Odnosząc się do zarzutów skargi należy stwierdzić, że brak jest ostatecznie podstaw do uznania, że w toku postępowania zostały naruszone przepisy ustawy kodeks postępowania administracyjnego - to jest art. 7 albowiem również dokumenty dołączone przez skarżącego były ocenione przez organ II instancji (na tym etapie dołączone), nie został również naruszony art. 10 ustawy - z uwagi na objęcie materiałem dowodowym o czym mowa wyżej również dokumentów nadesłanych przez stronę, ponadto również z uwagi na fakt - co stwierdzono wyżej - na podstawie art. 23 i 28 rozporządzenia z dnia 8 stycznia 2010 r. orzeczenia wydawane są na podstawie dokumentacji i przeprowadzonych badań. O innych dokumentach - potrzebie ich złożenia decyduje komisja lekarska.
Nie może być również oceniony z uwagi na kognicję Sądu zarzut naruszenia § 21 pkt 2 wymienionego wyżej rozporządzenia.
Zauważyć również należy, że termin wydania orzeczenia w sprawie zdolności do służby wojskowej wyznacza art. 5 ust. 3 pkt 1 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz.U. z 2010 r., Nr 90, poz. 593 ze zm.), który nakazuje skierowanie do wojskowej komisji lekarskiej z urzędu żołnierzy, którzy nie wykonują zadań służbowych z powodu choroby trwającej nieprzerwanie przez 3 miesiące.
Mając na uwadze tą część orzeczenia uznać należy, że brak jest podstaw do uznania, że doszło do naruszenia prawa i dlatego Sąd po myśli art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę oddalił.
Natomiast skarga w zakresie dotyczącym związku chorób ze służbą wojskową podlegała odrzuceniu, gdyż od ostatecznych orzeczeń wojskowych komisji lekarskich w zakresie dotyczącym ustalenia grupy inwalidztwa i jego związku lub braku związku ze służbą wojskową oraz związku lub braku związku chorób i schorzeń ze służbą wojskową, skarga do sądu administracyjnego nie przysługuje. W dniu 27 października 1999 r. w sprawie sygn. akt III ZD 9/99/OSNAP i US Nr 5, poz. 167 z 2000 r.) Sąd Najwyższy podjął uchwałę w składzie Siedmiu Sędziów, zgodnie z którą: "Orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej w tej części, w której dotyczy zagadnienia związku choroby ze służbą wojskową w istocie regulowane jest przez przepisy prawa zabezpieczenia społecznego czy też szeroko pojmowanych ubezpieczeń społecznych, co pozwala na przyjęcie, że orzeczenie tej komisji - jeżeli w swej części zawiera ustalenie dotyczące związku choroby ze służbą wojskową - ma swoisty charakter prawny i wobec tego w tej właśnie części powinno być poddane tym regułom proceduralnym (w zakresie możliwości skierowania sprawy na drogę sądową), które właściwe są dla ubezpieczeń społecznych. W ogólności nie jest tu też bez znaczenia, że w ramach przeprowadzanej reformy ubezpieczeń społecznych, z jednej strony, doszło do większego wyodrębnienia i autonomii prawa ubezpieczeń społecznych, a z drugiej strony, poddania w szerszym zakresie regułom tego prawa także tych stosunków, które są następstwem powołania do odbycia niezawodowej i zawodowej służby wojskowej. To zaś przemawia za tym, by sprawy z zakresu zabezpieczenia społecznego były w całości poddane specjalnemu orzecznictwu do spraw pracy i ubezpieczeń społecznych, a nie sądownictwu administracyjnemu". Uchwała ta zachowała aktualność na gruncie przepisów ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Konkludując powyższe rozważania stwierdzić należy, iż wniesiona w niniejszej sprawie skarga na orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej we W. w części, w jakiej dotyczy związku chorób ze służbą wojskową i określenia inwalidztwa niewątpliwie nie podlega kognicji sądu administracyjnego. W tej sytuacji skargę w tej części jako niedopuszczalną należało odrzucić, co orzeczono w pkt II wyroku na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.