Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Sędziowie sędzia WSA Aneta Dąbrowska (spr.), sędzia WSA Agnieszka Wójcik, Protokolant ref. staż. Paweł Smulski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 marca 2016 r. sprawy ze skargi H. B., M. J., Z. M., B. S. i D. W. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz skarżących H. B., M. J., Z. M., B. S. i D. W. solidarnie kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu uiszczonego wpisu od skargi; III. zasądza od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz skarżących H. B., M. J. i D. W. solidarnie kwotę 274 (dwieście siedemdziesiąt cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Minister Infrastruktury i Rozwoju decyzją z dnia [...] października 2015 r. - zaskarżoną skargą przez H. B., M. J., Z. M., B. Ś. i D. W. ("skarżące") do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] czerwca 2015 r., którą odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej Urząd Spraw Wewnętrznych w [...] z dnia [...] stycznia 1970 r. w części dotyczącej odszkodowania za wywłaszczenie nieruchomości.
Stan sprawy przedstawia się następująco: W dniu [...] stycznia 1970 r. Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej Urząd Spraw Wewnętrznych w [...] wydało decyzję o wywłaszczeniu za odszkodowaniem ("decyzja z 1970 r.") z nieruchomości o powierzchni 1 296 m2 położonej w [...], przy ul. [...], zapisanej w księdze wieczystej Państwowego Biura Notarialnego w [...] pod Nr KW [...], stanowiącej własność M. M., B. J., M. D. i Z. W. - części nieruchomości oznaczonej jako działki nr [...] i [...] o pow. [...] m2.
Pismem z dnia [...] czerwca 2005 r. M. J. (spadkobierca prawa do części przedmiotowej nieruchomości), reprezentowana przez pełnomocnika, wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji z 1970 r. jako rażąco naruszającej prawo ze względu na wydanie jej bez powołania biegłych i bez ich udziału w sprawie. Nie został także zachowany tryb ustalenia odszkodowania, uregulowany w art. 21 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1961 r. Nr 94 poz. 18). Błędna też była podstawa ustalenia wysokości przyznanego odszkodowania.
Pismem z dnia [...] kwietnia 2008 r. pełnomocnik M. J. ograniczył żądanie wniosku z dnia [...] czerwca 2005 r. do części ustalającej wysokość odszkodowania przyznanego B. J., M. D. oraz Z. W. Pełnomocnik wskazał także, że wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji z 1970 r. w imieniu spadkobierców Z. W. i M. D.: H. B., Z. M., B. Ś. i D. W., w części ustalającej wysokość odszkodowania przyznanego B. J., M. D. i Z. W.
Minister Infrastruktury i Rozwoju, decyzją z dnia [...] czerwca 2015 r., odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z 1970 r. Organ stwierdził, że Prezydium poinformowało strony o wszczęciu postępowania wywłaszczeniowego w stosunku do przedmiotowej nieruchomości oraz o wyznaczeniu na dzień [...] listopada 1969 r. rozprawy wywłaszczeniowo-odszkodowawczej. Z akt sprawy wynika, że rozprawa się odbyła. Organ, odnosząc się do zarzutu skarżących co do braku udziału biegłego na rozprawie, wskazał, że z treści art. 21 ustawy wywłaszczeniowej wynika obowiązek przeprowadzenia rozprawy. Brak biegłych na rozprawie stanowi wprawdzie naruszenie art. 21 ustawy wywłaszczeniowej, jednakże nie może być oceniany w kategoriach przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji.
W zakresie zarzutu, że wyceny wywłaszczonej nieruchomości dokonano nie na zlecenie organu wywłaszczeniowego, lecz wnioskodawcy postępowania, organ zauważył, że ze względu na obowiązujące w dacie wydania decyzji z dnia 29 stycznia 1970 r. przepisy prawa dotyczące zasad ustalania odszkodowania, fakt ten pozostawał bez znaczenia dla sprawy. Niezależnie od tego, na czyje zlecenie biegli dokonywali wyceny, zakres czynności biegłych przy jej dokonywaniu, ze względu na związanie biegłych obowiązującymi w ówczesnym czasie sztywnymi i niepodlegającymi negocjacjom stawkami, według których określano ceny za wywłaszczane grunty, był w zasadzie taki sam. Dlatego też wysokość ustalanego odszkodowania, niezależnie od tego czy opinia szacunkowa biegłych sporządzona została na zlecenie inwestora, czy organu wywłaszczeniowego, pozostawała taka sama. Organ dodał, że biegli powołani w sprawie byli biegłymi uprawnionymi i niezależnymi. Podkreślił, że wykonanie operatu szacunkowego wywłaszczonej nieruchomości na zlecenie wnioskodawcy wywłaszczenia, jak i nieobecność na rozprawie biegłego, nie miało znaczenia dla prawidłowości określenia wysokości odszkodowania za przedmiotową nieruchomość. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych, o rażącym naruszeniu prawa można mówić tylko w przypadku, gdy wykazany zostanie wpływ ewentualnego naruszenia na wartość odszkodowania. W przedmiotowej sprawie odszkodowanie zostało przyznane w oparciu o opinie biegłych, a nie w sposób dowolny. Organ wskazał, że biegły wycenił odszkodowanie za wywłaszczaną nieruchomość (grunt) na kwotę [...] zł i taka też kwota za grunt została przyznana zaskarżoną decyzją z 1970 r. Kwota odszkodowania została wyliczona na podstawie przepisów ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczenia nieruchomości, zgodnie z zarządzeniem Ministra Rolnictwa z dnia 24 września 1962 r. w sprawie ceny, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych (M.P. Nr 72, poz. 335). Kwotę odszkodowania w wysokości [...] zł ustalono w wyniku przemnożenia powierzchni gruntu [...] m2 wywłaszczonej nieruchomości przez kwotę 3,6 zł. Nie ma przy tym znaczenia dla prawidłowości wyceny oparcie jej o uchylone zarządzenie Ministra Rolnictwa z dnia 24 września 1962 r. w sprawie ceny, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych (M.P. Nr 72, poz. 335), ponieważ zarządzenie Ministra Rolnictwa z dnia 15 grudnia 1969 r. w sprawie ceny, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych (M. P. nr 53, poz. 424), uchylające i zastępujące zarządzenie Ministra Rolnictwa z 1962 r. ustalało tę samą stawkę 1 ha gruntu rolnego klasy I w strefie miejskiej w okręgu I. Ponadto, decyzja wywłaszczeniowa Prezydium z dnia 29 stycznia 1970 r. prawidłowo przywoływała jako podstawę prawną odszkodowania za grunt obowiązujące w dacie wydania decyzji zarządzenie Ministra Rolnictwa z dnia 15 grudnia 1969 r. Podobnie organ odniósł się do wyceny odszkodowań za plantację kultur wieloletnich, obiektów i urządzeń budowlanych położonych na przedmiotowej nieruchomości oraz za drzewa, podnosząc, że w sprawie brak jest podstaw do uznania, że odszkodowanie zostało przyznane w nieprawidłowej wysokości, co oznacza, że decyzja Prezydium z dnia 29 stycznia 1970 r. spełniała wymogi art. 21 ustawy wywłaszczeniowej. Przywołana decyzja Prezydium spełniła wymagania art. 22 ww. ustawy, ustaliła wysokość, termin oraz osoby uprawnione do otrzymania odszkodowania, posiada uzasadnienie faktyczne i prawne oraz pouczenie o środkach odwoławczych. W sprawie nie doszło zatem do naruszenia przepisów tej ustawy dotyczących wywłaszczenia. W oparciu o powyższe organ uznał, że brak jest podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji Prezydium z dnia 29 stycznia 1970 r. w zakresie dotyczącym przyznania odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość.