Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Stankowski (spr.) WSA Maciej Dybowski WSA Izabela Kucznerowicz Protokolant st.sekr.sąd. Agata Tyll-Szeligowska po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 04 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi A. S. i W. S. na rozporządzenie Wojewody z dnia [...] nr [...] w przedmiocie utworzenia Przemęckiego Parku Krajobrazowego, 1. stwierdza nieważność Rozporządzenia Wojewody nr [...] z dnia [...] , 2. zasądza od Wojewody na rzecz W. S. i A. S. kwotę [...] ( [...] ) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, 3. oddala wniosek Gminy W. o zwrot kosztów postępowania. /-/ I. Kucznerowicz /-/ J. Stankowski /-/ M. Dybowski
Rozporządzeniem z dnia 31 lipca 2006 r. nr 168/2006 w sprawie Przemęckiego Parku Krajobrazowego, Wojewoda Wielkopolski określił obszar tego parku, a w § 3 i 4 szczególne cele ochrony na terenie Parku oraz zakazy obowiązujące na terenie objętym regulacją.
Pismem z dnia 10 maja 2007 r. W.S. i A.S., działając na podstawie art. 44 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie, wezwali Wojewodę do usunięcia naruszenia prawa, wskazując naruszenie swojego interesu prawnego na skutek wydania rozporządzenia. Ich zdaniem ze względu na treść § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia niemożliwe stało się prowadzenie działalności polegającej na wydobyciu kruszywa na ich nieruchomościach.
Wojewoda Wielkopolski w piśmie z dnia 15 czerwca 2007 r. uznał wniosek za bezzasadny. Wyjaśnił, że w związku z wejściem w życie z dniem 1 maja 2004 r. nowej ustawy o ochronie przyrody (Dz. U z 2004 r. Nr 92, poz. 880 ze zm.) zaszła konieczność dostosowania aktów wykonawczych wydanych na podstawie starej ustawy. Zdaniem Wojewody rozporządzenie nr 168/06 nie tworzy nowej formy ochrony przyrody, a jedynie dostosowuje zasady panujące w istniejącym parku krajobrazowym do obecnie obowiązującego prawa. Ponadto organ wyjaśnił, że zakazy wprowadzone na terenie Parku znajdują podstawę w przepisach ustawy o ochronie przyrody. Co więcej, kontynuują one ograniczenia dotychczas już obowiązujące.
W skardze na rozporządzenie W.S. i A.S. zarzucili naruszenie:
- art. 87 w zw. z art. 94 Konstytucji poprzez wydanie aktu prawa miejscowego sprzecznego z postanowieniami Konstytucji, gdyż ogranicza on wykonywanie prawa własności, a takie ograniczenia może wprowadzać jedynie ustawa;
- art. 64 ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji poprzez pozbawienie skarżących możliwości wykonywania prawa własności nieruchomości i wprowadzenie zakazu prowadzenia na nich działalności gospodarczej na mocy aktu prawa miejscowego oraz złamanie zasady proporcjonalności poprzez uzasadnienie ograniczenia prawa własności wymogami ochrony środowiska w sposób nieadekwatny do rzeczywistych skutków wykonywania prawa;
- art. 18 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. z 2004 r. Nr 92 poz. 880 ze zm.) poprzez podejmowanie rozstrzygnięć dotyczących Przemęckiego Parku Krajobrazowego bez planu ochrony;
- art. 3 dyrektywy Rady z dnia 27 czerwca 1985, nr 85/337/EWG w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne zmienionej dyrektywą Rady z dnia 3 marca 1997, nr 97/11/WE poprzez uniemożliwienie oceny wpływu przedsięwzięcia na środowisko w sposób zindywidualizowany;
- art. 16 ust. 3 i art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie przyrody poprzez niewłaściwe zastosowanie i arbitralne wprowadzenie zakazów, o których mowa w tych przepisach;
- art. 16 ust. 3 i art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie przyrody poprzez nieprawidłową wykładnię i przyjęcie, że przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko są przedsięwzięciami mającymi na nie negatywny wpływ.