Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Izabela Kulig - Maciszewska (spr.), Sędziowie NSA Barbara Adamiak, Leszek Włoskiewicz, Protokolant Katarzyna Baran, po rozpoznaniu w 25 stycznia 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Grzegorza K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2004 r. sygn. akt I SA 2731/03 w sprawie ze skargi Grzegorza K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 29 października 2003 r. (...) w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2004 r. oddalił skargę Grzegorza K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W., z dnia 29 października 2003 r. (...) w przedmiocie zasiłku celowego.
Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach sprawy:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z dnia 29 października 2003 r. utrzymało w mocy decyzję Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w P. z dnia 23 września 2003 r. (...) przyznającą Grzegorzowi K. zasiłek celowy w miesiącu wrześniu 2003 r. w kwocie 120 zł.
W uzasadnieniu decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. podało, że przyznając powyższą pomoc finansową organ pomocy społecznej uwzględnił, że Grzegorz K. kwalifikuje się do udzielenia pomocy, ponieważ nie osiąga dochodów. Z uwagi jednak na to, że we wrześniu 2003 r. Ośrodek Pomocy Społecznej w P. dysponował kwotą 7.010 zł na zasiłki celowe, na które oczekiwało 69 osób /rodzin/ także kwalifikujących się do udzielenia pomocy, przyznanie zasiłku celowego w większej kwocie nie było możliwe.
Ponadto, organ odwoławczy podkreślił, iż niniejszej sprawie nie miała miejsca odmowa przyznania pomocy, lecz jej wysokość nie satysfakcjonowała skarżącego. Z przepisu art. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1998 nr 64 poz. 414 ze zm./ wynika, że pomoc społeczna ma na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać wykorzystując własne środki, możliwości i uprawnienia, przy czym osoby i rodziny korzystające z pomocy społecznej są obowiązane współdziałać w rozwiązywaniu ich trudnej sytuacji życiowej. Oznacza to, że osoba ubiegająca się o pomoc społeczną winna we własnym zakresie podejmować wszelkie działania w celu poprawienia swej sytuacji życiowej i materialnej. Ośrodek pomocy społecznej nie może bowiem ponosić całych kosztów utrzymania podopiecznego. Pomoc społeczna w postaci zasiłku celowego ma uznaniowy charakter, a zatem ośrodek ma swobodę w ustaleniu zakresu tej pomocy przy uwzględnieniu nie tylko potrzeb osoby ubiegającej się o pomoc lecz także możliwości organu pomocy społecznej /art. 2 ust. 4 powołanej ustawy/.
Grzegorz K. złożył skargę na powyższą decyzję, wnosząc o jej uchylenie oraz uchylenie decyzji organu I instancji, jako naruszające art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej przez przyznanie pomocy finansowej w wysokości, która nie umożliwia bytowania w warunkach odpowiadających godności człowieka. Skarżący podał, że nie posiada żadnych źródeł dochodów oprócz zasiłków z pomocy społecznej, zatem organ samorządu terytorialnego wykonując obowiązek nałożony nań przepisem art. 9 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej winien go wykonać należycie, zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy, w którym ustawodawca określił poziom świadczonej pomocy. Organy nie powinny zatem uchylać się od wykonywania ustawowego obowiązku zasłaniając się brakiem środków, co jest - w ocenie skarżącego - skutkiem nieprawidłowego ich rozdziału.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumenty przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.