Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Kaja Angerman (spr.), Sędziowie sędzia WSA Aneta Dąbrowska, sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Protokolant ref. Marta Pachulska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 maja 2018 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w P. na decyzję Ministra Środowiska z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy nałożenia obowiązku ograniczenia oddziaływania na środowisko oddala skargę
Minister Środowiska decyzją z [...] listopada 2017 r. po rozpatrzeniu odwołania [...] Spółka z o.o. z siedzibą w [...] utrzymał w mocy decyzję Marszałka Województwa [...] z dnia [...].09.2017 r., znak: [...].
Powyższa decyzja była wynikiem następujących ustaleń i oceny prawnej.
Decyzją wydaną przez organ I instancji odmówiono nałożenia na Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad, obowiązku ograniczenia oddziaływania na środowisko i jego zagrożenia w odniesieniu do działki ewid. nr [...], obręb [...], gm. [...], pow. [...].
Od decyzji tej odwołała się [...] Spółka z o.o. wnosząc o jej uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.
Rozpatrując sprawę w związku z wniesionym odwołaniem organ odwoławczy wskazał, że przepis art.362 ust.1 pkt. 1 ustawy - Prawo ochrony środowiska stanowi, że jeżeli podmiot korzystający ze środowiska negatywnie oddziałuje na środowisko, organ ochrony środowiska może, w drodze decyzji, nałożyć obowiązek ograniczenia oddziaływania na środowisko i jego zagrożenia.
Z brzmienia niniejszego przepisu wynika, że obowiązek ograniczenia oddziaływania na środowisko i jego zagrożenia, może zostać nałożony, w drodze decyzji, wówczas gdy podmiot korzystający ze środowiska negatywnie oddziałuje na środowisko.
Organ wyjaśnił, że zgodnie z ustalonym orzecznictwem administracyjnym poprzez negatywne oddziaływanie na środowisko rozumie się oddziaływanie przekraczające standardy jakości środowiska, czyli w rozważanej sprawie oddziaływanie przekraczające dopuszczalny poziom hałasu w środowisku, określony rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz. U. z 2014 r., poz. 112).
Dopuszczalny poziom hałasu, w myśl przepisu art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy - Prawo ochrony środowiska, został ustalony dla następujących rodzajów terenów faktycznie zagospodarowanych: pod zabudowę mieszkaniową, pod szpitale i domy pomocy społecznej, pod budynki związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, na cele uzdrowiskowe, na cele rekreacyjno - wypoczynkowe, pod zabudowę mieszkaniową.
Organ podkreślił, że tymczasem jak wynika z akt sprawy, a w szczególności również z odwołania, działka ewid. nr [...], obręb [...], gm. [...], pow. [...], jest działką gruntową, a więc działką faktycznie nie zagospodarowaną w sposób, o którym mowa w przepisie art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy - Prawo ochrony środowiska. Stąd zdaniem organu do rozważanej działki nie odnoszą się dopuszczalne poziomy hałasu określone w drodze rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku. Zatem nie można twierdzić, że na tej działce występuje przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu czyli negatywne oddziaływanie, którego źródłem jest droga zarządzana przez Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.
Wobec powyższego organ I instancji zasadnie odmówił nałożenia na Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad obowiązku określonego przepisem art. 362 ust. 1 pkt. 1 ustawy - Prawo ochrony środowiska.