Rozpoznając sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Istota sprawy w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do oceny tego, czy Kolegium rozpoznając sprawę związaną z wnioskiem strony o wznowienie postępowania zbadało poprawnie przesłanki dotyczące tego nadzwyczajnego trybu weryfikacji ostatecznych rozstrzygnięć administracyjnych.
W ocenie tut. Sądu, całokształt sprawy wynikający zarówno z akt administracyjnych, jak i z uzasadnienia kwestionowanego postanowienia, świadczy o tym, że organ odwoławczy podołał ciążącemu na nim obowiązkowi. Zdaniem Sądu Kolegium dokonało wszechstronnej i wyczerpującej oceny całokształtu sprawy wywołanej wnioskiem strony o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej decyzją organu I instancji z dnia 14 maja 2012 r., nr [...], orzekającą o przyznaniu skarżącemu zasiłku okresowego od dnia 1 maja 2012 r. do dnia 31 sierpnia 2012 r. w kwocie 190 zł. Oceny tej Kolegium dokonało przez pryzmat czynności podejmowanych przez organ I instancji w związku z kwestionowanym przez stronę rozstrzygnięciem, jak też przez pryzmat przesłanek opisanych w przepisie art. 145 k.p.a.
Nie ulega wątpliwości, iż wnosząc o wznowienie postępowania strona zobowiązana jest jednoznacznie wskazać w oparciu, o które z przesłanek wymienionych w art. 145 § 1 k.p.a. domaga się wznowienia postępowania, a także winna przedłożyć dowody potwierdzające wskazywane przesłanki. Tymczasem jak wynika z uzasadnienia decyzji pierwszoinstancyjnej po przeanalizowaniu treści wniosku skarżącego z dnia 14 października 2016 r. organ ten nie był w stanie stwierdzić jakie nowe okoliczności lub dowody powołuje strona, które dowody były fałszywe, oraz na jakiej podstawie strona twierdzi, że przedmiotowa decyzja została wydana w wyniku przestępstwa. W odpowiedzi z dnia 3 listopada 2016 r. na wezwanie do konkretnego określenia i sprecyzowania przesłanek wznowieniowych skarżący nie określił i nie sprecyzował w jakikolwiek sposób przesłanek, które świadczyłyby o tym, iż okoliczności faktyczne dla sprawy przemawiałyby o tym, że decyzja z dnia 14 maja 2012 r. wydana została w wyniku przestępstwa.
Również na etapie zażaleniowym skarżący nie wskazał podstaw wznowieniowych, a jedynie poruszył kwestie "odtworzenia umowy socjalnej" i w sposób bardzo obraźliwy oceniał działania MOPS-u w jego sprawach. Zgodzić się zatem w pełni należy z oceną Kolegium, iż "z uzasadnienia wniosku oraz z jego uzupełnienia, trudno wywieść, na czym miałyby polegać powołane we wniosku uchybienia".
Natomiast jeśli idzie o wniosek o przeprowadzenie mediacji to jego celem, zgodnie z art. 115 § 1 u.p.p.s.a. jest wyjaśnienie i rozważenie okoliczności faktycznych i prawnych sprawy oraz przyjęcie przez stronę ustaleń co do sposobu jej załatwiania w granicach obowiązującego prawa. Nie ulega jakiejkolwiek wątpliwości, iż brak było możliwości wszczęcia w niniejszej sprawie postępowania mediacyjnego. Pomijając już bowiem nawet kwestię tego, czy w realiach faktycznych sprawy postępowanie takie mogłoby zostać skutecznie wszczęte, to przede wszystkim zwrócić należało uwagę na to, iż prowadzenie mediacji uzależnione jest od woli obydwu stron postępowania. Mediacja nie może bowiem zostać narzucona którejkolwiek ze stron. Stąd w sytuacji, gdy w odpowiedzi na skargę, organ nie wyraził chęci prowadzenia w sprawie mediacji, postępowanie takie nie mogło zostać wszczęte.
Z kolei zaś w kwestii wniosku skarżącego o uzupełnienia zaskarżonego postanowienia o dodatkowe pouczenia co do prawa wniesienia powództwa do sądu powszechnego, stwierdzić należy, że przedmiotowy wniosek nie ma oparcia w przepisach prawa, zwłaszcza, że tut. Sąd, będącym uprawnionym jedynie do badania zgodności z prawem zaskarżonego postanowienia, nie stwierdził aby postanowienie Kolegium, jak i poprzedzające je postanowienie organu I instancji z dnia 10 listopada 2016 r., wydane zostały z naruszeniem przepisów, o czym stanowi art. 145 § 1 u.p.p.s.a., w tym zwłaszcza, by zachodziły podstawy do stwierdzenia jego nieważności lub do wznowienia postępowania.
Z wyżej omówionych względów, na podstawie art. 151 u.p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji wyroku.