Sprawa ze skargi na postanowienie SKO w L. w przedmiocie uznania za niedopuszczalne zarzutów zgłoszonych przez dłużnika
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Ożóg Sędziowie Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński (spr.) Sędzia NSA Jolanta Sikorska Protokolant specjalista Jolanta Pociejowska po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 28 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi W. F. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie uznania za niedopuszczalne zarzutów zgłoszonych przez dłużnika I. oddala skargę; II. przyznaje adwokatowi P. Cz. od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu kwotę 295,20 (słownie: dwieście dziewięćdziesiąt pięć 20/100) złotych w tym 23 % podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu sądowym.

Uzasadnienie strona 1/6

Postanowieniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...], nr [...] po rozpatrzeniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia W. F. na postanowienie Prezydenta Miasta G. z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie uznania za niedopuszczalne zarzutów zgłoszonych przez dłużnika" zawartych w piśmie z dnia 24 października 2013 r. - na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267) oraz art. 18 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r., o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 r., poz. 1015 ze zm.) orzeczono o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia.

W motywach uzasadnienia tego orzeczenia stwierdzono, że pismem z dnia 24 października 2013 r. W. F. skierował do Naczelnika Urzędu Skarbowego w G. zarzuty w sprawie prowadzonej przez ten organ egzekucji administracyjnej. Zobowiązany zarzucił określenie egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z orzeczenia - prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 31 października 2012 r. Ponadto zobowiązany wskazał na swoją trudną sytuację materialną i poprosił o umorzenie ciążących na nim należności. Ponadto wskazał, że to jego siostra powinna być zobowiązana do ponoszenia odpłatności za pobyt matki w domu pomocy społecznej.

Powyższe pismo, Naczelnik Urzędu Skarbowego w G., przesłał do Prezydenta Miasta G., za pismem z dnia 28 października 2013 r. Organ egzekucyjny wskazał m.in., że po przeanalizowaniu treści pisma zobowiązanego z dnia 24 października 2013 r. zakwalifikował podanie W. F. jako zarzut oparty o art. 33 pkt 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, tj. nieistnienie obowiązku. W związku z tym, przed wydaniem postanowienia w sprawie, organ egzekucyjny, zwrócił się o stanowisko wierzyciela w zakresie zgłoszonego wniosku.

Postanowieniem z dnia [...], Nr [...] Prezydent Miasta G. uznał za niedopuszczalne zarzuty W. F. zawarte w piśmie z dnia 24 października 2013 r.

Na skutek złożenia przez zobowiązanego zażalenia, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. uchyliło zaskarżone postanowienie i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez wierzyciela.

Postanowieniem z dnia [...], Nr [...] Prezydent Miasta G. ponownie uznał za niedopuszczalne zarzuty W. F. zawarte w piśmie z dnia 24 października 2013 r.

W uzasadnieniu postanowienia wierzyciel wskazał, że w listopadzie 2008 r. matka skarżącego, K. W., została skierowana do DPS w G. oraz została ustalona odpłatność za pobyt w DPS. W sierpniu 2009 r. K. W. została umieszczona w DPS w G., zaś we wrześniu 2009 r. zaproponowano zobowiązanemu zawarcie umowy w przedmiocie odpłatności za pobyt matki w DPS. Ponieważ W. F. nie wyraził zgody na zawarcie umowy, zostało wszczęte postępowanie administracyjne, które zakończyło się decyzją nr [...] z dnia [...] w sprawie ustalenia W. F. odpłatności za pobyt matki w domu pomocy społecznej. Decyzja ta została następnie utrzymana w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L., zaś skarga na decyzję Kolegium oddalona prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 31 października 2012 r., sygn. akt IV SA/Wr 539/12.

Strona 1/6