1. Art. 106 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ wyznacza ścisłe granice dopuszczalności wykorzystania w postępowaniu sądowoadministracyjnym nowych dowodów. Z regulacji tej wynika przede wszystkim że nie każdy dowód może być dopuszczony w tym postępowaniu, lecz jedynie dowód z dokumentów przy czym - ma to być dowód uzupełniający, a więc taki, który nie był przedstawiony i oceniony w postępowaniu administracyjnym, zakończonym zaskarżoną decyzją. Z przepisu tego wynika także, iż dopuszczenie takiego nowego dowodu z dokumentu jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem Sądu.
Nawet zatem w sytuacji, gdyby dowód taki był oferowany przez stronę w postępowaniu sądowoadministracyjnym, to nie przeprowadzenie dowodu z takiego dokumentu przez Sąd i uchylenie decyzji do ponownego rozpoznania - nie mogłoby być oceniane jako naruszenie prawa procesowego, i to naruszenie istotne, mające wpływ na wynik sprawy.
2. Stosowanie do postanowień art. 1 par. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz.U. nr 153 poz. 1269/ przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego jest zbadanie zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem, z punktu widzenia podstaw rozpoznania, to jest materiału faktycznego i dowodowego stanowiącego podstawę dla działalności kontrolnej sądu. Oznacza to, że sąd nie może zmieniać zaskarżonych orzeczeń i orzekać co do istoty sprawy ani też orzekać w kwestiach wykraczających poza przedmiot zaskarżenia.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Jadwigi G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2004 r. 7/IV SA 2336/02 w sprawie ze skargi Wojciecha G. na decyzję Wojewody M. z dnia 8 maja 2002 r. (...) w przedmiocie pozwolenia na użytkowanie obiektów budowlanych - oddala skargę kasacyjną; (...).
Wojewoda M. decyzją z dnia 8 maja 2002 r. utrzymał w mocy zakwestionowaną w odwołaniu Wojciecha G. i Alicji A. decyzję Burmistrza Gminy W.-U. udzielającą Jadwidze G. pozwolenia na użytkowanie trzech obiektów wzniesionych bez pozwolenia na budowę /budynku rekreacyjnego, wiaty gospodarczej i altanki drewnianej/ na działce nr ewid. 57 obręb 2-11-10 przy ul. R. 47 w W.
W uzasadnieniu tej decyzji podano, że wskazane obiekty zostały wybudowane przed dniem 1 stycznia 1995 r., tj. przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, wobec czego, stosownie do art. 103 ust. 2 pow. ustawy - do obiektów tych mają zastosowanie przepisy dotychczasowe czyli przepisy ustawy Prawo budowlane z dnia 24 października 1974 r., które przewidywały legalizację samowoli budowlanych poprzez wydanie decyzji o pozwoleniu na użytkowanie.
Odnosząc się do zarzutu zawartego w odwołaniu Wojciecha G., który podnosił, że obiekty te wzniesione zostały na działce stanowiącej jego własność - organ odwoławczy wyjaśnił, że kwestia własności nieruchomości ma istotne znaczenie przy wydawaniu decyzji o pozwoleniu na budowę, natomiast nie ma prawnego znaczenia przy dopuszczeniu obiektu do użytkowania. Wykorzystanie dla celów budowlanych cudzej nieruchomości może rodzić tylko roszczenia cywilnoprawne, które mogą być dochodzone w postępowaniu przed sądami powszechnymi, natomiast nie może negatywnie przesądzać o dopuszczeniu budynku do użytkowania.
W skardze na tę decyzję wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, uzupełnionej w piśmie procesowym z dnia 14 stycznia 2004 r. skarżący dowodził, że omawiane obiekty budowlane wzniesione zostały po dniu 1 stycznia 1995 r., co, w jego ocenie, potwierdza mapa sytuacyjna nieruchomości sporządzona przez geodetę uprawnionego w 1997 r., przedłożona przez Jadwigę G. w sprawie o stwierdzenie zasiedzenia przedmiotowej nieruchomości, na której to mapie oznaczono jeden tylko obiekt budowlany.
Wojewódzki Sąd Administracyjny, właściwy do rozpoznania skargi w związku z reformą sądownictwa administracyjnego, wyrokiem z dnia 27 stycznia 2004 r. uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji uznając, że decyzje te wydane zostały z istotnym naruszeniem art. 7 i art. 77 par. 1 Kpa. W ocenie Sądu w sprawie nie została wyjaśniona istotna dla wyniku sprawy okoliczność, a mianowicie - organy administracji nie ustaliły w sposób jednoznaczny, kiedy wzniesione zostały obiekty, których dotyczy postępowanie w sprawie niniejszej. Zdaniem Sądu dowody wskazane przez organy orzekające w sprawie nie pozwalają na stwierdzenie, że przedmiotowe obiekty zostały wzniesione przed dniem 1 stycznia 1995 r. W szczególności - niezależnie od ustaleń poczynionych przez inspektora nadzoru budowlanego w postępowaniu prowadzonym w sprawie samowoli budowlanej, a dotyczące daty popełnienia tej samowoli - organy architektoniczno-budowlane prowadząc w sprawie niniejszej postępowanie legalizacyjne w trybie art. 42 ustawy Prawo budowlane z 1974 r. miały obowiązek ustalenia we własnym zakresie daty wybudowania poszczególnych obiektów, których dotyczyło to postępowanie. Tym bardziej, że powiatowy inspektor nadzoru budowlanego na podstawie art. 105 Kpa umorzył postępowanie dotyczące altany drewnianej, altany oraz wiaty, a zaskarżona decyzja dotyczy budynku rekreacyjnego, altanki drewnianej i wiaty, a nie altany i altany drewnianej. Wyjaśnienia więc wymaga także i to, czy obiekty objęte zaskarżoną decyzją są tożsame z obiektami, których dotyczyły decyzje organu nadzoru budowlanego i umorzenie postępowania.