Organy samorządu mogą wprowadzać opłaty za korzystanie z przystanków drogowych. Podstawą prawną jest art. 4 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej /Dz.U. 1997 nr 9 poz. 43 ze zm./ .
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Ogólnogospodarczej skargi kasacyjnej Przedsiębiorstwa Państwowej Komunikacji Samochodowej w R. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Katowicach z dnia 27 października 2003 r. II SA/Ka 1242/03 w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa Państwowej Komunikacji Samochodowej w R. na uchwałę Zarządu Miasta Ż., z dnia 28.08.2002 r. (...) w przedmiocie określenia stawki za korzystanie z przystanków i dworca autobusowego w Ż. - oddala skargę kasacyjną.
Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach, wyrokiem z dnia 27 października 2003 r. II SA/Ka 1242/03, oddalił skargę Przedsiębiorstwa Państwowej Komunikacji Samochodowej w R. na uchwałę Zarządu Miasta Ż., z dnia 28.08.2002 r. nr 1194/XXXVI/02 w przedmiocie określenia stawki za korzystanie z przystanków i dworca autobusowego w Ż. Sąd stwierdził, że uchwała odpowiada art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej /Dz.U. 1997 nr 9 poz. 43 ze zm./, zgodnie z którym, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej, organy stanowiące jednostkę samorządu terytorialnego postanawiają o wysokości cen i opłat albo o sposobie ustalania cen i opłat za usługi komunalne o charakterze użyteczności publicznej oraz za korzystanie z obiektów i urządzeń użyteczności publicznej jednostek samorządu terytorialnego i ust. 2 tego przepisu, na podstawie którego organy stanowiące, uprawnienia te mogą powierzyć swoim organom wykonawczym, a także przepisom ustawy z dnia 6 kwietnia 2001 r. o transporcie drogowym /Dz.U. nr 125 poz. 1371/. Rada Miasta Ż. uchwałą z dnia 17.04.1997 r. powierzyła, wówczas, Zarządowi uprawnienia, o których mowa w ww. przepisie, a przystanek to nie tylko tabliczka z rozkładem jazdy, ale określona infrastruktura służąca zaspokajaniu potrzeb społeczności lokalnej związanych z komunikacją - wyjaśnił Sąd.
Skargę kasacyjną wniosło Przedsiębiorstwo Państwowej Komunikacji Samochodowej w R., zaskarżając wyrok w całości i wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, opierając skargę na naruszeniu prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 4 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy o gospodarce komunalnej. W uzasadnieniu skargi stwierdzono, że art. 4 ust. 1 pkt 2 ma charakter normy szczególnej, obowiązującej o tyle, o ile przepis szczególny nie stanowi inaczej, a art. 40 ustawy z dnia 6 września 2001 r. /Dz.U. nr 125 poz. 1371 ze zm./ wskazuje jakie opłaty ponosi przedsiębiorca wykonujący transport drogowy, jak również art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. 2000 nr 71 poz. 838 ze zm./ wylicza opłaty jakie ponoszą korzystający z dróg publicznych, a jego ust. 2 - do ponoszenia jakich mogą być zobowiązani. Skoro katalog opłat ma charakter zamknięty i nie przewiduje ich za korzystanie z przystanków autobusowych, to należy uznać, iż brak przesłanek do nakładania przez organ samorządu terytorialnego drogą uchwał tych opłat.
Odpowiadając na skargę kasacyjną Prezydent Miasta Ż. wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zaskarżonemu wyrokowi Sądu nie można postawić zarzutu naruszenia art. 4 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej /Dz.U. 1997 nr 9 poz. 43 ze zm./. Niewątpliwe jest, że Zarządowi Miasta Ż., ówczesnemu organowi wykonawczemu, zostały powierzone przez Radę Miasta, organ stanowiący, uprawnienia, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, zgodnie z ust. 2 tego artykułu.