Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Rausz, , Sędziowie NSA Edward Janeczko (spr.), Leszek Włoskiewicz, Protokolant Edyta Pawlak, po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Dyrektora Oddziału Rejonowego w G. Wojskowej Agencji Mieszkaniowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 11 lutego 2004 r. sygn. akt 3/II SA/Gd 2771/00 w sprawie ze skargi Jerzego N. na decyzję Dyrektora Oddziału Rejonowego w G. Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia 29 września 2000 r. (...) w przedmiocie zachowania uprawnień do kwatery oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z 11 lutego 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił decyzję Dyrektora Oddziału Rejonowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w G. z 29 września 2000 r. utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Oddziału Terenowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w G. z 24 lipca 2000 r. stwierdzającą, że Jerzy K. nie zachował prawa do osobnej kwatery stałej oraz decyzję z 24 lipca 2000 r.
W uzasadnieniu tego wyroku, z powołaniem się na art. 23 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 86 poz. 433 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w chwili wydania zaskarżonej decyzji stwierdzono, że przepis ten rozstrzygał o prawie do kwatery żołnierzy zwolnionych z czynnej służby wojskowej pełnionej jako służba stała i o prawie do kwatery członków rodzin zmarłych żołnierzy i członków rodzin emerytów i rencistów wojskowych. Stwierdzenie uprawnień do kwatery następuje w drodze decyzji, która ma charakter deklaratoryjny. Przepis ten nie dawał organowi uprawnienia do badania czy skarżący po zwolnieniu ze służby czynnej zachował uprawnienia do kwatery. Stwierdzenie na podstawie art. 23 ust. 4 ustawy o zachowaniu uprawnienia do kwatery stałej nie stoi na przeszkodzie wydaniu decyzji o zwolnieniu tej kwatery. Kwestionowane w skardze decyzje wydane więc zostały z naruszeniem art. 23 ust. 1 omawianej ustawy.
W skardze kasacyjnej Dyrektor Wojskowej Agencji Mieszkaniowej Oddział Rejonowy w G., zarzucając naruszenie art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi.
Uzasadnienie skargi kasacyjnej wskazuje, że Sąd nie uwzględnił ust. 2 art. 23 ustawy, który dla zachowania uprawnień do kwatery stałej członków rodzin, wymaga nabycia uprawnień do renty oraz wspólnego zamieszkiwania. Jeżeli żołnierz zrealizował prawo do kwatery poprzez uzyskanie pomocy finansowej, pomimo posiadania uprawnień emerytalnych, prawo do kwatery wygasło. Jerzy K. decyzją z 29 kwietnia 1981 r. otrzymał przydział kwatery, a następnie w 1991 r. uzyskał pomoc finansową na budowę domu, który zbył, zaś uzyskanej pomocy nie zwrócił. Pomoc finansowa stanowi zaś realizację prawa do kwatery stosownie do art. 87 ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Utrzymana w mocy przez zaskarżoną decyzję, decyzja organu pierwszej instancji z 24 lipca 2000 r. stwierdzająca niezachowanie przez Jerzego K. prawa do osobnej kwatery stałej, została wydana na podstawie art. 23 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 86 poz. 433/. Jak słusznie podkreślono w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, art. 23 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji zawierał regulację między innymi o prawie do kwatery żołnierzy zawodowych zwolnionych z czynnej służby wojskowej pełnionej jako służba stała. Podstawę wydania w tym zakresie decyzji stanowi zaświadczenie o posiadaniu uprawnień do emerytury wojskowej. Co do Jerzego K. takie zaświadczenie z 5 grudnia 1997 r. stwierdza, że nabył uprawnienia do emerytury wojskowej. Chodzi tu więc o stwierdzenie uprawnień powstałych z mocy prawa wskutek innego zdarzenia. Ten deklaratywny charakter decyzji nie przesądza o dalszych losach kwatery, w zakresie której zostały potwierdzone uprawnienia.
W szczególności, co również podkreślono w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie jest wykluczona możliwość uruchomienia trybu postępowania w zakresie przekazania kwatery do dyspozycji Agencji na podstawie art. 41 ustawy. Taką możliwość przewiduje wprost ten przepis co do osób, które nabyły uprawnienia na podstawie art. 23 ustawy.
Ta kwestia oraz inne kwestie związane z losem prawnym kwatery przydzielonej Jerzemu K. nie są i nie mogą być jednak przedmiotem rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.
W tej sytuacji zawarty w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 23 ust. 1 omawianej ustawy okazał się nie uzasadniony. Dlatego skarga ta podlegała oddaleniu /art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/.