Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Hauser, Sędziowie NSA Zygmunt Niewiadomski (spr.), Krystyna Borkowska, Protokolant Katarzyna Baran, po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2005 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 23 kwietnia 2004 r. sygn. akt II SA/Po 2483/03 w sprawie ze skargi J. R. na uchwałę Rady Miasta Czarnkowa z dnia 30 września 2003 r. Nr [...] w przedmiocie zarzutów do projektu planu miejscowego oddala skargę kasacyjną
OSK 1217/04
U Z A S A D N I E N I E
Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2004 r., sygn. akt II S.A./Po 2483/03, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę J. R. na uchwałę Rady Miasta Czarnków z dnia 30 września 2003 r. Nr XV/79/03 odrzucającą w części jej zarzuty do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Czarnkowa, na obszarze jednostki VIII - rejon ulicy [...] dotyczące przebiegu nowoprojektowanej drogi KD4.
W uchwale tej stwierdzono , że kierując się ponadlokalnym dobrem społeczności samorządowej oraz ekonomicznym interesem gminy, odrzuca się zarzut J. R., a przebieg nowo projektowanej drogi KD4 wytyczono celem zapewnienia właściwej obsługi komunikacyjnej nieruchomości położonych na terenie objętym opracowaniem planu oraz zapewnienia dojazdu do nowych terenów inwestycyjnych.
Składająca zarzut J. R. zaskarżyła powyższą uchwałę, podnosząc, że naruszono w niej art. 2 i 21 Konstytucji oraz art. 3, 18 ust.2 pkt 5 a,b, art. 18 ust.2 pkt 8 i 9 oraz art. 24 ust.3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym.
Złożoną skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uznał za nieuzasadnioną. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie zachodzi właściwy stosunek między celem, któremu ingerencja korzystania z mienia ma służyć, a zastosowanymi środkami. Sąd nie znalazł potwierdzenia obaw skarżącej, że dojazd do jej nieruchomości będzie mógł się odbywać tylko i wyłącznie projektowaną drogą KD4. Zaskarżona uchwała nie zakazuje bowiem korzystania ze sposobów dojazdu dotychczas praktykowanych, lecz ustala drogi dojazdowe "z prawdziwego zdarzenia". Niezależnie od powyższego Sąd I instancji zauważył, że projekt planu zakłada przebieg drogi KD4 nie tylko przez działkę skarżących, ale i innych właścicieli gruntów. Ustawowe sposoby rekompensaty będą wchodzić w rachubę dopiero wtedy, gdy dojdzie do realizacji planu. Sąd podzielił stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały, iż w projekcie planu wybrano najbardziej optymalny przebieg drogi KD4. Sąd stwierdził ponadto, że wbrew zarzutom skargi uzasadnienie uchwały zawiera należyte uzasadnienie faktyczne i prawne.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła skarżąca J. R., reprezentowana przez radcę prawnego A. P.. Zaskarżył on w całości wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji oraz o pozostawienie sądowi I instancji rozstrzygnięcia o kosztach instancji odwoławczej.
W skardze kasacyjnej stawia się zarzut naruszenia prawa materialnego, poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a mianowicie przepisów § 21 i 22 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 września 2000 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi dalekobieżne do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie, jak również przepisów § 1 pkt 1 oraz § 2 ust.1 pkt 9 lit. v i ust.2, a także § 3 ust.1 pkt 11 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 września 2002 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych kryteriów związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 179, poz. 1490).