Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Lidia Serwiniowska Sędziowie Sędzia WSA Ireneusz Dukiel (sprawozdawca) Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków po rozpoznaniu w Wydziale IV na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 7 marca 2019 r. sprawy ze skargi I.K. na postanowienie Wojewody D. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie odmowa przywrócenia terminu do wniesienia odwołania oddala skargę w całości.
Prezydent Miasta W. (zwany dalej Prezydentem Miasta lub organem I instancji) decyzją z dnia [...] sierpnia 2015 r., nr [...] uznał I. K. (zwaną dalej stroną lub skarżącą) za osobę bezrobotną z dniem 14 sierpnia 2015 r. oraz przyznał jej prawo do zasiłku od dnia 14 sierpnia 2015 r. do dnia 9 lutego 2016 r. w wysokości 831,10 zł brutto miesięcznie w okresie pierwszych 90 dni posiadania prawa do zasiłku, a następnie 652,60 zł brutto miesięcznie w okresie kolejnych dni posiadania prawa do zasiłku.
Organ I instancji postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2018 r., nr [...] wznowił postępowanie zakończone wydaniem opisanej wyżej decyzji w związku z ujawnieniem się nowych okoliczności faktycznych istniejących w dniu wydania decyzji, lecz nieznanych organowi ją wydającemu, z których wynika, że od dnia 4 lutego 1997 r. strona posiadała aktywny wpis do Ewidencji Działalności Gospodarczej.
Prezydent Miasta, po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, decyzją z dnia [...] czerwca 2018 r., nr [...], działając na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. a) - b) i ust. 7, art. 10 ust. 7 pkt 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 36, art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f) oraz art. 71 - 73 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t. jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 674 ze zm., dalej u.p.z.i.r.p.) oraz art. 104, art. 105 § 1, art. 145 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. jedn.: Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm., dalej k.p.a.), orzekł o:
1) uchyleniu ostatecznej decyzji Prezydenta Miasta W. z dnia [...] sierpnia 2015 r., nr [...];
2) odmowie uznania skarżącej za osobę bezrobotną z dniem 14 sierpnia 2015 r.;
3) umorzeniu postępowania w sprawie przyznania prawa do zasiłku od dnia 14 sierpnia 2015 r. do dnia 9 lutego 2016 r.
Wskazane rozstrzygnięcie zostało przesłane skarżącej na adres: ul. [...], [...] W. Przesyłka zawierająca decyzję, mimo dwukrotnego awizowania (w dniach 14 i 22 czerwca 2018 r.), nie została podjęta przez skarżącą i w dniu 2 lipca 2018 r. zwrócono ją do nadawcy. W związku z tym wydana decyzja została pozostawiona w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia.
W dniu 23 lipca 2018 r. do organu I instancji wpłynęło wniesione przez skarżącą odwołanie od wydanej przez ten organ decyzji, w którym strona wskazała, że rozstrzygnięcie w sprawie zostało jej doręczone w dniu 6 lipca 2018 r.
Kolejnego dnia, tj. 24 lipca 2018 r., skarżąca wystąpiła z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania podając, że z przyczyn przez nią niezawinionych nie odebrała ona listu zawierającego kwestionowane rozstrzygnięcie organu I instancji. Wskazywała w tym wniosku, że od czerwca 2017 r. nie ma stałego meldunku oraz mieszkania i przebywa w różnych miejscach, głównie u znajomych. Kserokopia decyzji została jej wydana dopiero w dniu 6 lipca 2018 r. Skarżąca zastosowała się do zawartego w niej pouczenia o czternastodniowym terminie na wniesienie odwołania i w dniu 20 lipca 2018 r. złożyła wskazany środek zaskarżenia. Skarżąca, z uwagi na brak wiedzy prawniczej, nie zdawała sobie wcześniej sprawy, że termin ten winien być jednak liczony inaczej, tj. od pierwszego awizowania. O tym, że termin na wniesienie odwołania już minął dowiedziała się z kolei dopiero w dniu 19 lipca 2018 r., podczas rozmowy telefonicznej z pracownikiem urzędu pracy. Strona podniosła, iż w momencie odbierania korespondencji nie została pouczona o innych terminach do złożenia odwołania.