W sprawie niniejszej skarga kasacyjna sprowadza się w istocie do polemiki z ustaleniami Sądu w przedmiocie potrzeby uzupełnienia postępowania dowodowego w sprawie i do kwestionowania zasadności uchylenia przez Sąd zaskarżonej decyzji, dokonanego na podstawie art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W skardze kasacyjnej nie podniesiono jednak zarzutu naruszenia pow. art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c", a jedynie z uzasadnienia skargi wynika, że, w ocenie autora skargi, zastosowanie tego przepisu było skutkiem naruszenia innych przepisów. Takie sformułowanie skargi nie odpowiada wymaganiom art. 176 w związku z art. 174 pkt 1 pow. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Wskazanie zaś w skardze jako podstaw kasacyjnych przepisów art. 106 par. 3 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i art. 48 i art. 49 Prawa budowlanego było chybione.
Odnosząc się do zarzucanego naruszenia art. 106 par. 3 pow. ustawy, które to naruszenie, w ocenie autora skargi, miałoby polegać na nie przeprowadzeniu przez Sąd uzupełniających dowodów w sprawie w sytuacji, gdy zdaniem Sądu, istniały wątpliwości co do stanu faktycznego - należy wyjaśnić, że art. 106 par. 3 pow. ustawy wyznacza ścisłe granice dopuszczalności wykorzystania w postępowaniu sądowoadministracyjnym nowych dowodów. Przepis ten stanowi, że Sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Z regulacji tej wynika przed wszystkim, że nie każdy dowód może być dopuszczony w tym postępowaniu, lecz jedynie dowód z dokumentów przy czym - ma to być dowód uzupełniający, a więc taki, który nie był przedstawiony i oceniony w postępowaniu administracyjnym, zakończonym zaskarżoną decyzją. Z przepisu tego wynika także, iż dopuszczenie takiego nowego dowodu z dokumentu jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem Sądu.
Nawet zatem w sytuacji, gdyby dowód taki był oferowany przez stronę w postępowaniu sądowoadministracyjnym, to nie przeprowadzenie dowodu z takiego dokumentu przez Sąd i uchylenie decyzji do ponownego rozpoznania - nie mogłoby być oceniane jako naruszenie prawa procesowego, i to naruszenie istotne, mające wpływ na wynik sprawy.
W sprawie niniejszej, w postępowaniu sądowoadministracyjnym nie powoływano żadnego nowego dowodu z dokumentu, Sąd zaś, uchylając zaskarżoną decyzję wskazał na potrzebę wyjaśnienia istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych, które mogą być ustalone przy użyciu wszelkich środków dowodowych przewidzianych w Kodeksie postępowania administracyjnego. W tych okolicznościach - uznać należy, że nie ma uzasadnionych podstaw zarzut naruszenia art. 106 par. 3 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Niezasadny jest także zarzut naruszenia przez Sąd art. 48 i art. 49 Prawa budowlanego przez ich nie zastosowanie. Należy bowiem wskazać, że stosownie do postanowień art. 1 par. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych /Dz.U. nr 153 poz. 1269/ przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego jest zbadanie zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem, z punktu widzenia podstaw rozpoznania, to jest materiału faktycznego i dowodowego stanowiącego podstawę dla działalności kontrolnej sądu. Oznacza to, że sąd nie może zmieniać zaskarżonych orzeczeń i orzekać co do istoty sprawy ani też orzekać w kwestiach wykraczających poza przedmiot zaskarżenia. Sąd nie mógł zatem w sprawie niniejszej oceniać możliwości legalizacji samowoli budowlanej w oparciu o pow. przepisy art. 48 i art. 49 Prawa budowlanego, gdyż wykroczyłby poza granice wyznaczone przedmiotem zaskarżonej decyzji, którym było rozstrzygnięcie w kwestii pozwolenia na użytkowanie samowolnie wzniesionych obiektów, a nie ustalenie warunków ewentualnej legalizacji samowoli budowlanej, których dotyczą regulacje, zawarte w pow. przepisach art. 48 i art. 49 Prawa budowlanego.
Skoro zatem powołane jako podstawa kasacji przepisy art. 48 i art. 49 Prawa budowlanego nie mogły być i nie były stosowane przez Sąd, to tym samym nie mogły być skutecznie powołane jako podstawa kasacji.
Z tych względów skarga kasacyjna jako nie mająca usprawiedliwionych podstaw podlega oddaleniu na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.