Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Czerwiński, Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec (spr.), Sędzia WSA Tomasz Wykowski, Protokolant Joanna Kurek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 stycznia 2010 r. sprawy ze skargi W. S. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] października 2008 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3. zasądza od Ministra Infrastruktury na rzecz skarżącego W. S. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżoną do Sądu Administracyjnego decyzją z dnia [...] marca 2009 r. Minister Infrastruktury utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] października 2008 r. odmawiającą wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Wojewody [...] nr [...] z dnia [...] marca 2006 r. o ustaleniu lokalizacji dla inwestycji pod nazwą "przebudowa drogi krajowej nr [...] na odcinku S. - W. - W. od km 220 + 670 do km 224 +317 i od km 225 + 128 od km 237 + 048" wraz z zatwierdzeniem na potrzeby tej inwestycji projektów podziału nieruchomości.
W uzasadnieniu Minister zaznaczył, że w jego ocenie, nie można jeszcze raz -w trybie art. 156 § 1 Kpa - domagać się wszczęcia postępowania w tej samej sprawie, powołując się na tę samą podstawę prowadzącą do stwierdzenia nieważności, co uczynili wnioskodawcy. Zdaniem Ministra sprawa ta została już rozpatrzona w trybie nieważnościowym, bowiem Minister Budownictwa w dniu [...] października 2006 r. orzekł, na wniosek A. K., o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia nr [...] z dnia [...] marca 2006 r. W ocenie Ministra z uzasadnienia uprzedniej decyzji z [...] października 2006 r. wynika, że organ nie znalazł również innych podstaw do stwierdzenia nieważność tej decyzji lokalizacyjnej, poza podnoszonymi wówczas przez skarżącą. Minister nie podzielił nadto stanowiska wnioskujących o ponowne rozpatrzenie sprawy, że jego uprzednia decyzja narusza art. 11 g ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych.
Na tę decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł W. Z. zarzucając jej naruszenie:
przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, regulujących pojęcie decyzji ostatecznej i zasadę stałości decyzji administracyjnych (w tym zwłaszcza art.
16 Kpa - poprzez zastosowanie tego przepisu do decyzji wydanych w sytuacji braku tożsamości sprawy);
przepisu art. 11g ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych - poprzez uznanie, iż sprawa została rozstrzygnięta inną decyzją ostateczną, wobec braku
Sygn. akt IV SA/Wa 1004/09 tożsamości stron decyzji poprzedniej i obecnej oraz braku tożsamości przedmiotu tych decyzji;
3. przepisu art. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz art. 4 tej ustawy w zw. z art. 106 Kpa i w zw. z art. 39 Kpa, poprzez fakt odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] nr [...] z dnia [...] marca 2006 r. mimo, iż organ ten przystąpił do merytorycznego rozpoznawania wniosku złożonego przez
GDDKiA bez sprawdzania, czy zostały spełnione wszelkie wymogi formalne uprawniające GDDKiA do złożenia takiego wniosku. W szczególności z pominięciem ustalenia, czy zgodnie z Kpa przeprowadzona została procedura opiniodawcza, poprzedzająca złożenie wniosku i wydanie decyzji lokalizacyjnej. W ocenie skarżącego, bez dowodu na to, iż GDDKiA na podstawie art. 4 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych w zw. z art. 106 Kpa § 2 Kpa zawiadomiła każdą stronę o wystąpieniu do wójta o wydanie opinii, oraz bez dowodu, iż wójt wydał taką opinię w trybie art.