Jeżeli choroba stwierdzona orzeczeniem lekarskim nie figuruje w wykazie chorób zawodowych /rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach - Dz.U. nr 132 poz. 1115/, nie można orzec o chorobie zawodowej wnioskodawcy. Gazeta Prawna 2005 nr 163 str. 26
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ryszarda S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 14 września 2004 r. III SA/Lu 306/04 w sprawie ze skargi Ryszarda S. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w L. z dnia 19 kwietnia 2004 r. (...) w przedmiocie choroby zawodowej - oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 września 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę Ryszarda S. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w L. z dnia 19 kwietnia 2004 r., którą została utrzymana w mocy decyzja Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Lublinie z dnia 11 marca 2004 r. o niestwierdzeniu u skarżącego choroby zawodowej.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
W wyniku badań lekarskich skarżącego, Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy Oddział w Zamościu, a następnie Instytut Medycyny Pracy w Łodzi stwierdziły, iż brak jest podstaw do rozpoznania u skarżącego choroby zawodowej układu oddechowego, a w szczególności obturacji oskrzeli. Schorzenie rozpoznane u skarżącego to zmiany o charakterze swoistym, przewlekłym w szczycie i górnym polu płuca prawego, zmiany okołooskrzelne oraz zgrubienia opłucnej obu płuc i zrosty w lewym dolnym polu płucnym - prawdopodobnie pozapalne. Tymi orzeczeniami lekarskimi związane były organy administracji orzekające w tej sprawie. Ponadto z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu wynika, że pomiary stężenia kwasu siarkowego w miejscu pracy skarżącego, przeprowadzone w 1992 r. i obecnie, nie wykazały przekroczenia dopuszczalnych norm, jakkolwiek skarżący był zatrudniony od 1976 r. w Zakładzie Telekomunikacji w Zamościu /obecnie Telekomunikacja Polska/ na stanowisku osoby odpowiedzialnej za utrzymanie urządzeń zasilających i klimatyzacyjnych, a jego praca polegała na nadzorze i konserwacji prostowników, agregatów prądotwórczych, zespołów akumulatorów kwasowych i akumulatorów alkalicznych. W ocenie Sądu organy prawidłowo rozstrzygnęły więc, że brak jest podstaw do stwierdzenia u skarżącego choroby w postaci przewlekłego obturacyjnego zapalenia oskrzeli z trwałym upośledzeniem sprawności wentylacyjnej płuc, wywołanego narażeniem na gazy drażniące, objętej wykazem chorób zawodowych /pkt 5 wykazu/, określonych rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach /Dz.U. nr 132 poz. 1115/.
W skardze kasacyjnej skarżący zarzucił naruszenie przepisów art. 80 i art. 84 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. i wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Zasadniczy zarzut sprowadza się do tego, że zostało przyjęte przez Sąd stanowisko, iż orzeczenia lekarskie w tej sprawie mają wiążące znaczenie, podczas gdy podstawą orzekania powinien być cały materiał dowodowy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. Jak to wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale siedmiu sędziów z dnia 20 maja 2002 r., OPS 3/02 /ONSA 2003 Nr 1 poz. 4/ w orzecznictwie jest powszechnie przyjmowany pogląd o związaniu organów inspekcji sanitarnej rozpoznaniem choroby w orzeczeniu lekarskim. Jest bowiem oczywiste, że rozpoznanie określonej choroby wymaga wiedzy medycznej, a wobec tego organ administracji nie może we własnym zakresie dokonać rozpoznania innej choroby. W tym znaczeniu ocena lekarska /medyczna/ jest wiążąca dla organu administracji. Nie oznacza to, że organ rozpoznający sprawę nie może odnieść się do orzeczenia lekarskiego tak jak do każdego dowodu w sprawie. Skarżący nie przytoczył żadnych argumentów, które wskazywałyby na wadliwość orzeczeń lekarskich wydanych w tej sprawie, których przedmiotem jest rozpoznanie u skarżącego określonej choroby. Problem nie polega więc na tym, że choroba na którą cierpi skarżący mogła być wywołana określonymi czynnikami występującymi w środowisku pracy, ale na tym czy choroba ta jest objęta wykazem chorób zawodowych. Za chorobę zawodową może być bowiem uznana wyłącznie choroba, która jest wymieniona w wykazie chorób zawodowych stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczególnych zasad postępowania w sprawach zgłaszania, podejrzenia, rozpoznania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach. Nie budzą zastrzeżeń ustalenia organów i stanowisko Sądu, iż choroba rozpoznana u skarżącego nie jest chorobą wymienioną w wykazie chorób zawodowych. Stanowiska tego nie podważają w niczym ogólne wywody skargi kasacyjnej odnoszące się do zasad postępowania dowodowego.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ orzekł jak w sentencji.