Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Sękowska, Sędziowie sędzia WSA Jakub Linkowski, sędzia WSA Tomasz Wykowski (spr.), Protokolant st. sekr. sąd. Piotr Iwaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2015 r. sprawy ze skargi S. N., J. S., A. S., K. S., M. K., A. J., H. W. i Z. S. na przewlekłe prowadzenie przez Ministra Infrastruktury i Rozwoju postepowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania Ministra Infrastruktury i Rozwoju do rozpatrzenia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji; 2. stwierdza, że postępowanie było prowadzone w sposób przewlekły; przewlekłość ta nie miała charakteru rażącego naruszenia prawa; 3. zasądza od Ministra Infrastruktury i Rozwoju solidarnie na rzecz skarżących S. N., J. S., A. S., K. S., M. K., A. J., H. W. i Z. S. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
I. Pismem z dnia 12 marca 2015 r. S. N., J. S., A. S., K. S., M. K., A. J., H. W., Z. S. reprezentowani przez r. pr. K. B. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej "Sądu"), za pośrednictwem organu skargę na przewlekłe prowadzenie przez Ministra Infrastruktury i Rozwoju (dalej "Ministra") postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej m. P. - Urząd Spraw Wewnętrznych z dnia [...] czerwca 1960 r. nr [...] w części dotyczącej wywłaszczenia nieruchomości położonej P. - księga wieczysta [...], tom [...], karta [...], o powierzchni 974 m2, stanowiącej tabularną współwłasność J. i W. P.
II. Uzasadniając skargę, skarżący podnieśli w szczególności, co następuje:
1. Pismem z dnia 12 czerwca 2008 r. S. N., reprezentowana przez pełnomocnika wniosła do Wojewody [...] (dalej "Wojewody") wniosek o stwierdzenie nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej m. P. - Urząd Spraw Wewnętrznych z dnia [...] czerwca 1960 r. nr [...] w części dotyczącej wywłaszczenia nieruchomości położonej P. - księga wieczysta [...], tom [...], karta [...], o powierzchni 974 m2, stanowiącej tabularną współwłasność J. i W. P. (dalej "orzeczenie wywłaszczeniowe").
2. Wskazany wyżej wniosek został przekazany według właściwości ówczesnemu Ministrowi Infrastruktury.
3. Po upływie kilku lat procedowania w sprawie Ministrowi Infrastruktury wszczął spór kompetencyjny z Wojewodą, w wyniku którego Wojewoda uznał swoją właściwość. Sprawa została zatem Wojewodzie przekazana.
4. W lipcu 2012 r. Wojewoda, stwierdzając ponownie swoją niewłaściwość przekazał akta Ministrowi Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej. Spór kompetencyjny pomiędzy tymi organami trwał do 2014 r. i zakończył się wraz z wydaniem przez NSA wyroku z dniu 19 lutego 2014 r. w sprawie o sygn. akt I OSK 1679/12, ostatecznie przesądzającym, że organem właściwym w przedmiotowej sprawie jest Minister Infrastruktury (obecnie Minister Infrastruktury i Rozwoju).
5. W listopadzie 2013 r. strony otrzymały do Ministra informację o toczącym się postępowaniu i od tamtej pory aktywność organu ograniczała się do przesyłania informacji o kolejnych przedłużeniach terminu do rozpoznania sprawy.
6. Pismem z dnia 6 lutego 2015 r. organ został wezwany do usunięcia naruszenia prawa i wydania decyzji. Wezwanie to pozostało bezskuteczne.
III. Pismem z dnia 17 kwietnia 2015 r. Minister udzielił odpowiedzi na skargę, wnosząc o jej oddalenie.
Uzasadniając własne stanowisko, organ wskazał w szczególności, co następuje:
1. W dniu [...] kwietnia 2015 r. dochodzona skargą decyzja została wydana - decyzją tą, o nr [...] Minister stwierdził, że orzeczenie Prezydium Rady Narodowej m. P. - Urząd Spraw Wewnętrznych z dnia [...].06.1960r. nr [...] w części dotyczącej wywłaszczenia nieruchomości położonej w P. - księga wieczysta [...], tom [...], karta [...], o powierzchni 974m2, stanowiącej tabularną współwłasność J. i W. P. (pkt 4 orzeczenia) zostało wydane z naruszeniem prawa.
2. Wniosek o stwierdzenie nieważności orzeczenia wywłaszczeniowego, wniesiony do Wojewody w dniu 13 czerwca 2008 r., uległ następnie trzykrotnemu przekazaniu według właściwości, co wyniknęło z konieczności rozstrzygnięcia sporów kompetencyjnych w tym zakresie.