Należy również zauważyć, że instytucja wstrzymania robót budowlanych z natury swej, może mieć tylko zastosowanie do robót nie zakończonych, do robót będących w toku - trwających.
Zaś brzmienie art. 51 ust. 1 bezpośrednio jest powiązane z art. 50 ust. 4 przez odwołanie się do terminu, o którym tam mowa.
Był to więc niezbędny zabieg legislacyjny, aby przepis art. 51 Prawa budowlanego mógł mieć również zastosowanie do robót wykonanych (zakończonych).
Ustawodawca w art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, dając możliwość nałożenia obowiązku "wykonania określonych czynności w celu doprowadzenia wykonywanych robót do stanu zgodnego z prawem", nie miał też na myśli obowiązku przedstawienia określonych dokumentów, jak np. ocena techniczna, inwentaryzacja, opinia techniczna, czy też uzgodnienia, gdyż do tego celu służy postanowienie wydane na podstawie art. 81c Prawa budowlanego, a nie decyzja.
Decyzję w oparciu o przepis art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego wydaje się jedynie w sytuacji, kiedy niezbędne jest wykonanie określonych robót budowlanych (czynności) w celu doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem, jak np. zamurowanie okna, przestawienie ściany, obniżenie obiektu itp., nie zaś w sytuacji konieczności przedstawienia określonych dokumentów, gdyż to nie są "określone czynności". Poza tym, przedstawienie samych dokumentów (opinii, inwentaryzacji, ekspertyz itp.), samo przez się, nie może doprowadzić do stanu zgodnego z prawem, jest to raczej próba (w drodze dokumentów) dostosowywania (dopasowania) stanu faktycznego do stanu zgodnego z prawem, jest to wypaczenie ratio legis tego przepisu (art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego). Jeżeli by się wcześniej (niepotrzebnie) nie wydało decyzji na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2, to nie trzeba by było później wydawać decyzji na podstawie art. 51 ust.1a Prawa budowlanego. Wydanie decyzji na podstawie art. 51 ust. 1a może czasami "zastępować" usuniętą z obrotu prawnego decyzję o pozwoleniu na budowę, lecz nigdy decyzję o pozwolenie na użytkowanie obiektu.
Powyższe rozważania odnoszą się do stanu prawnego obowiązującego do dnia 11 lipca 2003 r.
Mając na uwadze powyższe rozważania i stan prawny obowiązujący w dacie wydawania decyzji przez organy nadzoru budowlanego, zaskarżony wyrok należy ocenić jako odpowiadający prawu. Istnienie przesłanek do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji i utrzymanej nią w mocy decyzji pierwszej instancji, zwalniało Sąd od rozpatrywania zarzutów podniesionych przez F. K.
Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ppsa orzekł, jak w sentencji.