Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik, Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska, Sędzia WSA Stanisław Nitecki (spr.), Protokolant Damian Szczurowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi R.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę.
Prezydent Miasta Z. decyzją z [...] r. nr [...] wydaną na podstawie art. 39 ustawy z 12 marca 2014 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 930 ze zm.) i art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego odmówił R. K. przyznania zasiłku celowego na pokrycie kosztów utrzymania mieszkania. W uzasadnieniu decyzji organ ten wskazał, że osobie odbywającej karę pozbawienia wolności nie przysługuje prawo do świadczenia z pomocy społecznej. Nadto organ zaznaczył, że strona nie odbywa kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.
Z decyzją tą nie zgodził się R. K., który wniósł odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach. W odwołaniu tym wyraził swoje niezadowolenie z otrzymanego rozstrzygnięcia, jak również podkreślił, że nie ma żadnej bliższej rodziny, jak również nie dysponuje środkami umożliwiającymi mu pokrywać opłaty związane z utrzymaniem posiadanego mieszkania. Zdaniem odwołującego się odbywając karę pozbawienia wolności i nie mogąc uzyskać zatrudnienia państwo winno przyjść mu z pomocą.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach decyzją z [...]r. nr - [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W motywach rozstrzygnięcia organ ten przedstawił wpierw dotychczasowy przebieg postępowania, a następnie przywołał treść art. 13 ustawy o pomocy społecznej i zaakcentował, że skoro strona odbywa karę pozbawienia polności, tym samym nie przysługuje jej możliwość skorzystania ze świadczenia pieniężnego z pomocy społecznej. Nadto organ ten zaznaczył, że decyzja organu pierwszej instancji zgodna jest z przepisami prawa.
Z rozstrzygnięciem tym nie zgodził się R. K., który wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W skardze tej przedstawił swoją sytuację osobistą, a w szczególności podniósł, że odbywa karę pozbawienia wolności i obecnie nie może podjąć zatrudnienia. Otrzymał dodatek mieszkaniowy, jednakże ten nie pokrywa całości kosztów utrzymania posiadanego przez niego mieszkania. Z tego też powodu ubiega się o przyznanie świadczenia w formie zasiłku celowego, aby móc pokrywać brakującą część wydatków ponoszonych na utrzymanie mieszkania. Podkreśla, że miesięcznie oczekuje wsparcia w wysokości około 40 zł, gdyż jest to wystarczająca kwota na pokrycie tej części czynszu, która jest nieobjęta dodatkiem mieszkaniowym.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach wniosło o oddalenie skargi i przywołało analogiczną argumentację do tej, którą zamieściło w uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje;
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Kontrola legalności zaskarżonej decyzji przeprowadzona w oparciu o postanowienia art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2188 ze zm.) nie wykazała, aby zaskarżona decyzja naruszała wymogi prawa, a zgodnie z treścią art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 poz. 1369 ze zm.) sąd administracyjny uwzględnia skargę na decyzję lub postanowienie, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego lub naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy jak również naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego. Po myśli art. 134 wyżej wymienionej ustawy sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Na wstępie niniejszych rozważań przyjdzie dostrzec, że sytuacja faktyczna skarżącego nie budzi żadnych wątpliwości, ponieważ odbywa on karę pozbawienia wolności i z tego powodu przebywa w zakładzie karnym. Okoliczność ta w rozpoznawanej sprawie odgrywa kluczową role, ponieważ stosownie do postanowień art. 13 ustawy o pomocy społecznej osobie odbywającej karę pozbawienia wolności nie przysługuje prawo do świadczeń z pomocy społecznej, z zastrzeżeniem ust. 1a. Wskazanej regulacji nie stosuje się do osób odbywających karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego. Nadto osobie tymczasowo aresztowanej zawiesza się prawo do świadczeń z pomocy społecznej. Za okres tymczasowego aresztowania nie udziela się świadczeń. Treść przywołanego przepisu jest czytelna i jednoznaczna, zatem nie wymaga on pogłębionego procesu jego interpretacji. Stosownie powiem do jego postanowień bezwzględną negatywną przesłanką przyznania świadczenia pieniężnego z pomocy społecznej jest odbywanie kary pozbawienia wolności. Występująca w przywołanej regulacji okoliczność umożliwiająca przyznanie takiej osobie stosownych świadczeń rozpoznawanej sprawie nie występuje, ponieważ skarżący nie odbywa kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego. Jak wynika z akt sprawy skarżący ubiega się o przyznanie zasiłku celowego mającego pokrywać tę część kosztów związanych z utrzymaniem mieszkania, które nie są objęte dodatkiem mieszkaniowym. Zatem cel na jaki ma być przyznane żądane świadczenie jest zgodny z celami pomocy społecznej, nadto podkreślić trzeba, że skarżący ubiega się o przyznanie zasiłku celowego, a zatem stosownie do postanowień art. 36 przedmiotowej ustawy o przyznanie świadczenia pieniężnego. Fakt ten oznacza zatem, że w sprawie tej występują wszystkie przesłanki uniemożliwiające uwzględnienie zgłoszonego przez skarżącego żądania do organu pomocy społecznej. Argumenty podnoszone przez skarżącego w pismach kierowanych do organów administracji obu instancji, jak również akcentowane w skardze do tutejszego Sądu nie mogą być uwzględnione. Skarżący odwołuje się do sytuacji osobistej w jakiej się znajduje i w tym upatruje zasadności przyznania mu stosownego świadczenia, jednakże skarżący całkowicie pomija treść przywołanego powyżej przepisu. Podkreślić należy, że organy administracji obu instancji przeprowadziły postępowanie wyjaśniające w sposób odpowiadający obowiązującym regulacjom prawnym, ponieważ ze skarżącym przeprowadzony został wywiad środowiskowy jak również w sposób właściwy ustalono jego sytuację faktyczną. W świetle powyższego nie można organom tym zarzucić naruszenia przepisów prawa procesowego jak również przepisów prawa materialnego. W konsekwencji brak jest podstaw do uwzględnienia wniesionej skargi. Skoro Sąd nie znalazł podstaw prawnych do uwzględnienia skargi, to stosownie do postanowień art. 151 wyżej wymienionej ustawy należało skargę oddalić.