Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Rausz, Sędziowie NSA Barbara Adamiak, Wojciech Chróścielewski (spr.), Protokolant Mariusz Bartosiak, po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Edmunda K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 26 maja 2004 r. sygn. akt 3/II SA/Gd 3890/01 w sprawie ze skargi Edmunda K. na decyzję Dyrektora Wojskowej Agencji Mieszkaniowej Oddział Rejonowy w G. z dnia 9 października 2001 r. (...) w przedmiocie zwolnienia kwatery stałej oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z 26 maja 2004 r., 3/II SA/Gd 3890/01 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę Edmunda K. na decyzję Dyrektora Wojskowej Agencji Mieszkaniowej Oddział Rejonowy w G. z dnia 9 października 2001 r. (...) w przedmiocie zwolnienia osobnej kwatery stałej. Sąd powołał się na następujący stan sprawy. Dyrektor Oddziału Rejonowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w G. decyzją z dnia 9 października 2001 r. po rozpatrzeniu odwołania Edmunda K. od decyzji Dyrektora Oddziału Terenowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w G. z dnia 27 czerwca 2001 r. o zwolnieniu osobnej kwatery stałej nr 16 przy ul. R. w W. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, wydaną na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP /Dz.U. nr 86 poz. 433 ze zm./, który miał zastosowanie w tej sprawie ze względu na przyznanie Edmundowi K. decyzją z dnia 2 grudnia 1985 r. pomocy finansowej w formie zaliczkowej z funduszu mieszkaniowego MON na budownictwo mieszkaniowe. Pomoc ta została zamieniona na bezzwrotną w dniu 30 grudnia 1995 r., zwrot przyznanej pomocy nie nastąpił. Organ zobowiązał stronę do przekazania kwatery w stanie wolnym do dyspozycji OT WAM G. w terminie do dnia 31 lipca 2001 r. W odwołaniu Edmund K. wniósł o zmianę decyzji w części dotyczącej wyznaczonego terminu zwolnienia osobnej kwatery stałej. Ponadto wskazał, iż nigdy nie składał wniosku o zamianę pomocy finansowej na bezzwrotną, a ponadto do tej pory udzielona pomoc finansowa nie została rozliczona. Podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu decyzji organu I instancji, organ odwoławczy stwierdził, iż z dniem 1 stycznia 1996 r. weszły w życie przepisy rozdziałów 4-6 oraz art. 86-91 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych. Ustawodawca uregulował w obowiązującej ustawie sprawę z zakresu przyznanej pomocy finansowej, postanawiając w art. 41 ust. 2 pkt 1 ustawy, że osoba, o której mowa w art. 23 ust. 1 ustawy /emeryt, rencista wojskowy/ jest obowiązana przekazać do dyspozycji Agencji dotychczas zajmowaną kwaterę, jeżeli występują okoliczności, o których mowa m.in. w punkcie 2 art. 41 ustawy. Okolicznością do zwolnienia kwatery jest otrzymanie pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe, udzielonej na podstawie dotychczasowych przepisów. Organ odwoławczy podkreślił, że ustawodawca w tym przepisie użył sformułowania "otrzymał pomoc finansową", co znaczy, że przez fakt otrzymania przedmiotowego świadczenia powstaje obowiązek zwolnienia zajmowanej kwatery. Ustawodawca nie odnosi się do sytuacji czy został zrealizowany cel, na który pomoc finansowa była przyznana. Pomoc finansowa stała się z mocy prawa ekwiwalentem pieniężnym, o czym ustawodawca postanowił w art. 87 ust. 1 ustawy. W związku z tym, że ustawodawca postawił znak równości pomiędzy pomocą finansową /przyznaną zarówno w formie zaliczkowej jak i bezzwrotnej/, a ekwiwalentem pieniężnym, o którym mowa w art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy, to otrzymanie przez stronę pomocy finansowej dowodzi, że zrealizowała ona swoje prawo do kwatery w sposób wymieniony w przepisie. W związku z przepisem art. 41 ust. 1 pkt 2 ustawy, do stosowania, którego odsyła punkt 1 tego samego artykułu i paragrafu odwołujący się emeryt wojskowy ma obowiązek zwolnienia kwatery.