Sprawa ze skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Wielkopolskiego w przedmiocie zatwierdzenia taryf opłat za zbiorowe zaopatrzenie w wodę
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Grossmann (spr.) Sędziowie WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska WSA Donata Starosta Protokolant st. sekr. sąd. Krystyna Pietrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 05 lipca 2012 r. sprawy ze skargi Rady Gminy i Miasta Odolanów na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Wielkopolskiego z dnia 28 marca 2012 r. nr KN-Ka.4131.1.74.2012.4 w przedmiocie zatwierdzenia taryf opłat za zbiorowe zaopatrzenie w wodę 1. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze, 2. zasądza od Wojewody Wielkopolskiego na rzecz Skarżącej Rady Gminy i Miasta Odolanów kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, 3. określa, że zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie może być wykonane, 4. zwraca Skarżącej Radzie Gminy i Miasta Odolanów nadpłacony wpis w kwocie 300 zł (trzysta złotych)

Uzasadnienie strona 1/3

Skargą z dnia 27 kwietnia 2012 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, Rada Gminy i Miasta Odolanów (dalej: "Rada" lub "Skarżąca"), reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, zaskarżyła w całości rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Wielkopolskiego z dnia 28 marca 2012 r., nr KN-Ka.4131.1. 74.2012.4, orzekające "nieważność zapisu § 1 ust. 2 uchwały Nr XVII/116" Rady Gminy i Miasta Odolanów z dnia 28 lutego 2012 r. w sprawie zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków na terenie Gminy i Miasta Odolanów (dalej: "Uchwała"). Z powołaniem się na zarzuty naruszenia:

1) art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.; dalej: "u.s.g.") - poprzez stwierdzenie nieważności § 1 ust. 2 Uchwały w sytuacji braku tak oznaczonego postanowienia w przedmiotowej uchwale;

2) art. 91 ust. 1 u.s.g. w zw. z art. 24 ust. 5a ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 23, poz. 858 z późn. zm.; dalej: "u.z.z.w.") - poprzez niedopuszczalne uchylenie Uchwały wyłącznie w części dotyczącej jednego ze składników zatwierdzonej taryfy za zbiorowe zaopatrzenie w wodę, a mianowicie opłaty abonamentowej;

3) art. 91 ust. 3 u.s.g. - poprzez brak spełnienia przez zaskarżone rozstrzygnięcie wymagań określonych w tym przepisie, zwłaszcza brak wykazania w jego uzasadnieniu oczywistej i bezpośredniej sprzeczności Uchwały z prawem;

4) art. 20 ust. 3 u.z.z.w. - poprzez jego błędną wykładnię

- Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia w całości oraz zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Uzasadniając skargę pełnomocnik podkreślił, że Uchwała nie zawiera w § 1 ustępu oznaczonego numerem 2 - a nieważność tego właśnie przepisu stwierdził Wojewoda Wielkopolski (dalej: "Wojewoda") w zaskarżonym rozstrzygnięciu. § 1 Uchwały jest podzielony na poszczególne rodzaje taryf, a w ramach każdej z nich występują dwa punkty (następnie tirety). Również z uzasadnienia rozstrzygnięcia nie wynika jednoznacznie, które postanowienia Uchwały zostały uznane za nieważne. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia nie przytoczono treści zakwestionowanego postanowienia Uchwały, lecz wskazano, iż doszło do zatwierdzenia podziału miesięcznej opłaty stałej za wodę ze względu na wielkość przekroju rury wodociągowej doprowadzającej wodę do wodomierza. Tymczasem zapis Uchwały, który organ prawdopodobnie miał na myśli, nie zawiera w swojej treści słowa "rura", ale wyraźnie wymienia średnice wodomierza. Skarżąca podkreśliła, że rozstrzygnięcie nadzorcze, które dotyczy tylko części uchwały, powinno w sposób jednoznaczny wskazywać tę część, która została zakwestionowana. Niezależnie od tego, w przypadku częściowego zakwestionowania uchwały organ, oprócz oceny wymogów formalnych, powinien rozważyć, czy dany akt może w tak okrojonym zakresie funkcjonować, czy jest kompletny w myśl przepisów i czy w pozostałej części może istnieć w obrocie prawnym, w szczególności w aspekcie jego wykonalności. Wspomniany obowiązek jest szczególnie istotny, jeżeli chodzi o uchwałę zatwierdzającą wnioski taryfowe z zakresu zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków, bowiem poszczególne elementy takiej uchwały tworzą zamkniętą, spójną całość. W tym zakresie Wojewoda nie dysponuje kompetencją do orzeczenia częściowej nieważności uchwały, zwłaszcza w odniesieniu do tylko jednego ze składników taryfy. Strona skarżąca oceniła, że rozstrzygnięcie nadzorcze zostało bardzo lakonicznie uzasadnione zarówno co do stanu faktycznego, jak i prawnego. Organ nie dokonał wyczerpującej wykładni przepisu prawa, którego naruszenie zarzucił Radzie, a ta wykładnia, którą zawarł w uzasadnieniu, jest nieprawidłowa. Nadto dokonana konfrontacja treści przepisu z zarzucanym naruszeniem wcale nie zawiera wyjaśnienia dowodzącego, że sprzeczność jest oczywista i bezpośrednia, i kwalifikuje się jako istotne naruszenie prawa. Wbrew twierdzeniom zawartym w rozstrzygnięciu, art. 20 ust. 3 u.z.z.w. [błędnie powołany w uzasadnieniu skargi jako "§ 20" ust. 3 u.z.z.w. - uw. Sądu] nie wskazuje, że ceny i stawki opłat określone w taryfach mogą być różnicowane jedynie względem grup taryfowych odbiorców. Z przepisu tego wynika, że podstawą różnicowania cen i stawek opłat nie są grupy odbiorców, lecz koszty ponoszone w związku ze zbiorowym zaopatrzenia w wodę i zbiorowym odprowadzaniem ścieków, które to koszty następnie stanowią podstawę alokacji na wyodrębnione grup taryfowe odbiorców. W konsekwencji dopuszczalne jest wyodrębnienie grup odbiorców w oparciu o podaną średnicę przekroju wodomierza, jeżeli faktycznym powodem wyodrębnienia są różne koszty zbiorowego zaopatrzenia w wodę, zwłaszcza różne koszty składające się na elementy stanowiące podstawę ustalenia wysokości opłaty, jak np. koszty odczytu wodomierzy, ponoszone w związku z różnym ich przekrojem dostosowanym do średnicy przyłączy. Uzasadniając zarzut naruszenia art. 20 ust. 3 u.z.z.w. pełnomocnik Skarżącej wskazał, że organ nadzoru dokonał błędnej wykładni tego przepisu interpretując, że średnica wodomierza nie może być kryterium różnicowania wysokości stawki opłaty abonamentowej. W ocenie Skarżącej nie jest to abstrakcyjne kryterium podziału, lecz odzwierciedlenie różnic w kosztach (utrzymania gotowości urządzeń wodociągowych oraz odczytu) uwzględnianych przy obliczaniu stawki opłaty abonamentowej, które to koszty są wyższe w przypadku wodomierzy o większej średnicy. Zatem takie kryterium dyferencjacji należy uznać za dopuszczalne.

Strona 1/3