Rozstrzygnięcie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zobowiązujące konkretny organ, czyli Prezesa Sądu, uprawnionego w myśl przytoczonych wcześniej przepisów do podejmowania czynności w tych sprawach, nie naruszało art. 25 par. 2, jak również art. 58 par. 1 pkt 5 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, bowiem nie zachodziła przesłanka braku zdolności sądowej, zaś występujący jako strona przeciwna w stosunku do skarżącego Prezes Sądu Okręgowego, posiadał zdolność procesową.
Jako nietrafny należało ocenić zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 52 par. 1 i 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 37 par. 1 Kpa, gdyż - jak wynika z załączonych do spraw dokumentów uwzględnionych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny przy rozpoznawaniu sprawy - skarżący 10 października 2003 r. skierował do Sądu Apelacyjnego w Warszawie zażalenie na zwłokę organu w trybie art. 37 par. 1 Kpa.
W tej sytuacji należało uznać, iż wyczerpał on środki zaskarżenia, wymagane art. 52 par. 1 i 2 powołanej ustawy, warunkujące dopuszczalność skargi.
Za chybione uznał Naczelny Sąd Administracyjny zarzuty naruszenia prawa materialnego.
Prawo obywatela do informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, zostało zagwarantowane w art. 61 ust. 1 Konstytucji RP. Obejmuje ono m.in. dostęp do dokumentów /ust. 2/. Ograniczenie tych praw może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa /ust. 3/. W myśl art. 61 ust. 4 Konstytucji, tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2 określają ustawy.
Realizację powyższego przepisu stanowi ustawa z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny prawidłowo więc zastosował przepis art. 1 ust. 1 tej ustawy stanowiący, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach określonych w ustawie i przyjął, że odnosi się on także do sądu jako organu władzy /art. 4 ust. 1 pkt 1/, a obowiązek udostępnienia dotyczy zarówno orzeczenia sądu, mieszcząc się w art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. "a", jak i treści ośrodka odwoławczego, o czym stanowi art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. "c" ustawy.
Z przepisu art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej wynika, iż przepisy tej ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji publicznych.
Wydając zaskarżony wyrok Sąd I instancji nie naruszył tego przepisu przyjmując, iż w tej sprawie nie będą miały zastosowania przepisy kodeksu postępowania cywilnego oraz przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 listopada 1987 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania sądów powszechnych. Przepisy te odnoszą się bowiem do kwestii udostępnienia akt stronom i uczestnikom postępowania, jak również możliwości udostępnienia ich innym osobom.
Jest to jednakże odmienny tryb, do którego będą miały zastosowanie przepisy wyżej przytoczonych aktów prawnych. Dodać należy, iż do czasu wejścia w życie ustawy z 6 września 2001 r. tylko te przepisy mogły mieć zastosowanie przy udostępnianiu informacji o treści zapadłych orzeczeń lub toczących się postępowaniach.
Z chwilą wejścia w życie ustawy o dostępie do informacji publicznej, sytuacja prawna w tej kwestii uległa zmianie i jeżeli informacja ma charakter informacji publicznej, a domaga się jej udostępnienia podmiot nie będący uczestnikiem postępowania, zastosowanie mają przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej.
Uznając, iż zaskarżony wyrok nie narusza prawa, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.