Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Lidia Serwiniowska, Sędziowie Sędzia NSA Henryk Ożóg, Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków (spr.), Protokolant sekretarz sądowy Katarzyna Leśniowska, po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 21 lutego 2017 r. sprawy ze skargi J. A.K. na decyzję Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie D. z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany orzeczenia o stopniu niepełnosprawności oddala skargę w całości.
Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności decyzją z dnia 4 lipca 2016 r. na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 127, poz. 721 z późn. zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23) po rozpatrzeniu odwołania z dnia 13 stycznia 2016 r. od decyzji o odmowie zmiany orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wydanej przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. w dniu [...] grudnia 2015 r., (nr sprawy: [...]), Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie D. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu podał, że J. A. K. orzeczeniem Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. z dnia 18 października 2010 r. został uznany za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym na stałe, spełniającą przesłanki określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.). Następnie dnia 9 marca 2015 r. J. A. K. złożył kolejny wniosek o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wraz z oświadczeniem, iż niniejszy wniosek składa w celu ustalenia wskazania do karty parkingowej stanowiącego podstawę do ubiegania się o wydanie karty parkingowej na podstawie art. 8 ust. 3a pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.). W oparciu o złożoną dokumentację medyczną, bezpośrednie badanie i ocenę specjalisty skład orzekający Powiatowego Zespołu w B. w dniu 24 sierpnia 2015 r. stwierdził, że naruszenie sprawności organizmu uzasadnia zaliczenie J. A. K. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z kodu 05-R na stałe. W rozpatrywanym przypadku nie stwierdzono znacznie ograniczonych możliwości samodzielnego poruszania się. W związku z powyższym J. A. K. został uznany za osobę niespełniającą przesłanek określonych w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. J. A. K. nie odwołał się od niniejszego orzeczenia. Wydane orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 24 sierpnia 2015 r. jest zatem ostateczne i zostało wydane na stałe. W dniu 25 listopada 2015 r. do Powiatowego Zespołu w B. wpłynął wniosek J. A. K. o zmianę, na podstawie art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego, przedmiotowego orzeczenia w części dotyczącej wskazań w punkcie 9, to jest spełniania przez osobę niepełnosprawną przesłanek określonych w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. decyzją z dnia [...] grudnia 2015 r. odmówił zmiany orzeczenia o stopniu niepełnosprawności w żądanym przez stronę zakresie. Od niniejszej decyzji J. A. K. odwołał się do Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie D..
Organ II instancji rozpoznając odwołanie zważył, iż podstawą rozstrzygnięcia organu I instancji był art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego - wskazał na jego treść. Zauważył, iż art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego stanowi wyjątek od zasady trwałości decyzji administracyjnej ujętej w art. 16 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, dlatego też zmiana ostatecznego orzeczenia dopuszczalna jest tylko w sytuacji, gdy strona postępowania orzeczniczego jednoznacznie wykaże organowi orzeczniczemu okoliczności faktyczne i prawne uzasadniające zmianę orzeczenia w całości lub w części. Wskazał na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego w przedmiocie interpretacji art. 155 k.p.a. Stwierdził, że z powyższego orzecznictwa wynika między innymi, że ostateczna ocena czy w sprawie w ogóle zachodzą przesłanki uzasadniające uchylenie lub zmianę decyzji należy do organu administracji. Jeżeli więc organ administracji państwowej stwierdzi, iż w sprawie nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego (interes społeczny lub słuszny interes strony), to przepis ten w ogóle nie może mieć zastosowania.