Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Rausz, , Sędziowie NSA Edward Janeczko, Leszek Włoskiewicz (spr.), Protokolant Edyta Pawlak, po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Dyrektora Oddziału Rejonowego w G. Wojskowej Agencji Mieszkaniowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 11 lutego 2004 r. sygn. akt 3 II SA/Gd 2821/00 w sprawie ze skargi Władysława J. na decyzję Dyrektora Oddziału Rejonowego w G. Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia 17 października 2000 r. (...) w przedmiocie zachowania uprawnień do osobnej kwatery stałej oddala skargę kasacyjną i zasądza od Dyrektora Oddziału Rejonowego w G. Wojskowej Agencji Mieszkaniowej na rzecz Władysława J. kwotę 120 /słownie: sto dwadzieścia/ zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
OSK 610/04
U Z A S A D N I E N I E
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku - uwzględniając skargę Władysława J. - wyrokiem z dnia 11 lutego 2004 r. 3/II SA/Gd 2821/00 uchylił decyzję Dyrektora Oddziału Rejonowego w G. Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia 17 października 2000 r. (...) oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Dyrektora Oddziału Terenowego w G. Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia 18 sierpnia 2000 r. (...) stwierdzającą, że - na podstawie art. 23 ust. 4 ustawy z dnia 22 marca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 85 poz. 433 ze zm./ - skarżący nie zachował prawa do osobnej kwatery stałej.
Władysław J., w 1974 r. otrzymał pomoc finansową na budownictwo mieszkaniowe w postaci dodatkowej ulgi w formie zwrotnej na uzupełnienie wkładu mieszkaniowego w spółdzielni mieszkaniowej, w 1978 r. zaś przydzielono mu kwaterę stanowiącą lokal nr 9 w domu nr 59 przy ul. Płk. D. w G., i obydwa organy wojskowe uznały, że - w świetle art. 87 ust. 1 w związku z art. 24 ust. 1 pkt 2 powołanej wyżej ustawy - nie zachował prawa do kwatery, gdyż prawo to zrealizował poprzez pomoc finansową, która obecnie jest równoważna z ekwiwalentem pieniężnym wypłacanym w zamian za rezygnację z kwatery.
Sąd nie podzielił stanowiska organów wojskowych i wyjaśnił, że decyzja, o jakiej mowa w art. 23 ust. 4 ustawy o zakwaterowaniu ... /obecnie art. 23 ust. 5 według jednolitego tekstu ogłoszonego w Dz.U. 2002 nr 42 poz. 368/ ma wyłącznie deklaratoryjny charakter, gdyż tylko ustala, czy zachodzą określone w art. 23 ust. 1 przesłanki, z którymi ustawa wiąże skutek w postaci zachowania prawa do kwatery, natomiast skarżący - zwolniony ze służby w związku z nabyciem uprawnień do emerytury wojskowej - spełnia te przesłanki.
Sąd wyjaśnił ponadto, że stwierdzenie uprawnień do kwatery nie pozostaje w kolizji w obowiązkiem zwolnienia zajmowanej kwatery, jeżeli taki obowiązek znajduje podstawę prawną.
W skardze kasacyjnej Dyrektor Oddziału Rejonowej w G. Wojskowej Agencji Mieszkaniowej zarzucił, że wyrok narusza prawo materialne, tj. art. 23 ust. 1 ustawy o zakwaterowaniu ... przez błędną wykładnię tego przepisu podnosząc, że - w świetle wykładni językowej - przez zachowanie prawa należy rozumieć utrzymanie istniejącego prawa, nie można więc zachować prawa, które wygasło, gdyż zostało zrealizowane.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionej podstawy.
Skarżący zarzuca błędną wykładnię, podczas gdy sąd odczytał przepis zgodnie z jego brzmieniem, które nie wymaga wykładni.
Stosownie do art. 23 ust. 1 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, żołnierz zawodowy zwolniony z czynnej służby wojskowej, pełnionej jako służba stała, zachowuje prawo do kwatery, jeżeli nabył uprawnienie do emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidzkiej; zachowanie zaś prawa do kwatery stwierdza się w drodze decyzji administracyjnej. Przedmiotem zatem decyzji jest wyłącznie stwierdzenie prawa do kwatery w razie zwolnienia ze służby, i ze względu na przyczynę zwolnienia, bez badania innych przyczyn wpływających na istnienie tego prawa.
Należy bowiem odróżnić zachowanie prawa do kwatery w rozumieniu powołanego przepisu od utraty prawa do kwatery będącej wynikiem przyczyn nie związanych ze zwolnieniem ze służby, o czym orzeka się odrębnie i na innej podstawie.
W szczególności, jak już wyjaśnił sąd, zachowanie prawa do kwatery ze względu na przyczynę zwolnienia ze służby nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu o obowiązku zwolnienia kwatery, jeżeli zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 41 ustawy o zakwaterowaniu ..., lecz nie jest to materia objęta art. 23 tej ustawy.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji na mocy art. 184 i art. 204 pkt 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.