Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Mirosława Rozbicka - Ostrowska, Sędziowie Sędzia NSA Julia Szczygielska, Sędzia WSA Wanda Wiatkowska - Ilków (spr.), , po rozpoznaniu w Wydziale IV w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 listopada 2017 r. sprawy ze skargi A. W. na przewlekłość postępowania Agencji Mienia Wojskowego Oddział Regionalny we W. w sprawie wszczęcia egzekucji administracyjnej obowiązku o charakterze niepieniężnym I. stwierdza przewlekłe prowadzenie postępowania; II. stwierdza, że przewlekłe prowadzenie postępowania nie miało miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Agencji Mienia Wojskowego Oddział Regionalny we W. na rzecz strony skarżącej A. W. kwotę 597 ( słownie: pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Skarżący A. W. z dniem 24 maja 2017 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na przewlekłość postępowania prowadzonego przez Wojskową Agencję Mieszkaniową Oddział Regionalny we W. w sprawie egzekucji administracyjnej o charakterze niepieniężnym polegającą na przymusowym zwolnieniu lokalu położonego przy ul. [...] w J. przez A. P.
Zarzucił organowi rażące naruszenie przepisów art. 6 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w zw. z art. 1 ust. 1 pkt 1, art. 12 ust. 2, art. 16 i art. 17 o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych (Dz. U. 2010 r., Nr 206, poz. 1367) w zw. z art. 6 k.p.a., art. 8 k.p.a. i art. 9 k.p.a w zw. z art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz art. 45 Konstytucji RP i art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Obywatela i na podstawie art. 149 § 1 ustawy p.p.s.a. wniósł o uznanie skargi na przewlekłość postępowania za zasadną oraz, że przewlekłość na charakter rażący.
W uzasadnieniu skargi podał, że w piśmiennictwie wyraża się pogląd, że przewlekłość to długotrwałe zaniechanie, podejmowanie nieefektywnych czynności, pozornych czynności, to zakaz nieuzasadnionego przetrzymywania spraw bez nadawania im biegu oraz obowiązek prowadzenia postępowania bez niepotrzebnych zahamowań. Stwierdził, że sprawne i szybkie postępowanie egzekucyjne w prowadzonej sprawie leżało nie tylko w interesie stron ale przede wszystkim organu, który jako organ administracji publicznej został upoważniony ustawowo, a wręcz zobowiązany do zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych żołnierzy zawodowych, w tym poprzez podejmowanie wszelkich kroków prawnych w celu odzyskania lokali mieszkalnych pozostających w posiadaniu osób nieuprawnionych. Taką osobą w niniejszej sprawie jest A. P.
Tymczasem organ w okresie od 18 stycznia 2014 r. do dnia 13 czerwca 2014 r. wbrew obowiązkom ustawowym, zasadzie praworządności i ustawie o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP nie egzekwował od A. P. wydania lokalu, a jednocześnie naliczał opłaty pośrednie i odszkodowania. Takie działania noszą znaczenia niedozwolonej polityki.
Przewlekłe podejmowanie czynności zmierzających do uruchomienia postępowania egzekucyjnego powodowało wystąpienie szkody dla stron postępowania, w szczególności po stronie skarżącego, który od kwietnia 2002 r. nie zamieszkiwał w lokalu w J. i zmierzał wszelkimi dostępnymi środkami prawnymi do przejęcia przez wojskowy organ mieszkaniowy przedmiotowego lokalu. Organ posiadał wiedzę o powyższym fakcie, co wynika z decyzji organu I i II instancji oraz decyzji z dnia 17 stycznia 2014 r., nr [...].
Natomiast A. P. nie mieszka w spornym lokalu ale rozmyślnie i celowo nie zdaje mieszkania - o czym organ posiada wiedzę, co również wynika z pism oraz decyzji organów.
Podkreślił, że wierzyciel pozostaje w przewłoce nie tylko wówczas gdy nie podejmuje działań zmierzających do zastosowania środków egzekucyjnych wobec zobowiązanego, ale także wtedy gdy działania takie wprawdzie podejmuje, ale jeśli są one nieadekwatne do zaistniałej sytuacji faktyczno prawnej, mają charakter pozorny, są niezrozumiałe, czy też obiektywnie nieskuteczne. Będzie to miało miejsce właśnie wtedy, gdy zachowanie dłużnika nacechowane jest wyjątkowo złą wolą, gdy dłużnik podejmuje czynności (także pozaprawne) zmierzające do uniemożliwienia prowadzonej egzekucji za wszelka cenę, a podejmowane przez wierzyciela działania tych okoliczności nie uwzględniają. Taka sytuacja procesowa miała niewątpliwie w przedmiotowej sprawie, a to po zapadnięciu decyzji Prezesa WAM z dnia 17 stycznia 2014 r., albowiem organ ten od 18 stycznia 2017 r. pozostawał zupełnie bierny w odzyskaniu od A. P. przedmiotowego lokalu na drodze egzekucyjnej. Pomimo monitów kierowanych przez A. W. do Dyrektora Oddz. Reg. WAM we W. w okresie po wydaniu decyzji z dnia 17 stycznia 2014 r. (m.in. pismo z dnia 30 kwietnia 2014 r., 21 maja 2014 r., uprzednie monity telefoniczne) organ ten lekceważył sobie w stopniu rażącym w pierwszym rzędzie obowiązek wystosowania wezwania do wydania lokalu, a przede wszystkim zaniechał wystąpienia do Wojewody D. jako organu egzekucyjnego w zakresie należności niepieniężnych z wnioskiem o wszczęcie egzekucji. Wyłącznie na skutek monitów pisemnych i telefonicznych ze strony A. W. i jego pełnomocnika, a ostatecznie zapowiedzi złożenia skargi na przewłokę do WSA dopiero w dniu 8 maja 2014 r. Dyrektor Oddz. WAM we W. wezwał do zwolnienia i wydania lokalu.