Realizacja celu regulacji wydaje się być w niniejszej sprawie wątpliwa - wymierzenie kary nastąpiło praktycznie po upływie trzech lat od wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zarówno postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] sierpnia 2015r., jak też utrzymane nim w mocy postanowienie Wojewody W. z dnia [...] września 2014r. nie naruszają prawa.
Przepis art. 51 ust. 2 ustawy z dnia o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nakłada obowiązek wymierzenia kary pieniężnej organowi, który nie wydał decyzji w sprawie ustalenia lokalizacji celu publicznego w terminie 65 dni od daty złożenia wniosku. Treść przepisu niewątpliwie wskazuje, że przewidywana w nim kara ma charakter obligatoryjny, w przypadkach, w których zakreślony termin do rozpoznania wniosku nie zostanie dochowany. Wysokość kary został precyzyjnie określona i wynosi 500 zł za każdy dzień zwłoki. Jednocześnie treść ust. 2c tego przepisu wskazuje, iż jedyne odstępstwo od wymierzenia obligatoryjnej kary polega na tym, że do zakreślonego terminu na przeprowadzenie i zakończenie postępowania w sprawie lokalizacji celu publicznego, nie wlicza się terminów przewidzianych w przepisach prawa do dokonania określonych czynności, okresów zawieszenia postępowania oraz okresów opóźnień spowodowanych z winy strony albo z przyczyn niezależnych od organu.
Tylko wykazanie powyższych przesłanek przez organ prowadzący postępowanie w sprawie lokalizacji celu publicznego stanowi podstawę do uznania, iż zwłoka w wydaniu decyzji nie nastąpiła i w tej sytuacji do odstąpienia od wymierzenia kary, albo też do uznania, że trwała krócej, co będzie miało jedynie wpływ na wymiar kary.
W przedmiotowej sprawie skarżący nie kwestionuje faktu, iż postępowanie w sprawie wydania decyzji dotyczącej lokalizacji celu publicznego toczyło się z przekroczeniem terminu 65 dniowego określonego w art. 51 ust. 2 w/w ustawy, gdyż trwało od [...] lipca 2011r. do 7 października 2011r. (93 dni). Twierdzi jednak, że nie pozostawał w zwłoce, gdyż przekroczenie terminu było usprawiedliwione okolicznościami przewidzianymi w art. 51 ust. 2c tej ustawy.
W ocenie sądu stanowisko skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie, a okoliczności wskazywane jako wykluczające pozostawanie w zwłoce, w istocie jej nie usprawiedliwiają i nie mogą spowodować wyłączenia lub ograniczenia odpowiedzialności. Nie jest dopuszczalne takie rozumienie przesłanki "termin przewidziany w przepisach prawa do dokonania określonych czynności", jakie prezentuje skarżący. Wykładnia polegająca na przyjęciu, iż pozostawanie w zwłoce usprawiedliwia każdy termin przewidziany w przepisach prawa dla dokonania określonych czynności, w tym także terminy wyznaczone przez organ w związku z obowiązkiem zapewnienia stronom czynnego udziału w postępowaniu (jak 7 dniowe terminy na złożenie ewentualnych wyjaśnień w związku z zawiadomieniem o wszczęciu postępowania czy zgromadzeniem materiału dowodowego, jak też okresem doręczenia tej korespondencji) prowadziłaby do wypaczenia celu przepisu, jakim jest gwarancja przeprowadzenia postępowania w rozsądnym terminie. Czynności na które wskazuje skarżący są czynnościami wynikającymi z podstawowych obowiązków organów prowadzących każde postępowanie administracyjne, a więc jak słusznie wskazuje organ odwoławczy nie są czynnościami nadzwyczajnymi, angażującymi organ w nietypowy sposób, blokujący jego dalsze działania. Zawiadomienia, które wymienia skarżący, wyznaczone stronom 7 dniowe terminy do zajęcia stanowiska, okres oczekiwania na zwrotne potwierdzenie odbioru korespondencji, ewentualna konieczność uwzględnienia stanowiska strony przed wydaniem decyzji, to wszystkie typowe elementy, etapy i skutki związane z gwarancją praw strony w każdym postępowaniu administracyjnym. Nie może być więc wątpliwości, że określenie maksymalnego czasu trwania postępowania w sprawie lokalizacji celu publicznego w sposób zapewniający z jednej strony prawidłowość jego przeprowadzenia, z drugiej rozsądny czas oczekiwania na zakończenie, uwzględniało zarówno charakterystyczne cechy każdego postępowania, jak też odmienność wprowadzoną w tego rodzaju postępowaniu jaką jest instytucja obwieszczenia, uregulowana w kolejnym przepisie tej ustawy (art. 53 ust. 1). Dlatego też przesłanki określone w art. 51 ust. 2c ustawy to szczególne sytuacje, wynikające w toku konkretnego postępowania, które dlatego usprawiedliwiają organ, gdyż albo stanowią przeszkodę w prowadzeniu postępowania, albo wynikają z potrzeby wykonania przez organ obowiązku (jak obowiązek uzgodnienia decyzji wynikający z art. 53 ust. 4 ustawy. Skarżący nie wykazał kwestionując zasadność wymierzenia kary, że miały miejsce w toku prowadzonego postępowania jakiekolwiek zdarzenia niezawinione przez organ, albo spowodowane przez stronę, które stanowiły przeszkodę w prawidłowym jego toku.
Organ niewątpliwie pozostawał w zwłoce, o czym świadczy zawartość akt postępowania. Między czynnością związaną z obwieszczeniem i doręczeniem zawiadomienia o wszczęciu postępowania z dnia [...] lipca 2011r., a zawiadomieniem o możliwości zapoznania się z aktami sprawy z dnia [...] września 2011r. w aktach znajduje się jedynie projekt decyzji wraz z załącznikiem (z którego wynika dodatkowo, iż wstępnie planowano wydanie decyzji w miesiącu wrześniu).
Z tych względów sąd na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.