Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik Sędziowie Sędzia WSA Stanisław Nitecki Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Rogowska-Bil po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lutego 2015 r. sprawy ze skargi K.W. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta R. w przedmiocie przyznania zasiłku pielęgnacyjnego i rodzinnego oddala skargę.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia [...]r. nr [...] stwierdziło nieważność decyzji Prezydenta Miasta R. z dnia [...]r. o umorzeniu postępowania w sprawie zmiany decyzji z dnia [...]r. nr [...]. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że w przedmiotowej sprawie, nie zostało sprecyzowane żądanie strony wyrażone we wniosku z dnia 22 października 2012 r. o zmianę decyzji.
W postępowaniu prowadzonym po wydaniu powyższej decyzji przez Kolegium, organ I instancji zwrócił się do pełnomocnika strony o wskazanie, na podstawie jakich przepisów domaga się zmiany decyzji. W odpowiedzi, w piśmie z dnia 22 stycznia 2014 r. pełnomocnik wniósł dodatkowo o rozpatrzenie wniosku złożonego ustnie w sierpniu 2003 r. i o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadka A.S. W kolejnym wezwaniu organ zwrócił się o jednoznaczne wskazanie zakresu żądania: czy pełnomocnik wnosi o zmianę decyzji, czy o rozpatrzenie ustnego wniosku z 2003 r. W piśmie z dnia 4 marca 2014 r. pełnomocnik podtrzymał żądanie rozpatrzenia wniosku złożonego ustnie w sierpniu 2003 r. i nie ustosunkował się do żądania zmiany decyzji. W dniu 3 kwietnia 2014 r. organ przeprowadził dowód z przesłuchania świadka A.S. W piśmie z dnia 7 kwietnia 2014 r. pełnomocnik wniósł o przesłuchanie kolejnych świadków: K.W. i I.G. na okoliczność złożenia ustnie w 2003 r. wniosku o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego i rodzinnego przez I.G. W piśmie z dnia 30 kwietnia 2014 r. organ pierwszej instancji poinformował stronę o przedłużeniu terminu załatwienia sprawy do dnia 30 czerwca 2014 r.
W piśmie z dnia 5 czerwca 2014 r. K.W., reprezentowana przez radcę prawnego, wniosła zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie oraz na przewlekłe prowadzenie przez Prezydenta Miasta R. postępowania toczącego się w związku z decyzją Kolegium z dnia [...]r. nr [...]. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. postanowieniem z dnia [...]r., nie uznało zażalenia za uzasadnione.
K.W. - reprezentowana przez radcę prawnego - w piśmie z dnia 8 sierpnia 2014 r. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na bezczynność i przewlekłość "w prowadzeniu sprawy z wniosku zgłoszonego w sierpniu 2003 r. o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego i rodzinnego". Wniosła o stwierdzenie bezczynności i przewlekłości prowadzonego przez Prezydenta Miasta R. postępowania w przedmiotowej sprawie oraz o stwierdzenie, że bezczynność i przewlekłość miała charakter rażący. W uzasadnieniu skargi wskazała, że wniosek o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego i rodzinnego, złożony został już w sierpniu 2003 roku w przez I.G., jednak pracownik pomocy społecznej odmówił jego przyjęcia, ponieważ był niekompletny. Dodała, że złożenie wniosku o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego i rodzinnego w sierpniu 2003 r. przez jej przedstawiciela ustawowego -I.G. wiązało się z kontynuacją orzekania w sprawie niepełnosprawności. Pierwsze orzeczenie w tym zakresie nastąpiło co najmniej w dniu 23 maja 2002 r. przez Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności. Następnie wniosek o ponowne orzeczenie o stopniu niepełnosprawności K.W., jej przedstawicielka ustawowa I.G. złożyła do Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w dniu 18 sierpnia 2003 r. Po prawomocnym wyroku Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w R. w sprawie o sygn. akt [...], okazało się, że I.G. ubiegając się w sierpniu 2003 r. o przyznanie na rzecz jej córki K., zasiłku rodzinnego i pielęgnacyjnego od miesiąca sierpnia 2003 r., była do tego w pełni uprawniona, co zostało przesądzone ostatecznie wraz z wydaniem powtórnego orzeczenia z dnia [...]r. przez Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności. W związku z tym skarżąca wskazała, że pracownik organu administracji, który wniosek przyjmował, powinien był zastosować art. 64 § 2 k.p.a., bądź zawiesić postępowanie do czasu wydania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. W związku z powyższym skarżąca wskazała, że w przedmiotowej sprawie organ nie działał terminowo, gdyż rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie zostały wydane dopiero w dniu [...]r., tj. - decyzja nr [...] z dnia [...]r. o umorzeniu postępowania wszczętego na wniosek strony w przedmiocie "rozpoznania wniosku o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego i rodzinnego złożonego ustnie w sierpniu 2003 roku w przez I.G. na rzecz małoletniej K.G." w części wniosku dotyczącej przyznania zasiłku pielęgnacyjnego; - postanowienie nr [...] z dnia [...]r. o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie ustalenia prawa do zasiłku rodzinnego na podstawie wniosku z sierpnia 2003 r. złożonego przez I.G. na rzecz małoletniej K.W. Skarżąca wskazała, że w przedmiotowej sprawie wystąpiła rażąca bezczynność i przewlekłość w prowadzeniu postępowania z wniosku zgłoszonego w sierpniu 2003 roku o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego i rodzinnego, gdyż rozstrzygnięcia w tej sprawie zapadły dopiero dnia [...]r. Podkreśliła, że w judykaturze przyjmuje się, iż nawet krótsze okresy przerw w podejmowaniu czynności procesowych, uprawniają do stwierdzenia rażącej bezczynności i przewlekłości (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 22 sierpnia 2013 r. sygn. akt II SAB/G1 30/13). Dodała, że z zupełnie niezrozumiałych powodów organ I instancji rozstrzygał jeden wniosek w niejako trzech odsłonach - trzech niezależnych postępowaniach. Podniosła, że żaden przepis prawa nie umożliwia organowi administracji, sztucznego dzielenia jednej sprawy na kilka - rzekomo w celu polepszenia sytuacji prawnej wnioskodawcy. Wskazała, że z pewnością winnym zaistniałej sytuacji wielości postępowań co do tego samego przedmiotu, nie może być uznana wnioskodawczyni, która jasno opisała stan faktyczny sprawy i wyraźnie wskazała, że został złożony odpowiedni wniosek w placówce MOPS, który fizycznie nie został przyjęty, ponieważ w dacie jego złożenia, I.G. nie legitymowała się odpowiednim orzeczeniem o niepełnosprawności córki, przy czym jak ostatecznie ustalił to Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, niepełnosprawność jej córce należało przypisać. Wskazała, że powstaje pytanie, dlaczego organ I instancji nie przyjął niekompletnego wniosku i nie zawiesił postępowania "do czasu prawomocnego przesądzenia się w kwestii orzeczenia ws. Niepełnosprawności". Dodała, że brak takiego działania należy uznać za wadę, mogącą mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Podkreśliła, że w przedmiotowej sprawie to z winy organu administracji dochodzi do ustalania podstaw materialnoprawnych przyznania zasiłku, po wielu już latach, od czasu złożenia odpowiedniego wniosku. Wskazała, że twierdzenie SKO w K., iż za przewlekłość odpowiada skarżąca, która zmuszała organ do wzywania jej o sprecyzowanie roszczenia, jest zupełnie niezrozumiałe ze względu na konsekwentne stanowisko skarżącej w tej materii i upór organu w nieprzyjmowaniu tak skonkretyzowanej treści żądania.