Dnia 19 grudnia 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia del. SO Aleksandra Westra po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 19 grudnia 2018 roku sprawy ze sprzeciwu J. Z. na decyzję M. S. z [...] października 2018 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia pozwolenia zintegrowanego oddala sprzeciw
Zaskarżoną decyzją nr [...] z [...] października 2018 r. Minister Środowiska, działając na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego w związku z art. 201 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2016r., poz. 672, j.t. z późn. zm.) oraz ust. 5 pkt 1 lit. b załącznika do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 27.08.2014r. w sprawie rodzajów instalacji mogących powodować znaczne zanieczyszczenie poszczególnych elementów przyrodniczych albo środowiska jako całości (Dz. U. z 2014r., poz. 1169), po rozpatrzeniu odwołań Stowarzyszenia [...] w [...] oraz Stowarzyszenia [...] w [...] od decyzji Marszałka Województwa [...] wydanej dnia [...].12.2016r., znak: [...], uchylił w/w decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji
Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie sprawy.
Wnioskiem z 12 września 2014 r., modyfikowanym w toku postępowania, J. Z. wystąpiła do Marszałka o wydanie pozwolenia zintegrowanego na prowadzenie instalacji do kombinacji odzysku i unieszkodliwiania odpadów o zdolności przetwarzania ponad 75 ton na dobę z wykorzystaniem obróbki biologicznej i obróbki wstępnej odpadów przeznaczonych do termicznego przekształcania, zlokalizowanej w miejscowości [...], gm. [...].
Decyzją z [...] grudnia 2016 r. nr [...] Marszałek udzielił skarżącej pozwolenia zintegrowanego na prowadzenie instalacji do kombinacji odzysku i unieszkodliwiania odpadów o zdolności przetwarzania ponad 75 ton na dobę, z wykorzystaniem obróbki biologicznej i obróbki wstępnej odpadów przeznaczonych do termicznego przekształcania, zlokalizowanej w miejscowości [...], gm. [...], określając jednocześnie warunki pozwolenia.
Na skutek rozpoznania wniesionych odwołań Minister Środowiska decyzją z 11 kwietnia 2017 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 2 k.p.a., uchylił zaskarżoną decyzję Marszałka i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.
Skargę na w/w decyzję Ministra wniosła J. Z.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 9 stycznia 2018 r. (sygn. akt IV SA/Wa 1422/17) uchylił decyzję z [...] kwietnia 2017 r. (nr [...]). W uzasadnieniu tego wyroku wskazano, że skargę należało uwzględnić, albowiem zapadła z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, tj. art. 7 i 77 § 1 w związku z art.138 § 2 k.p.a., które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Organ odwoławczy nie wykazał bowiem, że w sprawie wystąpiły przesłanki do uchylenia decyzji organu I instancji i przekazania temu organowi sprawy do ponownego rozpatrzenia. Sąd uznał, że Minister nie wykazał, iż ewentualne uzupełnienie materiału dowodowego nie byłoby możliwe w ramach postępowania dowodowego, o którym mowa w art.136 k.p.a. Sąd stwierdził, że nawet konieczność przeprowadzenia kilku dowodów mieści się w kompetencjach organu odwoławczego do uzupełnienia postępowania. Zdaniem WSA w Warszawie, w toku postępowania odwoławczego Minister nie podjął jakichkolwiek prób uzupełnienia postępowania dowodowego, w tym w szczególności nie wystąpił do wnioskodawcy o wyjaśnienie, jak sam wskazuje w decyzji "wątpliwości". Oznacza to, że nie próbował nawet w żadnym stopniu uzupełnić materiału dowodowego, mając na uwadze choćby to że postępowanie zostało wszczęte we wrześniu 2014 r. i dotyczyło, istotnej z punktu widzenia skarżącej, kwestii możliwości prowadzenia działalności gospodarczej o określonym profilu. Sąd uznał, że organ II instancji ocenił decyzję organu I instancji i nie poczynił żadnych samodzielnych ustaleń faktycznych. Stanowi to o naruszeniu przez organ II instancji zasady dwuinstancyjności wyrażonej w art. 15 k.p.a. Wydając decyzję kasatoryjną organ powinien wskazać dlaczego w ramach merytorycznego rozpoznania sprawy nie ma możliwości uzupełnienia materiału dowodowego mając także na uwadze wyrażoną w art. 12 § 1 zasadę szybkości postępowania. Sąd nakazał Ministrowi, aby przy ponownym rozpoznaniu sprawy rozpoznał ją merytorycznie i dopiero w sytuacji, gdy nie będzie możliwa merytoryczna ocena wniosku, mimo wezwania strony skarżącej do wyjaśnienia wątpliwości organu i ostatecznego sprecyzowania wniosku, będzie mogła być powodem ponownego uchylenia decyzji lub w skrajnym przypadku odmową wydania decyzji pozytywnej.