Sprawa ze skargi na bezczynność Wojewody w przedmiocie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Donata Starosta Sędzia WSA Monika Świerczak (spr.) Asesor sądowy WSA Katarzyna Witkowicz-Grochowska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 01 lipca 2020 r. sprawy ze skargi D. R. na bezczynność Wojewody w przedmiocie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy 1. stwierdza bezczynność Wojewody; 2. stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 3. umarza postępowanie w przedmiocie zobowiązania organu do wydania w określonym terminie aktu; 4. w pozostałym zakresie skargę oddala; 5. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego D. R. kwotę [...]zł ([...]) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie strona 1/5

D. R. złożył skargę na bezczynność Wojewody w sprawie udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W ocenie autora skargi w sprawie doszło do naruszenia: - art. 6 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 256 z późn. zm.; zwanej dalej "k.p.a.") poprzez uchylanie się od obowiązku załatwienia sprawy w ustawowym terminie wbrew obowiązującym przepisom k.p.a., - art. 8 § 1 k.p.a. poprzez działanie wbrew przepisom prawa, co powoduje utratę zaufania do władzy publicznej, - art 12 § 1 k.p.a. poprzez pozostawanie w bezczynności w sytuacji, gdy organ administracji publicznej powinien działać wnikliwie i szybko posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do załatwienia sprawy, - art. 35 § 2 i 3 k.p.a. poprzez pozostawanie w bezczynności w sytuacji, gdy w przypadku wniosku niezawierającego braków formalnych organ winien był załatwić sprawę niezwłocznie. Natomiast w przypadku sprawy wymagającej wszczęcia postępowania wyjaśniającego sprawa powinna być załatwiona nie później niż w ciągu miesiąca, a w przypadku sprawy szczególnie skomplikowanej - nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania, - art. 36 § 1 k.p.a. w zw. z art 14 § 1 k.p.a. poprzez niepoinformowanie o przedłużeniu terminu załatwienia sprawy, jego przyczynach, jak też o nowym terminie w formie pisemnej.

W skardze wniesiono o zobowiązanie Wojewody w [...] do wydania odpowiedniej decyzji, stwierdzenie że organ dopuścił się bezczynności oraz, że bezczynność miała charakter rażącego naruszenia prawa, orzeczenie na podstawie art. 149 § 1 b ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 2323 ze zm., dalej jako: "p.p.s.a.") o istnieniu obowiązku organu do wydania decyzji o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przyznanie na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. w zw. z art. 154 § 7 p.p.s.a. od organu na rzecz skarżącej sumy pieniężnej do wysokości połowy dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, stosownie do art. 154 § 6 p.p.s.a., tj. kwoty [...]zł, a także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżący przedstawił stan faktyczny sprawy wskazując, że w dniu [...] lutego 2019 r. złożył wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do [...] Urzędu Wojewódzkiego w [...]. W dniu [...] marca 2020 r. wniósł ponaglenie do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców.

Pismem z dnia [...] marca 2020 r. skarżący został poinformowany o przesłaniu ponaglenia do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców. Ponadto Wojewoda poinformował, iż opóźnienia w prowadzeniu postępowań wynikają z ograniczeń kadrowych i częstych rotacji pracowników.

Jak zaznaczyła skarżący, do dnia złożenia przedmiotowej skargi Wojewoda nie wydał decyzji administracyjnej w sprawie.

Skarżący wskazał, że z przewlekłym prowadzeniem postępowania mamy do czynienia nie tylko wtedy, gdy organ nie podejmuje żadnych czynności, ale również wówczas, gdy podejmuje nieefektywne działania, które nie zmierzają do zebrania niezbędnego materiału dowodowego, nie wyjaśniają istotnych okoliczności i nie prowadzą do zakończenia postępowania. Ponadto wtedy, gdy między poszczególnymi czynnościami organu występują nieusprawiedliwione okresy przerw, które w sumie prowadzą do znaczącego i nieakceptowalnego z punktu widzenia zasad ekonomiki procesowej wydłużenia czasu trwania postępowania. Wzrost liczby spraw przypadających na jednego pracownika nie może być samodzielną podstawą uwalniającą od zarzutu przewlekłości postępowania. Nie usprawiedliwiają zwłoki także trudności obiektywne: brak etatów czy środków pieniężnych. Bezczynności organ nie może tłumaczyć trudnościami kadrowymi, brakiem etatów, czy też dużą ilością wniosków. Obowiązkiem organów państwowych jest takie zorganizowanie pracy, a także przeznaczenie takich sił i środków, by sprawnie realizować nałożone na nie zadania.

Strona 1/5