Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Krystyna Napiórkowska, Sędziowie sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj, sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak (spr.), Protokolant ref. staż. Paweł Smulski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi R. J. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...]grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o żądanej treści I. stwierdza nieważność zaskarżonego postanowienia oraz utrzymanego nim w mocy postanowienia Prezydenta Miasta P. z dnia [...]listopada 2012 r. Nr [...]; II. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata A. P. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych oraz kwotę 55,20 (pięćdziesiąt pięć 20/100) złotych, stanowiącą 23 % podatku od towarów i usług, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
R. J. we wniosku z dnia 5 listopada 2012 r. zwrócił się do Prezydenta Miasta P. o wydanie zaświadczenia z urzędowym potwierdzeniem dostępu działki nr [...] położonej w P. przy ul. [...] do drogi publicznej ul. [...], zlokalizowanej na działkach nr [...] z podaniem konkretnej daty dostępu, tj. od dnia jej nabycia aktem notarialnym KW [...] z dnia [...] października 1996 r.
W treści wniosku skarżący wskazał, że dostęp ten dokumentują m. in. wypisy z rejestru gruntów, odpisy z KW, mapy oraz protokół graniczny i wykaz zmian gruntowych.
Prezydent Miasta P. postanowieniem z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] - na podstawie art. 219 kpa - odmówił wydania zaświadczenia o żądanej treści ze względu na brak danych, ewidencji i rejestrów, które umożliwiałyby wydanie zaświadczenia żądanej treści. Organ stwierdził, że sprawa prawnego dostępu do drogi publicznej w ujęciu obecnym, jak i historycznym wymaga szczegółowego przeanalizowania w oparciu o przepisy prawa, które mają stanowić o tym, czy działka powinna posiadać prawny dostęp do drogi publicznej w ich rozumieniu.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., po rozpoznaniu zażalenia R. J., postanowieniem z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie Prezydenta Miasta P.
W uzasadnieniu postanowienia Kolegium podniosło, że zaświadczenie jest jedynie urzędowym potwierdzeniem istnienia określonego stanu prawnego lub faktów, przy jego pomocy organ stwierdza tylko co mu wiadomo na podstawie prowadzonej przez ten organ ewidencji rejestrów bądź innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Zaświadczenie dotyczy wyłącznie sytuacji, gdy chodzi o potwierdzenie istnienia określonego stanu faktycznego, a więc i daty. W zaświadczeniu nie dokonuje się wykładni przepisów, ani nie przeprowadza analizy dokumentów. Skarżący nabył działkę w 1996 r. aktem notarialnym w drodze czynności cywilnoprawnej, a więc organ administracji nie jest uprawniony do oceny stanu prawnego w tym zakresie.
Skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył R. J., nie zgadzając się z rozstrzygnięciem organów, wniósł o zobowiązanie gminy do wydania mu żądanego zaświadczenia.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji orzekając w sprawie nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Ocena dokonywana jest według stanu faktycznego i prawnego na dzień wydania aktu, na podstawie materiału dowodowego zebranego w toku postępowania administracyjnego. Ponadto zgodnie z treścią art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, co oznacza, że Sąd bada w pełnym zakresie pod kątem zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi zaskarżonego aktu organu administracji publicznej, a nie celowości czy słuszności lub sprawiedliwości społecznej i z urzędu bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa proceduralnego i materialnego, niezależnie od treści podnoszonych w skardze zarzutów, jednak tylko w granicach sprawy, w której skarga została wniesiona. Zgodnie zaś z art. 145 § 1 pkt 1 i 2 tej ustawy, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt organu administracji państwowej, niezbędne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy bądź przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy albo też do naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania albo stwierdzenia nieważności decyzji lub postanowienia.