Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Aneta Dąbrowska, Sędziowie sędzia WSA Alina Balicka, sędzia WSA Łukasz Krzycki (spr.), Protokolant st. ref. Marcin Lesner, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 października 2014 r. sprawy ze skargi E. C. na bezczynność Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji 1. stwierdza, że przy rozpoznaniu wniosku organ pozostawał w bezczynności; 2. stwierdza, że bezczynność miała charakter rażący; 3. wymierza Ministrowi Rolnictwa i Rozwoju Wsi grzywnę w wysokości 500 (pięćset) złotych.
P. H. S. - w którego miejsce wstąpiła, jako następca prawny p. E. C., reprezentowana przez pełnomocnika (adwokata) - wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę, w której wskazał, że dotyczy ona przewlekłego prowadzenia postępowania przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie rozpatrzenia jego wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnych Wojewody [...] z [...] października 1976 r., zatwierdzającej projekt scalenia gruntów oraz - tegoż organu z [...] września 1987 r. - zmieniającej to orzeczenie.
Uzasadniając skargę wskazano, że 13 grudnia 2010 r. Wnioskodawca nadał listem poleconym na adres Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji. Sprawa została przekazana do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. a następnie w P. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. przekazało po kilku miesiącach sprawę z powrotem do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, uznając, go za właściwego do wydania rozstrzygnięcia (tak wynika z pismo z 14 czerwca 2012 r.). Wnioskodawca do dnia wniesienia skargi (29 października 2012 r. - skierowanej łącznie z drugą skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego [...]) nie otrzymał żadnej odpowiedzi na wniosek, pomimo, że sprawa toczyła się dwa lata.
Dodatkowo, mimo ciążącego na organie administracji obowiązku, wynikającego z art. 36 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), zwanej dalej "K.p.a.", nie powiadomiono wnioskodawcy o opóźnieniach w załatwieniu sprawy oraz nie wyznaczono kolejnego, nowego terminu.
W odpowiedzi na skargę organ administracji wniósł o jej oddalenie wskazując:
- H. S. pismem z 23 października 2012 r. zwrócił się do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z prośbą o przyspieszenie rozpatrzenia jego wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji; jednocześnie pismem z 23 października 2012 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę, także w przedmiocie bezczynności Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, co do rozpatrzenia jego wniosku,
- Skarga jest obarczona przede wszystkim brakiem formalnym; Skarżący nie wezwał wcześniej organu do usunięcia naruszenia prawa,
- Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, decyzją z [...] marca 2014 r., rozpatrzył wniosek w sprawie stwierdzenia nieważności obu decyzji Wojewody [...].
Sąd zważył, z treści skargi wynika, że w istocie przedmiotem zaskarżenia była bezczynność Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, nie zaś przewlekłość jego postępowania, i w tym zakresie rozpoznawał sprawę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Bezczynność organu administracji publicznej, w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r.T poz. 270 ze zam.) ma miejsce, gdy w prawnie ustalonym terminie organ administracji nie podejmuje czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie kończy go wydaniem w terminie stosownego aktu, lub nie podjął wymaganej czynności. Dla skuteczności skargi nie ma znaczenia, z jakich powodów określony akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności czy przewlekłe prowadzenie postępowania zostało spowodowane zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu (patrz: T.Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2005, str. 86).