Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Radzicka Sędziowie WSA Bożena Popowska (spr.) WSA Donata Starosta Protokolant st. sekr. sąd. Monika Zaporowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 września 2012 r. sprawy ze skargi A.W., H.C.-W. na postanowienie Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania administracyjnego 1. uchyla zaskarżone postanowienie; 2. zasądza od Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego solidarnie na rzecz Skarżących A.W. i H.C.-W. kwotę [...] ([...]) zł tytułem zwrotu kosztów sądowych.
A.W. i H.C.-W. pismem z dnia 30 sierpnia 2009r. zwróciły się do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla Miasta P. z wnioskiem o wszczęcie postępowania mającego na celu likwidację bezprawnie funkcjonującego boiska przystosowanego do gry w koszykówkę, zlokalizowanego na terenie osiedla domów jednorodzinnych o zabudowie szeregowej, w ogrodzie należącym do B.T., zamieszkałego przy ul. S. [...] w P.
Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla Miasta P. postanowieniem z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...], działając na podstawie art. 61a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm. - dalej k.p.a.) odmówił wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie likwidacji samowolnie wyznaczonego boiska do gry w koszykówkę, będącego w istocie obiektem małej architektury, zlokalizowanego w ogrodzie przy budynku mieszkalnym jednorodzinnym w zabudowie szeregowej, na terenie nieruchomości przy ul. W.S. [...] w Poznaniu (działka nr [...] ark. [...], obręb U). W uzasadnieniu postanowienia powołano się na kontrolę z dnia 19 września 2011 r., podczas której ustalono, że na terenie w/w działki w ogrodzie znajduje się mata o wymiarach 7,60m x 5,46m imitująca kostkę chodnikową, a przy macie znajduje się kosz do gry, który nie jest trwale związany z gruntem. Powyższą matę wraz z koszem organ I instancji uznał, zgodnie z treścią art. 3 pkt 4 c ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (j.t. Dz. U. z 2010r. Nr 243 poz. 1623 ze zm. - dalej ustawa), za obiekt małej architektury służący codziennej rekreacji, który nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę ani dokonania zgłoszenia.
A.W. i H.C.-W. wniosły zażalenie od powyższego postanowienia, w którym podkreśliły, że aktualni właściciele zakupili posesję z powierzchnią naturalną znajdującą się w ogrodzie. Nawierzchnia ta nie była wówczas dookreślona żadnym osprzętem sportowym, rekreacyjnym, czy innym. W ocenie wnoszących zażalenie, użyte przez organ określenie "mata położona na terenie działki, imitująca kostkę chodnikową" jest nieadekwatne do istniejącego stanu faktycznego, gdyż może ono sugerować nietrwałość elementu, podczas gdy adekwatnym określeniem jest "boisko". Mata została położona bowiem na wylany element betonowy. Wnoszące zażalenie podniosły, iż organ orzekający, dokonujący klasyfikacji nazewniczej całego obiektu, nie może odnosić się wybiórczo do samej tylko jego nawierzchni, - która nie jest tożsama z obiektem, lecz tylko jego częścią. W efekcie, niedopuszczalne było ignorowanie obowiązującego i używanego w art. 29 ust. 1 ustawy określenia - boisko. Wnoszące zażalenie podkreśliły, że w przedmiotowym przypadku nie mamy do czynienia z boiskiem o niesprecyzowanym przeznaczeniu, lecz z boiskiem do gry w piłkę koszykową - konkretnie do streetballa, a wymiary boiska niejako z definicji pozostają kwestią umowną, podobnie jak zastosowany osprzęt (zazwyczaj jest to jeden kosz), liczba uczestników i inne. Skarżące wskazały, że przedmiotowe boisko służy nie tylko codziennej rekreacji, lecz codziennej rekreacji sportowej (z piłką), - które to zawężenie zmienia funkcję z niedookreślonej-rekreacyjnej na dookreśloną-rekreacyjno-sportową z elementem mobilnym. Zdaniem skarżących, ustawowy obiekt małej architektury służący codziennej rekreacji musi być niewielki, domyślnie odpowiadający mniej więcej kubaturze wymienionych: piaskownicy, huśtawki, drabinki. W zażaleniu wskazano, że odległość miejsca, służącego do gry w piłkę koszykową i codziennej rekreacji od ulicy wynosi 2,4m oraz 7,5m od wyznaczonych 5 stanowisk postojowych, co nie jest zgodne z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75, poz. 690 ze zm. - dalej rozporządzenie). Zdaniem skarżących, określenie obiekt małej architektury, który nie znajduje się w miejscu publicznym, - nie może być uzasadnieniem odmowy wszczęcia postępowania w przedmiotowej sprawie, podobnie jak nie może nim być interpretacja, że przepisy mówiące o bezpiecznym (zgodnym z określonymi prawem odległościami) lokalizowaniu placów zabaw oraz miejsc rekreacji (a więc także miejsc służących codziennej rekreacji) odnoszą się wyłącznie do terenów o zabudowie wielorodzinnej, z wykluczeniem terenów o zabudowie jednorodzinnej. Skarżące wskazały na trwający od lat międzysąsiedzki konflikt oraz zwróciły się z prośbą o uwzględnienie okoliczności, że przedmiotowy obiekt zlokalizowano wewnątrz osiedla o jasno określonych od 20 lat warunkach mieszkalnych, gdzie rytmiczny hałas odbijanych piłek destruuje dotychczasowy jego charakter.