1. Uznanie administracyjne jest określoną sferą swobody pozostawionej organowi administracyjnemu, ale nie oznacza prawa organu do dowolności działania. Jest bowiem działaniem, które powinno być uzasadnione wszelkimi ustalonymi przesłankami faktycznymi i celowościowymi. Nie ma wątpliwości co do prawidłowości ustalenia przesłanek przedmiotowych, ale również zasadnie sąd I instancji przyjął, iż nie ma istotnych wątpliwości co do możliwości przyznania skarżącemu świadczenia z pomocy społecznej w określonej wysokości. Znajdujące się bowiem dane co do wysokości środków pieniężnych na ten rodzaj pomocy oraz co do liczby osób, które ją w danym okresie uzyskały, są wystarczającymi dowodami do ustalenia, czy przyznając zasiłek celowy skarżącemu w danej wysokości nie zostały przekroczone granice uznania administracyjnego. Przy tak skromnych środkach finansowych i liczbie podopiecznych nie może bowiem budzić istotnych wątpliwości ta okoliczność.
2. Przepis art. 106 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ pozwala na przeprowadzenie dowodów uzupełniających z dokumentów tylko w sytuacji, gdy jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości w sprawie.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Grzegorza K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2004 r. I SA 2859/03 w sprawie ze skargi Grzegorza K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 28 listopada 2003 r. (...) w przedmiocie zasiłku celowego - oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2004 r. oddalił skargę Grzegorza K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W., z dnia 28 listopada 2003 r. (...), w przedmiocie zasiłku celowego.
Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach sprawy:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z dnia 28 listopada 2003 r. utrzymało w mocy decyzję Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w P. z dnia 17 października 2003 r. (...) przyznającą Grzegorzowi K. zasiłek celowy w miesiącu wrześniu 2003 r. w kwocie 120 zł.
W uzasadnieniu decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. rozpatrując sprawę w oparciu o dokonane ustalenia faktyczne uznało, że odwołanie nie mogło być uwzględnione, albowiem zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem i nie przekracza granic uznania administracyjnego. Stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /t.j. Dz.U. 1998 nr 64 poz. 414 ze zm./ pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie ponieść wykorzystując własne środki, możliwości i uprawnienia. Decyzja przyznająca zasiłek celowy ma charakter uznaniowy, co oznacza, że organ przyznający zasiłek nie jest zobowiązany do spełnienia wszelkich żądań strony.
Zdaniem Kolegium organ I instancji właściwie ocenił sytuację zainteresowanego i zastosował przepisy prawa materialnego, w tym art. 32 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, zgodnie z którym w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej może być przyznany zasiłek celowy z pomocy społecznej. Zainteresowany, jako osoba korzystająca z pomocy społecznej, powinien dołożyć wszelkich starań, aby zapewnić sobie jakiekolwiek własne dochody, ponieważ środki z pomocy społecznej nie mogą stanowić źródła utrzymania, a jedynie uzupełnienie i pomoc.
Ponadto, jak wskazano w zaskarżonej decyzji wysokość zasiłku celowego uzależniona jest od możliwości finansowych organu przyznającego pomoc i liczby innych osób potrzebujących pomocy na terenie danej gminy. Zaznaczono też, że przepisy ustawy o pomocy społecznej nie dają podstaw do porównania przyznanego zasiłku celowego z obowiązującym minimum socjalnym.
Grzegorz K. złożył skargę na powyższą decyzję SKO, wnosząc o jej uchylenie oraz uchylenie decyzji organu I instancji. Zdaniem skarżącego obydwie decyzje naruszają prawo materialne poprzez nieuwzględnienie dyspozycji ustawodawcy wyrażonej w treści art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, tj. wysokość przyznanego zasiłku celowego nie umożliwia zainteresowanemu bytowania w warunkach odpowiadających godności człowieka. W sytuacji skarżącego przyznana kwota tytułem zasiłku jest rażąco sprzeczna także z dyspozycją art. 67 ust. 2 Konstytucji RP.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.
Oddalając skargę Grzegorza K., WSA w Warszawie zaznaczył, iż sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej w przypadkach wskazanych w ustawie wyłącznie pod względem zgodności z prawem. Skarga wniesiona w niniejszej sprawie nie mogła być uwzględniona, bowiem zarówno zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja pierwszoinstancyjna są zgodne z przepisami prawa.