Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Sikorska, Sędziowie Sędzia NSA Mirosława Rozbicka-Ostrowska, Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków (spr.), Protokolant Anna Rudzińska, po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 18 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi R. K. na decyzję Kierownika Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, na podstawie art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz.1071 ze zm.), dalej k.p.a., po ponownym rozpatrzeniu wniosku R. K., dalej skarżący, utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] odmawiającą uchylenia ostatecznej decyzji własnej z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...].
Z akt sprawy wynika, że decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. organ odmówił skarżącemu przyznania uprawnień kombatanckich. W uzasadnieniu podał, że skarżący wystąpił do organu z wnioskiem o przyznanie uprawnień kombatanckich na podstawie art. 1 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 2002 r. nr 42, poz. 371 ze zm.), dalej ustawa, zgodnie z którym za działalność kombatancką uznaje się pełnienie służby w polskich podziemnych formacjach i organizacjach, w tym w działających w ramach tych organizacji oddziałach partyzanckich w okresie wojny 1939-1945. Stwierdził, że okoliczność przedstawiona we wniosku, tj. przebywanie skarżącego w oddziale partyzanckim "B. - W." nie podlega przesłankom art. 1 ust. 2 pkt 3 ustawy. Podał, że Związek Walki Zbrojnej przekształcony w 1941 r. w Armię Krajową był częścią Polskich Sił Zbrojnych podlegających przebywającemu na emigracji naczelnemu dowództwu. Dla ZWZ - AK podstawowe znaczenie miała instrukcja gen. Kazimierza Sosnkowskiego z dnia 4 grudnia 1939 r., która w punkcie 5 stanowiła, iż członkiem ZWZ może być każdy Polak, poczynając od wieku lat 17. W późniejszym okresie granicę wieku dla osób wstępujących obniżono do ukończenia 16 roku życia. Dalej wyjaśnił, że w 1943 r. skarżący był zaledwie 7 letnim chłopcem. Zatem z uwagi na wiek nie mógł pełnić służby w Armii Krajowej, a sam pobyt w oddziale partyzanckim nie stanowi działalności w rozumieniu art. 1 ust. 2 pkt 3 ustawy.
Decyzja z dnia [...] listopada 2011 r. stała się ostateczna, bowiem skarżący nie wystąpił w ustawowym terminie z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Pismem z dnia 25 czerwca 2012 r., doprecyzowanym pismem z dnia 12 lipca 2012 r. skarżący zwrócił się do organu z wnioskiem o zmianę decyzji ostatecznej z dnia [...] listopada 2011 r. w trybie art. 154 k.p.a.
Decyzją z dnia [...] lipca 2012 r. organ odmówił uchylenia ostatecznej decyzji własnej z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...]. W uzasadnieniu podał, że zgodnie z art. 16 k.p.a., podstawową cechą aktu administracyjnego jest domniemanie jego trwałości. Zatem, wzruszenie ostatecznej decyzji administracyjnej może nastąpić jedynie w trybie i w przypadkach określonych w Kodeksie postępowania administracyjnego. Jednym z takich wyjątków jest przepis art. 154 § 1, zgodnie z którym "decyzja ostateczna, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa, może być w każdym czasie uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, jeżeli przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony. Zatem podał, że powołany przepis ustanawia dwie przesłanki, które muszą wystąpić łącznie, aby można było wzruszyć decyzję. Musi to być po pierwsze decyzja ostateczna, która nie tworzy praw nabytych dla żadnej ze stron postępowania, a po wtóre - za wzruszeniem tej decyzji muszą przemawiać względy interesu społecznego lub słuszny interes strony. Wskazał, że pierwsza z powyższych przesłanek została spełniona, bowiem decyzja, o której uchylenie wnosi strona jest ostateczna (art. 16 § 1 k.p.a.). Natomiast nie została spełniona druga przesłanka, o której mowa w art. 154 § 1 k.p.a.