W odpowiedzi na skargę wnoszono o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 września 2003 r. /IV SA 5186/02/ oddalając skargę i uznając ją za nieuzasadnioną wyjaśnił, że przedmiotem postępowania nadzorczego opartego o art. 156 Kpa jest wyłącznie ustalenie i ocena czy kontrolowany akt nie jest dotknięty jedną z wad enumeratywnie wymienionych w tym przepisie. Działając w granicach tego postępowania organ administracji nie może wydawać innych rozstrzygnięć niż te, które wynikają z oceny legalności decyzji.
W postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji ocenie podlega sama decyzja i jej skutki prawne a nie poprzedzające ją postępowanie zwykłe. O rażącym naruszeniu można mówić tylko wtedy gdy określona decyzja została wydana wbrew nakazowi lub zakazowi ustanowionemu w przepisie prawnym, wbrew wszelkim przesłankom przepisu nadano prawa albo ich odmówiono. Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z treścią przepisu poprzez ich proste zestawienie ze sobą. Organ wydający zaskarżoną decyzję zasadnie stwierdził brak takiego kwalifikowanego naruszenia prawa w odniesieniu do badanej decyzji. Wyrokiem Ośrodka Zamiejscowego NSA w Poznaniu z dnia 19 kwietnia 2002 r. /II SA/ Po 461/01/ przesądzono o legalności wstrzymania robót budowlanych.
Podstawą wstrzymania były stwierdzone istotne zmiany rozwiązania konstrukcji dachowej poprzez zmianę geometrii i kubatury dachu, a przez to naruszające istniejące pokrycie połaci dachowej sąsiada. Konsekwencją wstrzymania robót było wydanie decyzji na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, nakładającej na inwestora określone czynności w celu doprowadzenia wykonanych robót do stanu zgodnego z prawem i uzyskania pozwolenia na ich wznowienie. Próba wykazania w postępowaniu sądowym braku zasadności wstrzymania robót pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym skoro Sąd jest związany wydanym w tej sprawie wyrokiem. Nie można podzielić wywodów skargi, że wstrzymanie upadło gdyż decyzja została wydana po upływie terminu, o którym mowa w art. 51 ust. 4 Prawa budowlanego.
Sprawa ta była przedmiotem oceny także w sprawie IV SA 3264/02. Nie można uznać że termin został uchybiony, gdyż po uchyleniu decyzji termin wskazany w tym przepisie już nie obowiązuje. Wydanie takiej decyzji jest konsekwencją wstrzymania, które wbrew wywodom skargi nie upadło. Nie można podzielić zatem zarzutu skargi, że decyzja kasacyjna z dnia 25 stycznia 2002 r. spowodowała upadek wstrzymania. Przeciwnie, organ był zobowiązany do wydania ponownej decyzji, co też uczynił. Nie zachodzą zatem w odniesieniu do decyzji z 12 sierpnia 2002 r. podstawy z art. 156 par. 1 pkt 3 Kpa, nie zachodził też brak podstaw prawnych do jej wydania.
W stanie faktycznym sprawy brak było podstaw do przypisania kontrolowanej decyzji cech rażącego naruszenia prawa. W sytuacji gdy wydana decyzja jest następstwem istniejącego wstrzymania robót po wydaniu już wcześniej decyzji kasacyjnej, to trudno podzielić wywody skargi o wydaniu decyzji po upływie wymaganego terminu i na podstawie upadłego postanowienia o wstrzymaniu robót. Za trafne uznał Sąd stanowisko organu, że zarzuty dotyczące bezpośrednio decyzji PINB w M. z dnia 12 sierpnia 2002 r. mogły być przedmiotem rozpoznania przez organ tylko w ramach weryfikacji decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 9 września 2002 r. w toku postępowania odwoławczego.