Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Grossmann Sędziowie NSA Grażyna Radzicka WSA Anna Jarosz (spr.) Protokolant st.sekr.sąd. Krystyna Pietrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. na uchwałę Rady Miejskiej T. z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia taryf dla zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie Miasta i Gminy T. na okres 01.01.2017 r. do 31.12.2017 r. 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości; 2. zasądza od Gminy T. na rzecz [...] Sp. z o.o. kwotę [...]zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania
W dniu [...] marca 2017 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wpłynęła skarga [...] Sp. z o.o. (zwanej dalej: Spółka, skarżąca) na uchwałę nr [...] Rady Miejskiej T. z dnia [...] listopada 2016 r. o odmowie zatwierdzenia taryf dla zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie Miasta i Gminy T. na okres od dnia [...].01.2017 r. do [...].12.2017 r. (zwane dalej odpowiednio: uchwała, Rada, Taryfy).
Działający w imieniu skarżącej pełnomocnik, na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2016 r., poz. 446 z późn. zm., zwanej dalej: Usg) zaskarżył uchwałę w całości i zarzucił naruszenie:
1) art. 24 ust. 5 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz.U. z 2015 r., poz. 139 z późn. zm., zwanej dalej: Uzzw) poprzez odmowę zatwierdzenia taryfy, w sytuacji gdy została ona sporządzona zgodnie z przepisami prawa,
2) art. 24 ust. 4 i 5 Uzzw polegające na niewskazaniu w podstawie prawnej zaskarżonej uchwały oraz jej uzasadnieniu skonkretyzowanych przepisów prawa rzekomo naruszonych przez skarżącą w opracowanej taryfie, a nadto podjęciu uchwały o odmowie zatwierdzenia taryfy dla zbiorowego odprowadzania ścieków mimo, iż Burmistrz T. (zwany dalej: Burmistrz) stwierdził jej poprawność w ramach weryfikacji,
3) art. 20 ust. 2, art. 20 ust. 4 pkt 1 Uzzw oraz § 3 pkt 1 lit. a), § 6 pkt 1 lit. b), § 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Budownictwa z dnia 28 czerwca 2006 r. w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków (Dz.U. z 2006 r., nr 127, poz. 886 z późn. zm., zwanego dalej: rozporządzenie taryfowe), polegające na ich niewłaściwym zastosowaniu, a wskutek tego bezpodstawnym przyjęciu, iż wzrost cen i stawek opłat taryfowych jest nieuzasadniony, albowiem przedłożona przez skarżącą Burmistrzowi taryfa dla zbiorowego odprowadzania ścieków została przygotowana w sposób niezgodny z przepisami prawa, zaś koszty, o których mowa w art. 20 ust. 4 pkt 1 Uzzw (w zakresie podatku od nieruchomości) mają charakter kosztów niecelowych.
Pełnomocnik wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości na podstawie art. 147 § 1 w zw. z art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2016 roku, poz. 718 z późn. zm., zwanej dalej - Ppsa).
W ocenie skarżącej zaskarżona uchwała z samego już formalnego punktu widzenia podjęta została z rażącym naruszeniem przepisów prawa, albowiem w żadnym miejscu nie wskazuje ona na podstawy prawne jej podjęcia tj. przepisów, które skarżąca rzekomo naruszyła przygotowując taryfę. Absolutnie niewystarczającym jest przy tym, zdaniem skarżącej, odwołanie się w sposób ogólny do blankietowej normy prawnej wysłowionej w art. 24 ust. 5 Uzzw. Ponadto, odmowa zatwierdzenia taryfy dla zbiorowego odprowadzania ścieków opracowanej przez skarżącą została oparta przez Radę jedynie na niczym nieuzasadnionym i sprzecznym ze stanem faktycznym przyjęciu a priori, że skarżącą dopuściła się celowego zawyżenia cen i stawek opłat. Wzrost cen i stawek opłat w porównaniu z obecnie obowiązującymi taryfami wynika tymczasem wyłącznie z czynników obiektywnych oraz okoliczności niezależnych od skarżącej. Zdaniem skarżącej w istocie zatem Rada odmówiła zatwierdzenia taryf przedłożonych przez skarżącą tylko dlatego, że skarżącą uwzględniła w swoich kosztach podatek od nieruchomości w wysokości, którą określiła sama Gmina (decyzją Burmistrza).