Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego wniosek E. Sp. z o.o. o ustalenie inwestycji lokalizacji celu publicznego polegającej na budowie linii kablowej niskiego napięcia o mocy 0,4 kV do zasilania budownictwa jednorodzinnego w L. - ul. [...] - [...], obręb [...], na działach o nr ewid. [...] wpłynął do Urzędu Miejskiego w L. w dniu 14 lutego 2012 r. (data prezentaty) wobec tego, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 57 § 1 K.p.a., że jeżeli początkiem terminu określonego w dniach jest pewne zdarzenie, przy obliczaniu tego terminu nie uwzględnia się dnia, w którym zdarzenie nastąpiło, od dnia następnego, tj. 15 lutego 2012 r., rozpoczął bieg terminu za załatwienie sprawy. Wobec tego 65 dniowy termin na wydanie decyzji w niniejszej sprawie upływał zatem 20 kwietnia 2012 r. Przedmiotowa decyzja została wydana w dniu [...] maja 2012 r. Należało więc rozważyć, czy w tym terminie zaistniały zdarzenia, o jakich mowa w przywołanym wyżej przepisie art. 51 ust. 2c u.p.z.p., powodujące wstrzymanie biegu terminu na wydanie decyzji w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego.
W ocenie Sądu takie zdarzenie nastąpiło w dniach od 22 lutego 2012 r. do [...] marca 2012 r., kiedy wezwano inwestora do uzupełniania wniosku o uzgodnienie projektu decyzji o ustalenie lokalizacji przedmiotowej inwestycji. Jak wynika z akt sprawy pismem z dnia 20 lutego 2012 r. wezwano stronę do uzupełniania wniosku. Powyższe pismo zostało nadane w dniu 21 lutego 2012 r. oraz doręczone w dniu 22 lutego 2012 r. Pismem z dnia 2 marca 2012 r. które wpłynęło do organu w dniu [...] marca 2012 r. inwestor uzupełnił wniosek.
Zgodzić się należy z organem odwoławczym, że do ustawowego terminu 65- dniowego należy doliczyć okres 13 dni, w czasie których dokonywane były uzgodnienia przedmiotowego projektu decyzji. Wobec tego termin na wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego upłynął w dniu [...] maja 2015 r. Skoro wydanie decyzji nastąpiło w dniu [...] maja 2012 r. to zasadnie organ przyjął, że zwłoka w wydaniu decyzji trwała 12 dni. Stosownie do art. 51 ust. 2 u.p.z.p. w przypadku przekroczenia przez właściwy organ 65-dniowego terminu, organ wyższego stopnia, zobowiązany jest do wymierzenia kary pieniężnej w odpowiedniej wysokości. Zauważyć należy, iż wymierzenie kary jest obligatoryjne.
Odnosząc się do zarzutu podniesionego w skardze sprowadzającego się do uchylenia postanowienia organu pierwszej instancji w części, tj. w zakresie wysokości nałożonej kary i w tym zakresie orzeczenia co do istoty sprawy przez podwyższenie nałożonej kary o 3 500 zł (czyli 12 dni zwłoki) nie można oceniać w kategoriach naruszenia art. 139 w zw. z art. 144 K.p.a. (zakazu reformationis in peius). Jak słusznie zauważył organ zakaz ten - według art. 139 K.p.a. - doznaje ograniczenia wówczas, gdy zostanie stwierdzone, że zaskarżony akt rażąco narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny. Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia, a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. Bez wątpienia utrzymanie w mocy w całości postanowienia organu pierwszej instancji - w sytuacji gdy na etapie postępowania odwoławczego na skutek czynności zmierzających do załatwienia sprawy doszło do ustaleń faktycznych odmiennych od ustaleń organu pierwszej instancji, ostatecznie wpływających na treść rozstrzygnięcia - byłoby rażąco sprzeczne z brzmieniem art. 51 ust. 2 u.p.z.p. Skoro przepis ten za każdy dzień zwłoki przewiduje karę pieniężną w wysokości 500 zł, to rozstrzygnięcia o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 6 000 zł wobec ustalenia, że przekroczenie 65 dniowego terminu liczy 12 dni, dało uprawnienie do stwierdzenia, iż postanowienie z dnia [...] lipca 2013 r. rażąco narusza prawo.
Natomiast zarzut dotyczący naruszenia art. 7 i art. 12 K.p.a. poprzez odmówienie wiarygodności i skuteczności podjętych przez organ czynności, na okoliczność których sporządzone zostały notatki służbowe jako niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy to zauważyć należy, że dokumenty w postaci notatek służbowych, nie odpowiadają dyspozycji art. 67 § 1 oraz art. 72 K.p.a. Zgodnie z powołanymi przepisami okoliczności mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy powinny być utrwalone w drodze protokołu, który powinien spełniać wymogi formalne określone w przepisach art. 68 - 71 K.p.a. Notatka służbowa, sporządzana może być jedynie w odniesieniu do tych czynności, które nie mają charakteru istotnego. Według słusznej tezy wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 września 2010 r., sygn. I OSK 1597/09: "W świetle art. 75 § 1 k.p.a. notatka służbowa sporządzona przez prowadzącego sprawę pracownika nie jest tego rodzaju dokumentem, który służy wyjaśnieniu merytorycznemu sprawy. Jest formą adnotacji sporządzonej przez pracownika w trybie art. 72 k.p.a.".
Sąd działając z urzędu nie dostrzegł innych naruszeń prawa, które skutkowałyby konicznością wyeliminowania zaskarżonego postanowienia z obrotu prawnego.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) należało orzec jak w sentencji.