W ocenie Sądu, wbrew zarzutom skargi, organ II instancji nie naruszył także zasady dwuinstancyjności postępowania (art. 15 k.p.a), zasady czynnego udziału strony w postępowaniu (art. 10 k.p.a) i prawa do obrony poprzez podjęcie orzeczenia odmiennego od orzeczenia organu I instancji, którego Skarżący nie mógł poddać kontroli w toku postępowania administracyjnego oraz poprzez nieprzekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Po pierwsze należy zauważyć, iż Minister - mając na uwadze zasadę czynnego udziału strony w postępowania - pismem z dnia 17 listopada 2014 r. zawiadomił Wójta Gminy D. o możliwości zapoznania się z aktami sprawy oraz o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów, materiałów i zgłoszonych żądań. Następnie, w dniu 27 listopada 2014 r. w siedzibie Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju stawiło się trzech pełnomocników Skarżącego, celem zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Wójt Gminy D. nie skorzystał jednak z przysługującego mu prawa zgłoszenia uwag co do zebranego materiału dowodowego oraz złożenia dodatkowych wyjaśnień w sprawie.
W sprawie zasadnie organ II instancji uznał także, że brak było podstaw do przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Wojewoda [...] nie przeprowadził co prawda wyczerpującego postępowania wyjaśniającego, jednakże nie wszystkie naruszenia przepisów postępowania mogą być podstawą do stosowania art. 138 § 2 k.p.a. Przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji jest bowiem wyjątkiem od zasady merytorycznego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy przez organ odwoławczy. Organ odwoławczy może wydać postanowienie kasacyjne jedynie wówczas, gdy organ I instancji naruszył przepisy postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Z taką sytuacją nie mieliśmy zaś do czynienia w niniejszej sprawie, w trakcie której obowiązkiem organu była de facto ocena terminowości czynności podjętych w sprawie. Organ odwoławczy słusznie podjął więc w trybie art. 136 k.p.a, działania konieczne do rozpoznania i merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy i skorygował wady postępowania organu I instancji w zakresie niekompletności materiału dowodowego oraz ustalenia właściwego wymiaru zwłoki w wydaniu decyzji lokalizacyjnej.
Za podjęciem rozstrzygnięcia kasacyjnego nie przemawiał również fakt, iż organ I instancji dopuścił się naruszenia art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez wymierzenie Wójtowi Gminy D. kary pieniężnej w nieprawidłowej wysokości. Jak już powyżej wskazano, wydanie takiego rozstrzygnięcia jest możliwe tylko w sytuacjach określonych wart. 138 § 2 Kpa. Żadne inne wady postępowania, ani wady postanowienia organu I instancji nie dają organowi odwoławczemu podstaw do wydania rozstrzygnięcia kasacyjnego tego typu (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 9 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Gl 1031/12).
Dodatkowo należy wskazać, że zasada dwuinstancyjności, wyrażona w art. 15 k.p.a, tworzy obowiązek merytorycznego rozpoznania sprawy przez organ odwoławczy, który nie może ograniczyć się do kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia, lecz winien ponownie merytoryczne rozstrzygnąć sprawę w pełnym zakresie, co też w ocenie Sądu organ II instancji uczynił w niniejszej sprawie, stąd zarzut naruszenia art. 15 k.p.a, należy uznać za bezpodstawny. Za naruszenie zasady dwuinstancyjności nie można też uznać sytuacji, w której organ odwoławczy podejmuje rozstrzygnięcie odmienne od rozstrzygnięcia organu I instancji, bowiem organ II instancji, na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 Kpa, został uprawiony do wydania własnego rozstrzygnięcia w sprawie przy uwzględnieniu zakazu reformationis in peius (art. 139 k.p.a).
Wbrew zarzutom skargi w przedmiotowej sprawie brak było także podstaw do odstąpienia od wymierzenia kary, a zatem niezasadny jest zarzut Skarżącego, jakoby organ odwoławczy naruszył art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez uznanie, iż w sprawie wystąpiły przesłanki do nałożenia kary pieniężnej w wysokości [...] zł. Z jednoznacznego brzmienia powyższego przepisu wynika, iż ustawodawca wiążąc określoną sankcję z niewydaniem przez właściwy organ decyzji w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego w terminie 65 dni, nie pozostawia organowi wyższego stopnia możliwości jakiegokolwiek wyboru i uznania kwestii wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie zasadności wymierzenia, ani wysokości ewentualnej kary. Ustawodawca nie przewidział możliwości odstąpienia od wymierzenia kary, ani też nie uzależnił jej nałożenia od stanowiska wnioskodawcy, czy też stron postępowania. Wymierzenie kary jest zatem obligatoryjne.
Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w sentencji wyroku.