Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
W myśl art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1/ naruszenia prawa materialnego przez błędna wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie ; 2/naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem według art. 183 par. 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jedynie pod uwagę nieważność postępowania. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym zdaniem skarżącego -uchybił Sąd, uzasadnienia ich naruszenia a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego - wskazania dodatkowo, że wytknięte naruszenie mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Kasacja nie odpowiadająca tym wymogom pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności. Ze względu na to, że skarga kasacyjna jest bardzo sformalizowanym środkiem prawnym jest obwarowana przymusem adwokacko-radcowskim /art. 175 par. 1-3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/. Opiera się on na założeniu, że powierzenie tej czynności wykwalifikowanym prawnikom zapewni skardze odpowiedni poziom merytoryczny i formalny.
Skarga kasacyjna wniesiona w przedmiotowej sprawie przez pełnomocnika skarżącej Gminy oparta została o zarzut wskazany w art. 174 pkt 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi tj. naruszenia prawa materialnego. Jak wynika z utrwalonych poglądów w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego w myśl art. 174 pkt 1 cytowanej ustawy skargę kasacyjną można oprzeć na podstawie zarzutu naruszenia prawa materialnego zastosowanego przez Sąd /porównaj wyrok NSA z dnia 14 kwietnia 2004 r. OSK 121/04 - ONSAiWSA 2004 Nr 1 poz. 11/.
Pełnomocnik skarżącej wskazując na naruszenie prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię zarzucił wyrokowi Sądu I instancji naruszenie art. 18 ust 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./, który statuuje, iż do wyłącznej właściwości rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach: herbu, nazw ulic i placów publicznych oraz wznoszenia pomników.
Zdaniem strony skarżącej przepis powyższy pozwala radzie gminy na podjęcie uchwały w przedmiocie nadania nazwy ulicy, która nie jest drogą publiczną w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. 2000 nr 71 poz. 838 ze zm./. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego pogląd powyższy jako w pełni usprawiedliwiony i zasługuje na uwzględnienie.
Podkreślić w tym miejscu należy, iż w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2005 r./II OPS 2/05 - ONSAiWSA 2005 Nr 5 poz. 88/ przyjęto, że przepis art. 18 ust 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ w zw. z art. 6 i art. 7 ust 1 pkt 2 tej ustawy może stanowić samodzielną podstawę do nadawania nazw ulicom, które nie są drogami publicznymi w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. 2000 nr 71 poz. 838 ze zm./. W uzasadnieniu tej uchwały wskazano, że kompetencja do nadawania nazw ulicom w drodze uchwały rady gminy na podstawie ww. normy obejmuje ulice publiczne i niepubliczne a przepis art. 18 ust 2 pkt 13 ustawy o samorządzie gminnym może stanowić wystarczającą podstawę podjęcia takiej uchwały. Przy czym powołano się dodatkowo na normę zawarta w art. 6 ustawy o samorządzie gminnym ustanawiającym generalną klauzule właściwości gminy "do zakresu działania, której należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, nie zastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów" jak też wskazano art. 7 ust 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym, w którym jest mowa o zaspakajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty jako zadaniu należącym do zadań własnych gminy ; w pkt 2 wymieniono przy tym sprawy: gminnych dróg, ulic /bez kwantyfikatora/ mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego. Tym samym przepis art. 18 ust 2 pkt 13 ustawy o samorządzie gminnym powinien być interpretowany w ten sposób, że w gminach, które uzyskały status miasta - ulice także niepubliczne, mające charakter ogólnodostępnych dróg wewnętrznych, muszą mieć nadawane nazwy, a jedynym organem, który ma do tego kompetencje jest rada gminy.
Podzielając w pełni stanowisko wyrażone w powyższej uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego, skład orzekający w przedmiotowej sprawie przyjął w okolicznościach tej sprawy, iż oddalając skargę Gminy T. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody z dnia 4 maja 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach dokonał błędnej wykładni przepisu art. 18 ust 2 pkt 13 ustawy o samorządzie gminnym.
Dlatego też należało w tej sprawie uznać zarzuty skargi kasacyjnej za usprawiedliwione. Skoro jak wynika z powyższych wywodów zaskarżony wyrok wydano z naruszeniem prawa materialnego a jednocześnie w sprawie tej nie istnieją takie naruszenia przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy to w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zachodziła potrzeba wydania wyroku reformatoryjnego w trybie art. 188 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 148 w związku z art. 193 i art. 188 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji orzeczenia.