Zdaniem Sądu, Rozporządzenie w istocie więc wyznacza przedmiotowy obszar chronionego krajobrazu (w rozumieniu wyżej przytoczonym i ze wskazanymi tam zastrzeżeniami co do zróżnicowanego charakteru skutków tego wyznaczenia), poprzez określenie (uszczegółowienie) jego położenia (przebiegu granic) i powierzchni obszaru oraz zakazów. W myśl art. 23 ust. 3 u.o.p. projekt takiego rozporządzenia wymagał uzgodnienia z właściwymi miejscowo radami gmin. W tym miejscu należy podkreślić, że w ocenie Sądu obowiązek przeprowadzenia takich uzgodnień istniałby nawet w sytuacji, gdyby - jak to utrzymuje Wojewoda - obszar opisany w Rozporządzeniu pokrywał się z tym, wytyczonym rozporządzeniem Nr 5/98. Już bowiem sama modyfikacja zakazów obowiązujących na tym obszarze oraz zmiana opisu jego granic oraz wyliczenia jego powierzchni nakazywałaby przyjąć, że mamy w tym przypadku do czynienia jeśli nie z nowym (swoiście "odnowionym") wyznaczeniem obszaru chronionego krajobrazu w rozumieniu art. 23 ust. 3 u.o.p., to przynajmniej ze zmianą wcześniejszego wyznaczenia, do której, zgodnie z przywołanym wyżej orzecznictwem, i tak należałoby stosować zasady obowiązujące przy wyznaczaniu obszaru. Należy przy tym zauważyć, że za koniecznością zapewnienia także w takich sytuacjach właściwym radom gmin możliwości weryfikacji (w trybie uzgodnieniowym) ustaleń Wojewody przemawiają dodatkowo nie tylko względy czysto pragmatyczne (zapobieżenie ewentualnym błędom lub nieścisłościom), ale przede wszystkim wymóg respektowania w możliwie najpełniejszym zakresie konstytucyjnie gwarantowanej samodzielności gmin, których obszary objęte zostały daną formą ochrony przyrody.
Wszystko to oznacza, iż Wojewoda wydając przedmiotowe Rozporządzenie miał obowiązek uzgodnienia jego projektu z właściwymi radami gmin. Takich uzgodnień nie poczyniono, co jest w sprawie bezsporne i co stanowi istotne naruszenie prawa.
W nawiązaniu do powyższego stanowiska Sądu dodać należy, że pozostaje ono niezmienne mimo wyjaśnień Wojewody, że zaskarżone Rozporządzenie "dostosowuje" akt normatywny do zmian w porządku prawnym. Po pierwsze, nie ma takiej odrębnej kategorii techniki legislacyjnej, a po drugie - w niniejszej sprawie owo "dostosowanie" polegało na wyznaczeniu na nowo (tj. na "odnowieniu" i korekcie) obszaru chronionego krajobrazu "Dolina Łobżonki (...)".
Sąd nie dopatrzył się natomiast zarzucanego w skardze naruszenia § 40 w zw. z § 132 ZTP poprzez zamieszczenie w przypisie do § 5 Rozporządzenia informacji o utracie mocy rozporządzenia Nr 5/98. W ocenie Sądu taki zabieg znajduje dostateczne oparcie w przepisie § 126 ust. 2 ZTP stosowanym tu per analogiam w związku z regulacją art. 157 u.o.p. przewidującą "automatyczną" utratę mocy przez dotychczasowe przepisy wykonawcze w chwilą wejścia nowych.
W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku. O wykonalności zaskarżonego aktu (pkt 2 sentencji) orzeczono na podstawie art. 152 p.p.s.a.
MZ