Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Lidia Serwiniowska, Sędziowie: Sędzia NSA Henryk Ożóg, Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków (spr.), Protokolant: asystent sędziego Marcin Jarecki, po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 24 listopada 2017 r. sprawy ze skargi E. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu wypłaconej zaliczki alimentacyjnej I. oddala skargę w całości; II. przyznaje radcy prawnemu A. S. od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu kwotę 295,20 złotych (słownie: dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy) w tym 23 % podatku VAT tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. decyzją z dnia 24 kwietnia 2017 r. sygn. akt [...] po rozpatrzeniu odwołania E. W. od, wydanej z upoważnienia Prezydenta W., decyzji Starszego Administratora w Dziale Świadczeń Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. z dnia 15 marca 2017 r. ([...]), odmawiającej umorzenia należności z tytułu wypłaconej zaliczki alimentacyjnej na rzecz osób uprawnionych F. W. i Z. W., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania administracyjnego (zwanego dalej k.p.a.), utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu decyzji organ podał, że podaniem z dnia 22 września 2016 r. Z. W. wystąpił do organu pierwszej instancji z prośbą o umorzenie kwoty 7 825,14 zł wraz z odsetkami, z tytułu wypłaconej zaliczki alimentacyjnej. W uzasadnieniu wniosku zaznaczył, że zaliczka alimentacyjna została przyznana na podstawie nieprawdziwych informacji przekazanych przez komornika. Obecnie nie jest w stanie spłacić zadłużenia ze względu na trudną sytuację finansową, rodzinną i zdrowotną. Wniósł o umorzenie w całości jego zadłużenia względem organu pierwszej instancji.
Oznaczoną na wstępie decyzją, organ pierwszej instancji, powołując się na art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 2007 r. (Dz. U. z 2017 r., poz. 489) o pomocy osobom uprawnionym do alimentów - zwanej dalej "ustawą" - odmówił wnioskodawcy umorzenia należności z tytułu wypłaconej zaliczki alimentacyjnej. Podał, że postanowieniem Sądu Rejonowego dla W. z dnia 12 marca 2002 r. (sygn. akt R III C 1760/01) został na stronę nałożony obowiązek alimentacyjny w łącznej kwocie 600 zł miesięcznie. Z pozyskanego w toku postępowania zaświadczenia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla W. wynika, że podczas trwania egzekucji, do dnia 26 października 2016 r., od strony łącznie zaksięgowano 22 wpłaty, na kwotę 22 893,22 zł.
Organ wskazał, iż obecnie egzekucja prowadzona jest wyłącznie celem wyegzekwowania należności z tytułu wypłaconej zaliczki alimentacyjnej i należności wobec Likwidatora Funduszu Alimentacyjnego ZUS. Zdaniem organu z powyższego wynika, że ostatnia wpłata, która była nie niższa niż wysokość zasądzonych alimentów została zaksięgowana w dniu 16 lipca 2013 r. Tym samym na dzień wydania decyzji, strona nie spełniała przesłanek wynikających z art. 30 ust. 1 pkt 3 ustawy - egzekucja alimentów nie była skuteczna przez okres ostatnich siedmiu lat. Organ zaznaczył przy tym, że podstawą do umorzenia zaległości z tytułu zaliczki alimentacyjnej jest przepis art. 30 ust. 1 ustawy, nie zaś przepis art. 30 ust. 2 ustawy, na który powoływała się strona.
E. W. odwołał się od powyższej decyzji, zaskarżając ją w całości i zarzucając jej:
- naruszenie prawa materialnego, to jest art. 30 ust. 2 ustawy w zw. z art. 32 i art. 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, przez błędną jego wykładnię i błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy, w konsekwencji uznanie, że nie spełnia warunków do umorzenia zaliczki alimentacyjnej;
- nierozpatrzenie wniosku o umorzenie, poprzez błędne postanowienia organu pierwszej instancji o wydaniu decyzji przyznającej zaliczkę alimentacyjną w kolejnych okresach pomiędzy 1 września 2005 r. a 30 września 2008 r.