Powyższa decyzja została wydana na podstawie art. 51 ust. 1 w związku z art. 51 ust. 4 Prawa budowlanego.
Odwołanie od powyższej decyzji złożyła F. K., gdyż jej lokal mieszkalny nie został objęty tą decyzją, a ponadto zaskarżyła do sądu administracyjnego decyzję z dnia 4 lipca 2001 r., która jej zdaniem przez to jest nieostateczna.
Opolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję uznając, że zarzuty podniesione przez skarżącą są nieuzasadnione bądź stanowią roszczenia do Miejskiego Zarządu Mienia Komunalnego, które powinny być realizowane na drodze cywilnoprawnej.
F. K. na powyższą decyzję złożyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu, skargę (pismo z dnia 25.09.2001 r.) zarzucając - podobnie jak wcześniej w odwołaniu, że lokal mieszkalny stanowiący jej własność nie został objęty zaskarżoną i wcześniejszą decyzją.
Uważa to za złośliwość organów i szeroko opisuje okoliczności sprawy związane z tym, że przyjęto, iż nie udostępniła lokalu w celu dokonania niezbędnych sprawdzeń instalacji gazowej. Ponadto zgłasza roszczenia finansowe względem MZMK, który "wyłudził" od skarżącej pieniądze za przyłącze gazowe, które nie zostało wykonane.
W związku z reorganizacją sądów administracyjnych oraz ustaleniem siedzib i obszarów właściwości wojewódzkich sądów administracyjnych, w grudniu 2003 r. sprawa została przekazana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, który wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2004 r. stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz decyzji utrzymanej nią w mocy.
Jak wynika z uzasadnienia wyroku, przyczyną takiego rozstrzygnięcia było oparcie decyzji z dnia 2 sierpnia 2001 r. zezwalającej na użytkowanie, na przepisie art. 51 ust. 1a Prawa budowlanego, co zaakceptował organ drugiej instancji. Tymczasem przepis ten nie zawiera dyspozycji w postaci "zezwolenia na użytkowanie". Tak istotna rozbieżność między podstawą prawna decyzji, a treścią rozstrzygnięcia, stanowiła rażące naruszenie prawa, w rozumieniu przepisu art. 156 § 1 pkt 2 in fine kpa. Jeżeli wcześniej organ nadzoru budowlanego, decyzją wydaną na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, nakazał dokonanie określonych czynności, to zgodnie z art. 55 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego, wymagane jest uzyskanie pozwolenia na użytkowanie w oparciu o przepisy art. 57 ust. 1, 3 i 4 oraz art. 59 ust. 1 Prawa budowlanego. Pozwolenie takie jednak (w dacie orzekania), powinien wydać właściwy organ administracji architektoniczno-budowlanej, a nie organ nadzoru budowlanego. Zatem, zaskarżona decyzja oraz decyzja utrzymana nią w mocy, zostały wydane z naruszeniem przepisów o właściwości, co jest przesłanką z art. 156 § 1 pkt 1 kpa. Procedury prowadzącej do wydania pozwolenia na użytkowanie w oparciu o przepisy art. 55, 57 i 59 Prawa budowlanego, nie mogą zastąpić czynności przewidziane w art. 51 tej ustawy.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył Opolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, reprezentowany przez radcę prawnego M. C., wnoszącą o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Opolu oraz zasądzenie kosztów postępowania w kwocie 250 zł.