* prawa procesowego, tj. art. 145 § 1 pkt 4 kpa poprzez odmowę wznowienia postępowania stronie, która bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu,
* prawa materialnego, tj. art. 46 ust. 1 ustawy Prawo ochrony środowiska w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji uzgadniającej projekt budowlany stacji bazowej telefonii komórkowej [...] (Dz. U. z 2001 r., Nr 62, poz. 627 ze zm.), zwanej dalej "Poś" poprzez błędne przyjęcie, że decyzja ta nie mieściła się w katalogu decyzji, których wydanie wymagało przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko.
Główny Inspektor Sanitarny w odpowiedzi na skargę wniósł o oddalenie skargi wskazując, iż zgodnie z Poś oraz kpa stroną postępowania w niniejszej sprawie był wyłącznie inwestor, gdyż było to postępowanie odrębne zakończone decyzją ostateczną, która to stanowiła obligatoryjny załącznik wniosku inwestora o wszczęcie postępowania administracyjnego w sprawie pozwolenia na budowę. Biorąc pod uwagę wskazaną okoliczność organ odwoławczy stwierdził, iż skarga P. w K. jest nieskuteczna, sygn. akt IV SA/Wa 1456/09 bowiem nie spełnia wymogu formalnego, gdyż występuje w niej podmiot bez legitymacji procesowej do bycia stroną w tym postępowaniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie, jednakże z innych przyczyn niż wskazane w skardze.
Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami min.: art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej: "ppsa", sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Ponadto Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 ppsa). Cytowany przepis pozwala więc na uwzględnienie skargi także wtedy, gdy strona nie podnosi w trakcie toczącego się postępowania sądowoadministracyjnego zarzutów będących podstawą wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonego aktu administracyjnego.
Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 ppsa stwierdza nieważność decyzji w całości lub części, jeżeli zaskarżony akt dotknięty jest jedną z wad wymienionych w art. 156 kpa lub innych przepisach.
Przeprowadzona w niniejszej sprawie przez Sąd kontrola legalności wykazała, że zarówno zaskarżona jak i poprzedzające ją decyzje zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa, a więc z naruszeniem art. 156 § 1 pkt 2 kpa.
Przede wszystkim należy wskazać, że rażące naruszenie prawa może dotyczyć tak prawa materialnego, jak i przepisów prawa procesowego. W art. 156 § 1 pkt 2 kpa ustawodawca nie zawęził rażącego naruszenia prawa, do uregulowań materialnoprawnych i nie wykluczył przypisania decyzji wady nieważności w przypadku ujawnienia rażącego naruszenia przepisów proceduralnych, jeżeli naruszenie to pozostaje w związku z ostatecznym rozstrzygnięciem sprawy. Kwestia ta została zresztą przesądzona w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. Wystarczy bowiem powołać się na wyroki: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2007 r., w sprawie o sygn. III SA/Wa 606/07, LEX nr 382156 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 lutego 2009 r.