Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Joanna Borkowska (spr.) Sędziowie sędzia WSA Anna Sękowska sędzia WSA Agnieszka Wójcik po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi Prezydenta W. na postanowienie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] września 2017 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej oddala skargę.
Uzasadnienie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] września 2017r. znak [...] NK: [...] Minister Infrastruktury i Budownictwa (dalej organ) po rozpatrzeniu zażalenia Prezydenta [...] (dalej skarżący) na postanowienie Wojewody [...] Nr [...] z dnia [...] września 2015 r., znak: [...], wymierzające Prezydentowi [...] karę pieniężną w wysokości 5 000 zł (słownie: pięć tysięcy złotych), za wydanie decyzji nr [...] z dnia [...] listopada 2010 r., znak: [...], o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla zadania pn.: "[...]", przewidzianej do realizacji na działkach nr [...], arkusz mapy 14, oraz nr [...], arkusz mapy 15, obręb [...], z naruszeniem terminu określonego w art. 51 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1073), zwanej dalej "ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym", uchylił postanowienie organu I instancji w całości i orzekł w tym zakresie co do istoty sprawy poprzez wymierzenie Prezydentowi [...] kary pieniężnej w wysokości 4 000 zł (słownie: cztery tysiące złotych) za 8 dni zwłoki w wydaniu ww. decyzji.
Stan sprawy był następujący:
W dniu [...] sierpnia 2010 r. w Urzędzie Miejskim [...] został złożony przez T. K., wniosek o wydanie decyzji o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie odcinka sieci wodociągowej w ulicy [...] w [...], przewidzianej do realizacji na działkach nr: [...], [...] i [...], położonych w obrębie [...]. W dniu [...] sierpnia 2010 r. pełnomocnik inwestora dokonał modyfikacji ww. wniosku, domagając się wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego i zawężając zakres przedsięwzięcia do działek nr [...] oraz [...], położonych w obrębie [...].
W dniu [...] listopada 2010 r. Prezydent [...] wydał decyzję nr [...], znak: [...], o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla zadania pn.: "[...]", przewidzianej do realizacji na działkach nr [...], arkusz mapy 14, oraz nr [...], arkusz mapy 15, obręb [...].
Wojewoda [...] postanowieniem Nr [...] z dnia [...] września 2015 r., znak: [...], nałożył na Prezydenta [...] karę pieniężną w wysokości 5 000 zł (słownie: pięć tysięcy złotych) za wydanie decyzji nr [...] z dnia [...] listopada 2010 r., znak: [...], z naruszeniem terminu wskazanego w art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Prezydent [...] w dniu [...] września 2015 r., złożył zażalenie na w/w postanowienie Wojewody [...], wnosząc o jego uchylenie w całości oraz wstrzymanie jego wykonania i zarzucając naruszenie art. 51 ust. 2 i 2c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez jego błędną wykładnię oraz art. 7 Kpa przez błędne stosowanie norm prawa materialnego i procesowego mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.
Prezydent [...] zaznaczył, że przepis art. 51 ust. 2c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest trudny w stosowaniu, zwłaszcza w skomplikowanych postępowaniach, do których zaliczyć trzeba sprawy ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego. Następnie zwrócił uwagę na brzmienie przepisu art. 52 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który określa szczegółowo, jakie elementy powinien zawierać wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego, co jego zdaniem należy interpretować w ten sposób, że wszczęcie i rozpoznanie sprawy o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie może nastąpić bez uprzedniego złożenia wniosku czyniącego zadość wszystkim wymaganiom wymienionym w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w przeciwnym bowiem wypadku - sprawa pozostaje bez rozpoznania. W kontekście powyższego, zdaniem strony, w przedmiotowej sprawie do ustawowego terminu na wydanie decyzji lokalizacyjnej nie mogą być zaliczone następujące okresy: