Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska, Sędziowie NSA Edward Janeczko, Leszek Włoskiewicz /spr./, Protokolant Mariola Błaszczyk, po rozpoznaniu w dniu 6 października 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Okręgowego Inspektora Pracy Państwowej Inspekcji Pracy w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 15 marca 2004 r. sygn. akt 4/II SA/Ka 3136/03 w sprawie ze skargi "A." sp. z o.o. w K. na postanowienie Okręgowego Inspektora Pracy Państwowej Inspekcji Pracy w K. z dnia 6 listopada 2003 r. (...) w przedmiocie egzekucji obowiązku o charakterze pieniężnym uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania.
Inspektor Pracy Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowego Inspektora Pracy w K. - działając na podstawie art. 119 par. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 2002 nr 110 poz. 968 ze zm./ - postanowieniem z dnia 9 września 2003 r. (...), o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia, nałożył na "A." Spółkę z o.o. w K. grzywnę w kwocie 5.000 zł. i wezwał do wykonania - wskazanego w wystawionym przez ten organ tytule wykonawczym z dnia 9 września 2003 r. (...) - obowiązku o charakterze niepieniężnym, dotyczącego wypłaty dwóm byłym pracownikom ich należności pracowniczych /tj. kwoty 2.796,86 zł. i 564,40 zł./, Okręgowy Inspektor. Pracy Państwowej Inspekcji Pracy w K. zaś postanowieniem z dnia 6 listopada 2003 r. (...) utrzymał w mocy to postanowienie, natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach - uwzględniając skargę "A." - wyrokiem z dnia 15 marca 2004 r. 4 II SA/Ka 3136/03 stwierdził nieważność postanowień obydwu organów, uznając że zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa - w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 in fine Kpa, - gdyż art. 119 par. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie znajdował zastosowania w sprawie.
Grzywna w celu przymuszenia bowiem jest środkiem egzekucyjnym dotyczącym obowiązków o charakterze niepieniężnym, podczas gdy przedmiotem obowiązku w tej sprawie była wypłata odpowiednich kwot, czyli należność pieniężna.
W skardze kasacyjnej Okręgowy Inspektor. Pracy w K. - powołując art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ - zarzucił naruszenie prawa materialnego i niewłaściwe zastosowanie art. 119 par. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji podnosząc, że sąd dokonał błędnej wykładni tego przepisu, gdyż przedmiotem postępowania egzekucyjnego był tylko nałożony na pracodawcę obowiązek odpowiedniego działania mającego na celu zaspokojenie roszczeń pracowniczych i grzywna w celu przymuszenia jest właściwym środkiem egzekucyjnym, czego dowodzi orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego /wyrok z dnia 4 czerwca 2003 r. SA/Bk 42/03 oraz z dnia 25 czerwca 2003 r. SA/Sz 2831/03/.
Okręgowy Inspektor. Pracy domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i rozpoznania skargi lub uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach.
W odpowiedzi "A." Spółka z o.o. w K. wniosła o oddalenie skargi kasacyjnej podnosząc m.in., że zarzuty skargi zostały wadliwie sformułowane, gdyż art. 119 par. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji jest przepisem prawa procesowego, wnoszący zaś skargę nie wykazał, aby naruszenie tego przepisu miało istotny wpływ na wynik sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wprawdzie zarzut skargi kasacyjnej został wadliwie sformułowany, gdyż ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie stanowi prawa materialnego, lecz przepisy postępowania o szczególnym charakterze, jednak skarga ma usprawiedliwioną podstawę dlatego, że trafnie wskazuje naruszoną normę, której rozumienie było oczywiście istotne dla wyniku sprawy.
Jak o tym mowa w art. 119 par. 1 powołanej ustawy "grzywnę w celu przymuszenia ustala się, gdy egzekucja dotyczy spełnienia przez zobowiązanego obowiązku znoszenia lub zaniechania albo obowiązku wykonania czynności, a w szczególności czynności, której z powodu jej charakteru nie może spełnić inna osoba za zobowiązanego".
W tej sprawie pracodawcy nakazano wypłatę należności pracowniczych, i ta właśnie czynność - wypłata, nie zaś sama zapłata przysługująca pracownikowi - była przedmiotem podlegającego egzekucji obowiązku.
Chodziło bowiem o spełnienie przez zobowiązanego obowiązku wykonania czynności, której z powodu jej charakteru nie może za zobowiązanego spełnić inna osoba, gdyż nie można za pracodawcę uregulować należności pracowniczych, tak jak nie można za pracownika przyjąć tych należności, stąd przedmiotem egzekucji nie była należność pieniężna, chociaż do wypłaty takiej należności sprowadzał się egzekwowany obowiązek.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 185 par. 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.