Sprawa ze skargi na bezczynność Starosty D. w przedmiocie uznania za osobę bezrobotną i przyznania prawa do zasiłku
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Lidia Serwiniowska (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 października 2015 r. sprawy ze skargi Z. Z. na bezczynność Starosty D. w przedmiocie uznania za osobę bezrobotną i przyznania prawa do zasiłku oddala skargę w całości.

Inne orzeczenia o symbolu:
6330 Status  bezrobotnego
658
Inne orzeczenia z hasłem:
Bezrobocie
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Inne orzeczenia ze skargą na:
Starosta
Uzasadnienie

W dniu 21 listopada 2014 r. Z. Z. (dalej: skarżący) dokonał rejestracji w Powiatowym Urzędzie Pracy (dalej: PUP) w D. jako osoba bezrobotna.

Decyzją z dnia [...] [...] Starosta D. orzekł o uznaniu skarżącego za osobę bezrobotną z dniem 21 listopada 2014 r. i przyznaniu prawa do zasiłku od dnia 21 listopada 2014 r. w wysokości 120% podstawowej kwoty zasiłku.

Powyższa decyzja została przesłana skarżącemu listem poleconym. Skarżący odebrał przesyłkę pocztową w dniu 18 grudnia 2014 r.

W dniu 5 grudnia 2014 r. skarżący wniósł do Wojewody D. zażalenie na bezczynność Starosty D. na niezałatwienie sprawy w terminie w przedmiocie wydania decyzji o statusie osoby bezrobotnej i o prawie do zasiłku dla bezrobotnych.

Postanowieniem z dnia [...] [...] Wojewoda D. uznał, iż zażalenie jest nieuzasadnione bowiem Starosta D. nie pozostawał w bezczynności. Powyższe postanowienie zostało doręczone skarżącemu w dniu 3 lutego 2015 r.

Pismem z dnia 6 lutego 2015 r. skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na bezczynność Starosty D. w przedmiocie wydania decyzji o statusie bezrobotnego oraz prawa do zasiłku.

Ponadto wniósł o zarządzenie wyjaśnienia przyczyn i ustalenia osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a także o podjęcie środków zapobiegających naruszaniu terminów załatwiania spraw w przyszłości oraz stwierdzenie, że niezałatwienie sprawy w terminie miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 37 § 2 kpa). Skarżący zarzucił organowi administracyjnemu "naruszenie zapisów rozdziału II ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Dz.U. 1960 Nr 30 poz. 168".

W odpowiedzi na skargę Starosta D. wniósł o jej oddalenie. Podkreślono, że sprawa skarżącego została załatwiona w ustawowym terminie i organ nie pozostawał w bezczynności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 poz. 270 ze zm.) dalej p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w tej ustawie. Stosownie do przepisu art. 3 § 2 p.p.s.a. sądy administracyjne rozpoznają między innymi skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a w tym również w sprawie bezczynności organu na niewydanie decyzji (art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a.).

W myśl art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd administracyjny uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W odniesieniu do skargi na bezczynność organu, przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie. Instytucja skargi na bezczynność organu ma bowiem na celu ochronę praw strony poprzez doprowadzenie do wydania rozstrzygnięcia w sprawie. Zauważyć należy, że badanie zasadności skargi na bezczynność organu dokonywane jest przez sąd na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu wydania orzeczenia sądowego. Podstawą do czynienia ustaleń faktycznych na wskazany moment pozostają akta administracyjne sprawy (art. 133 § 1 p.p.s.a.).

Akta administracyjne niniejszej sprawy potwierdzają, że skarżący został zarejestrowany w PUP w D. jako osoba bezrobotna. Następnie Starosta D. decyzją z dnia [...] [...] orzekł o uznaniu skarżącego za osobę bezrobotną z dniem 21 listopada 2014 r. i przyznaniu prawa do zasiłku od dnia 21 listopada 2014 r. w wysokości 120% podstawowej kwoty zasiłku.

Powyższą decyzję doręczono skarżącemu w dniu 18 grudnia 2014 r.

Pismem z dnia 6 lutego 2015 r. skarżący wniósł skargę do tut. Sądu na bezczynność Starosty D. w przedmiocie wydania decyzji o statusie bezrobotnego oraz prawa do zasiłku.

W świetle powyższych ustaleń Sąd stwierdził, że przed wszczęciem postępowania sądowoadministracyjnego ze skargi na bezczynność Starosty D., organ wydał przewidziany prawem akt, to oznacza, że nie pozostaje on w stanie bezczynności.

Orzekając w powyższym przedmiocie Sąd nie odniósł się do żądania zawartego w skardze bowiem uprawnienia judykacyjne Sądu w tego rodzaju sprawach nie obejmują takich wniosków.

W tym stanie rzeczy Sąd nie może uwzględnić skargi na podstawie art. 149 p.p.s.a.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

H.B.8.12.2015 r.

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
6330 Status  bezrobotnego
658
Inne orzeczenia z hasłem:
Bezrobocie
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Inne orzeczenia ze skargą na:
Starosta