Ponadto w motywach swego wyroku Sąd I instancji podkreślił, iż ustawa o samorządzie gminnym jakkolwiek nie definiuje pojęcia "ulicy publicznej" to w orzecznictwie utrwalił się pogląd, który podzielony został przez skład orzekający Sądu I instancji, iż rada gminy jest właściwa do nadawania nazwy ulicy, która jest droga publiczną w rozumieniu przepisów art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Słuszne więc zdaniem Sądu jest stwierdzenie organu nadzoru, że tylko łączna wykładnia przepisu art. 18 ust 2 pkt 13 ustawy o samorządzie gminnym z przepisami ustawy o drogach publicznych pozwala na zdefiniowanie tego pojęcia, a tym samym zapewnia legalne podejmowanie uchwał w tym zakresie. Wyjaśniono, że w myśl art. 1 ustawy o drogach publicznych, drogą publiczna jest droga zaliczona na podstawie tej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych. O publicznym charakterze drogi decydują więc dwie łącznie występujące przesłanki, tj. ogólnodostępność czyli nieograniczona możliwość korzystania z drogi oraz zaliczenie drogi do określonej kategorii. Skoro jak wynika z ustaleń poczynionych przez organ nadzoru droga, której nadano nazwę "Studzienna" nie została zaliczona do żadnej z kategorii dróg publicznych to nadanie opisanej drodze nazwy nie miało oparcia w przepisie art. 18 ust 2 pkt 13 ustawy o samorządzie gminnym.
Skargę kasacyjna od powyższego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła Gmina T. zaskarżając go w całości i zarzuciła mu naruszenie prawa materialnego tj. art. 18 ust 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ polegające na przyjęciu, że określenie "publicznych" występujące po wyrazie "placów" odnosi się zarówno do ulic jak i placów. Wskazując na powyższe naruszenie wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach.
Na poparcie skargi kasacyjnej wskazano w jej motywach, że literalne brzmienie przepisu art. 18 ust 2 pkt 13 ustawy o samorządzie gminnym wyraźnie wskazuje, że uprawnienie rady gminy dotyczy ulic i placów publicznych a nie ulic publicznych i placów publicznych. Słowo "publicznych" zostało bowiem zdaniem skarżącego umieszczone na końcu po wyrazie "placów". Zatem pojęcie to nie może być rozciągnięte na wyraz znajdujący się wcześniej. Spójnik "i" użyty pomiędzy tymi dwoma wyrazami jest wprawdzie koniunkcją tych dwóch pojęć, jednakże zdaniem skarżącego użytym jedynie dla dobitnego podkreślenia kompetencji organu gminy. Gdyby intencją ustawodawcy było zawężenie uprawnień rady gminy do nadawania nazw tylko ulicom i placom mającym charakter publiczny to sformułowanie tego przepisu brzmiałoby "ulic publicznych i placów publicznych". Przy takim zinterpretowaniu przez Sąd I instancji tego przepisu Gmina jak zauważono zostaje ograniczona w sprawowaniu swoich uprawnień związanych w szczególności z regulowaniem spraw meldunkowych.