Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Eugeniusz Mzyk /spr./, Sędziowie NSA Zygmunt Niewiadomski, Alicja Plucińska-Filipowicz, Protokolant Agnieszka Kwiatkowska, po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. i A. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 stycznia 2004 r. sygn. akt 7/IV SA 2058/02 w sprawie ze skargi A. i A. P. na postanowienie Generalnego Konserwatora Zabytków z dnia [...] marca 2002 r. Nr [...] w przedmiocie negatywnego uzgodnienia rozwiązania architektonicznego 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2) zasądza od Ministra Kultury na rzecz wnoszących skargę kasacyjną A. i A. P. 220 (dwieście dwadzieścia) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Wyrokiem z dnia 20 stycznia 2004 roku, sygn. akt I SA 3304/01, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę A. i A. P. na postanowienie Generalnego Konserwatora Zabytków z dnia [...] marca 2002 r w przedmiocie negatywnego uzgodnienia rozwiązania architektonicznego.
W motywach wyroku Sąd powołał się na następujące okoliczności faktyczne i prawne. Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] marca 2002 r Generalny Konserwator Zabytków utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji z dnia [...] stycznia 2002 r. w przedmiocie negatywnego uzgodnienia projektu rozwiązania architektonicznego pt. "Rozwiązanie architektoniczne przeszklenia taraso - dachu budynku biurowo wystawowego w Warszawie przy ul. [...]". W ocenie Sądu uzasadnienie postanowienia organu I instancji nie jest prawidłowe, gdyż powołuje się na wydane w uprzednich latach wiążące opinie (negatywnie opiniujące to samo rozwiązanie), jednakże organ odwoławczy ustosunkował się merytorycznie do przedstawionego nowego rozwiązania. Uznał bowiem, iż wielokondygnacyjny, już istniejący obiekt, stanowi dominantę przestrzenną ulicy [...], ulicy o zabudowie willowej. Względy te przemawiały za prawidłowością orzeczenia organu I instancji. Organ odwoławczy ustosunkował się również do zarzutu, podniesionego w odwołaniu, dotyczącego bliskiej wielokondygnacyjnej zabudowy uznając, że zabudowa ulicy [...], [...] i [...], stanowi odległe rejony od omawianej nieruchomości, by stanowić punkt odniesienia w tej kwestii. Wprawdzie organ naruszył przepisy procesowe (brak protokołu oględzin, strony nie zostały powiadomione o oględzinach), jednakże Generalny Konserwator Zabytków przyjął trafnie, że zacienienie dotyczy jedynie terenu przedszkola - ogrodu, znajdującego się po przeciwnej stronie ulicy. Kwestia ta jednak wykracza poza kognicję konserwatora i należy do organów budowlanych. W tej sytuacji, zdaniem Sądu, mimo że nie można w pełni zgodzić się z wywodami zawartymi w zaskarżonych postanowieniach, uchybienia te nie miały wpływu na rozstrzygnięcie sprawy (negatywną opinię) wobec czego skarga podlega oddaleniu.
Powyższy wyrok z dnia 20 stycznia 2004 roku, został zaskarżony skargą kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, przez A. i A. P. Skargę kasacyjną oparto na zarzucie naruszenia art. 110 kpa poprzez jego wadliwą interpretację i zastosowanie, naruszenia art. 10, 67 § 2 oraz art. 79 Kpa przez bezpodstawne uznanie, że wadliwość przeprowadzonych w sprawie oględzin nie miała wpływu na rozstrzygnięcie a wreszcie naruszenia art. 124 § 2 kpa przez uznanie, że postanowienie organu II instancji zawiera uzasadnienie merytoryczne.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje
Zarzutom skargi kasacyjnej nie można odmówić słuszności. Przede wszystkim wnoszący skargę kasacyjną skutecznie podważają ustalenie Sądu, że uchybienia procesowe, których dopuściły się organy obydwu instancji, nie miały wpływu na rozstrzygnięcie sprawy.
W zaskarżonym wyroku znalazło się następujące stwierdzenie: "Sąd administracyjny przyjął, iż organ odwoławczy naruszył przepisy procedury administracyjnej przy dokonanych oględzinach (brak protokołu oględzin, nie powiadomienie stron o oględzinach, itp.). Jednakże w wyniku dokonanych oględzin Główny Konserwator Zabytków uznał jedynie zacienienie....".