Skargę na powyższe postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył Burmistrz [...] (dalej jako skarżący), zarzucając organowi naruszenie art. 139 kpa w związku z art. 144 kpa poprzez nieuwzględnienie w przedmiotowej sprawie zakazu reformationis in peius. W uzasadnieniu wskazał, że w jego ocenie Minister Infrastruktury i Rozwoju bezpodstawnie podwyższył karę nałożoną przez organ I instancji, uznając kwestię ustalenia terminów przez Wojewodę [...] za rażące naruszenie prawa, uzasadniające zastosowanie wyjątku od zasady zakazu pogarszania sytuacji skarżącego. Zdaniem Burmistrza [...] ewentualne nieprawidłowe obliczenie liczby dni przekroczenia owego ustawowego 65 - dniowego terminu na wydanie decyzji - jako okoliczność faktyczna, nie może stanowić o rażącym naruszeniu prawa. Skarżący wskazał, że skorzystanie przez organ z instytucji reformationis in peius winno ograniczać się do absolutnie wyjątkowych sytuacji. Wobec powyższego wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Odpowiadając na skargę Minister Infrastruktury i Rozwoju wniósł o jej oddalenie i podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. W uzasadnieniu wyjaśnił, że błędne wyznaczenie kwoty należnej kary, będące skutkiem wadliwego zastosowania przy dokonywaniu obliczeń odpowiednich przepisów kpa oraz upzp, uprawniało go do odstąpienia od zasady wyrażonej w art. 139 kpa.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, badając prawidłowość zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafność ich wykładni. Zgodnie natomiast z art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r,, poz. 270 ze zm.) - zwanej dalej "ppsa", uwzględnienie skargi następuje w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a także przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania.
Skarga w niniejszej sprawie zasługuje na uwzględnię ponieważ zaskarżone postanowienie narusza przepisy prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy.
Materialnoprawną podstawę wydania zarówno zaskarżonego postanowienia jak i poprzedzającego go postanowienia Wojewody [...], stanowił art. 51 ust. 2 upzp. Zgodnie z tym przepisem w przypadku niewydania przez właściwy organ decyzji w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego w terminie 65 dni od dnia złożenia wniosku o wydanie takiej decyzji, organ wyższego stopnia wymierza temu organowi, karę pieniężną w wysokości 500 zł za każdy dzień zwłoki. W sprawie niniejszej Minister Infrastruktury i Rozwoju, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 kpa, uchylił wydane przez organ pierwszej instancji postanowienie ustalające grzywnę za przekroczenie ww. terminu i wskazał, że organ ten dokonał błędnych ustaleń w stanie faktycznym sprawy. Jak wynika z treści zaskarżonego postanowienia różnica w przyjętym do orzekania przez Wojewodę [...] stanie faktycznym polegała na odmiennej ocenie uznania daty wszczęcia postępowania. Organ pierwszej instancji uznał bowiem, że datą rozpoczęcia biegu terminu do wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego była data, z jaką zostały uzupełnione braki formalne złożonego w sprawie wniosku. Minister Infrastruktury i Rozwoju powołując się na treść art. 57 § 1 kpa uznał natomiast, że za datę wszczęcia postępowania należy uznać datę, z jaką wniosek ten został złożony w organie. Kwestia ta, choć sporna, nie miała jednak strategicznego znaczenia przy ocenie zaistniałego naruszenia prawa skutkującego uchyleniem przez Sąd zaskarżonego postanowienia.