Odnosząc się do zarzutów strony dotyczących naruszenia standardów ochrony prawa własności poprzez fakt, że organ odmawiając stwierdzenia nieważności decyzji nie dostrzegł, że skutkiem jej obowiązywania jest ingerencja w konstytucyjnie chronioną sferę prawa własności, organ podkreślił, że decyzja w żaden sposób nie ingerowała i nie ingeruje w prawo własności strony w zakresie nieruchomości gruntowych, a konkretnie działek nr [...] oraz [...]. Decyzja nie zmieniła granic geodezyjnych działek ani nie wpływa na prawo własności, którego potwierdzeniem jest księga wieczysta nr [...] prowadzona dla nieruchomości. Co więcej, jak wskazuje strona do chwili obecnej stan ujawniony w księdze wieczystej nie uległ zmianie, zarówno co do osoby właściciela, jak i granic geodezyjnych działek w zakresie powierzchni. Nie doszło również do naruszenia prawa własności prywatnej poprzez przymusowe odjęcie części nieruchomości bez jakiegokolwiek odszkodowania, tj. wywłaszczenie.
Minister Infrastruktury i Rozwoju nie uwzględnił również zarzutu skarżącego, że linia brzegu morza wskazana w decyzji nie przebiegała zgodnie z wytycznymi zawartymi w § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 5 sierpnia 1977 r. w sprawie granic wód, linii brzegu, urządzeń nad wodami oraz klas wód śródlądowych żeglownych (Dz. U. nr 26, poz. 110), dalej również "rozporządzenie z 5 sierpnia 1977 r.", a zgromadzony materiał dowodowy był niewystarczający do ustalenia linii brzegu. Organ stanął na stanowisku, że zarzut ten został sformułował w oparciu o prawdopodobieństwo i podniósł, że wniosek dyrektora urzędu morskiego spełniał wymogi określone w § 2 ust. 2 rozporządzenia z 5 sierpnia 1977 r. i brak jest podstaw do stwierdzenia, że brakowało właściwej dokumentacji niezbędnej do ustalenia linii brzegu. Podobnie organ ocenił zarzut strony, że mapę, na podstawie której ustalono linię brzegu, sporządzono w oparciu o pomiar dokonany w dniu 10 sierpnia 1993 r., a tym samym istnieje prawdopodobieństwo, że mapa była nieaktualna w dniu wydawania decyzji. Zdaniem organu z uwagi na małą zmienność linii brzegowej Półwyspu [...] od strony Zatoki [...] oraz wysokie koszty wykonywania pomiarów, badań strefy brzegowej nie wykonuje się corocznie. Nie oznacza to jednak, jak wskazuje strona, że pod uwagę w ustalaniu linii brzegowej brane są pomiary sprzed 20 i 30 lat. Pomiar, który został wykonany w 1993 r. był wystarczający dla ustalenia linii brzegowej w 1997 r., na odcinkach wskazanych w decyzji.
Wobec powyższego organ stwierdził, że Wojewoda [...] wydając w dniu [...] marca 1997 r. na podstawie art. 8, art. 37 pkt 3 i art. 38 ustawy Prawa wodnego decyzję nie naruszył przepisów postępowania, tj. art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 61 § 1 k.p.a. i art. 28 k.p.a.
Skargę na decyzję z [...] sierpnia 2014 r. Ministra Infrastruktury i Rozwoju wywiódł L. B.
Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił naruszenie:
• art. 7 k.p.a., art. 77 k.p.a., art. 80 k.p.a. poprzez zaniechanie wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, niezebranie i nierozpatrzenie materiału dowodowego, a w szczególności brak zbadania akt sprawy zakończonej kwestionowaną decyzją Wojewody [...] z [...] marca 1997 r. o ustaleniu linii brzegowej,