Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wanda Zielińska - Baran (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Teresa Zyglewska, Sędzia WSA Paweł Groński, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 27 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi M.K. na bezczynność Prezydenta Miasta [...] w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o ustalenie i wypłatę odszkodowania 1. umarza postępowanie sądowe w przedmiocie zobowiązania Prezydenta [...] do rozpatrzenia wniosku M.K. z dnia 28 listopada 2014 r. o ustalenie i wypłatę odszkodowania za grunt wydzielony pod drogę, położony w dzielnicy [...] przy ul. [...], stanowiący działki ewidencyjne nr [...] i nr [...] z obrębu [...], 2. stwierdza, że Prezydent [...] w zakresie rozpoznania wniosku wskazanego w pkt 1 sentencji wyroku dopuścił się bezczynności, 3. stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 4. wymierza Prezydentowi [...] grzywnę w wysokości 500 (pięćset) złotych, 5. zasądza od Prezydenta [...] na rzecz skarżącego M.K. kwotę 340 (trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Pismem z dnia 29 października 22015 r. M.K. reprezentowany przez radcę prawnego wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Prezydenta [...] w sprawie ustalenia i wypłaty odszkodowania za działki gruntu nr [...] i [...] z obrębu [...], które godnie z art. 98 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami z mocy prawa przeszły na własność [...] w wyniku wydania decyzji Prezydenta [...] nr [...], z dnia [...] maja 2003 r., domagając się:
1. zobowiązania organu do wydania decyzji w określonym terminie; 2. stwierdzenie, że niezałatwienie sprawy w terminie miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 3. wymierzenie organowi grzywny, o której mowa w art. 149 § 2 p.p.s.a.; 4. zobowiązanie organu do ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie; 5.zasądzenie kosztów postępowania. Pełnomocnik skarżącego zarzucił Prezydentowi [...] naruszenie art. 35 § 1 -3 oraz art. 36 § 1, art. 8, art. 12 k.p.a.
W uzasadnieniu podano, że pismem z dnia 28 listopada 2014 r. skarżący wystąpił z wnioskiem o wszczęcie postępowania w sprawie ustalenia i wypłaty odszkodowania. Organ nie podjął działań zmierzających do załatwienia sprawy. W tej sytuacji skarżący złożył zażalenie do Wojewody [...], który w dniu [...] czerwca 2015 r. wydał postanowienie nr [...], uznając zażalenie za zasadne i wyznaczył Prezydentowi [...] 3 miesięczny termin do podjęcia stosownego rozstrzygnięcia od daty otrzymania postanowienia. Organ, pomimo upływu wyznaczonego terminu, do dnia dzisiejszego sprawy nie załatwił, ani też nie poinformował skarżącego o niezałatwieniu sprawy w terminie. W odpowiedzi na skargę organ wyjaśnił, że w obecnej chwili brak jest podstaw do prowadzenia postępowania administracyjnego w sprawie dotyczącej ustalenia odszkodowania. Wobec tego postanowieniem z dnia [...] grudnia 2015 r. Prezydent [...] odmówił wszczęcia postępowania. Zatem skarga na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawie wydania decyzji o ustaleniu odszkodowania jest bezzasadna. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1647 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje, w zakresie swej właściwości, kontrolę działalności administracji publicznej, pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne, zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.) - dalej jako p.p.s.a., obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów między innymi w sprawach podlegających rozstrzygnięciu w drodze decyzji administracyjnej lub postanowienia. Z bezczynnością organu mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub, gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności. Stosownie do treści art. 119 pkt 4 p.p.s.a., sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, gdy przedmiotem skargi jest bezczynność organu. Jak stanowi art. 52 § 1 p.p.s.a. skargę, w tym także skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 p.p.s.a.). W przypadku skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, jej wniesienie jest dopuszczalne jedynie wówczas, gdy strona wyczerpała tryb przewidziany w art. 37 § 1 k.p.a. W myśl tego przepisu na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 , w przepisach szczególnych, ustalonych w myśl art. 36 lub na przewlekłe prowadzenie postępowania stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. W niniejszej sprawie wymóg ten został przez skarżącego spełniony, bowiem jak wynika z akt sprawy, Wojewoda [...] w postanowieniu nr [...], z dnia [...] czerwca 2015 r., uznał wniesione przez niego zażalenie za zasadne i wyznaczył Prezydentowi [...] termin na podjęcie stosownego rozstrzygnięcia wynoszący 3 miesiące od daty doręczenia niniejszego postanowienia. Postanowienie to do organu I instancji wpłynęło w dniu 1 lipca 2015 r., a wynika to z prezentaty Kancelarii Urzędu [...]. Zatem więc wyznaczony przez Wojewodę [...] termin do wydania rozstrzygnięcia w sprawie wniosku skarżącego z dnia 28 listopada 2014 r. upływał w dniu 1 października 2015 r. Z akt administracyjnych sprawy przedłożonych Sądowi niezbicie wynika, że Prezydent [...] terminu tego nie dotrzymał, bowiem nie wydał żadnego rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosku skarżącego z dnia 28 listopada 2014 r. o wszczęcie postępowania administracyjnego celem ustalenia i wypłaty odszkodowania za działki gruntu nr [...] i [...] z obrębu [...], jak również nie wystosował do skarżącego zawiadomienia informującego o przyczynach zwłoki w załatwieniu sprawy ( art. 36 k.p.a.). Zauważyć jednak należy, że po otrzymaniu w dniu 5 listopada 2016 r. skargi na bezczynność, Prezydent [...] wydał w dniu [...] grudnia 2015 r. postanowienie nr [...] o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie ustalenia i wypłaty odszkodowania w trybie art. 98 u.gn. za grunt wydzielony pod drogę, położony w dzielnicy [...] przy ul. [...], stanowiący działki ew. nr [...] i nr [...] z obrębu [...]. Oznacza to, że wydanie rozstrzygnięcia w sprawie wniosku skarżącego z dnia 28 listopada 2014 r. nastąpiło dopiero po wniesieniu skargi na bezczynność, ale przed wydaniem w niniejszej sprawie wyroku przez tut. Sąd.